Juliana Cornelia de Lannoy (1738-1782): ambitieus, vrijmoedig en gevat

De achttiende-eeuwse Nederlandse vrouw diende haar levensvervulling te vinden in de verzorging van echtgenoot en kinderen. Althans, zo schreef de norm het voor. In haar vrije momenten mocht zij zich hooguit inlaten met wat liefhebberij met de pen, het penseel of de microscoop, maar zij moest wel bescheiden blijven over haar prestaties. Juliana Cornelia de Lannoy zette zich bewust af tegen dit verwachtingspatroon. Op haar vijfentwintigste koos zij voor een schrijversbestaan en stak niet onder stoelen of banken dat zij, net als haar mannelijke collega's, de 'onsterfelijke eer' wilde bereiken. De Lannoy onttrekt zich niet alleen op persoonlijk vlak aan het keurslijf dat vrouwen in de achttiende eeuw kregen aangemeten. Via haar geschriften brengt zij bovendien de vrouwenzaak expliciet onder de aandacht. Zij uit kritiek op de vooroordelen van haar tijdgenoten die de intellectuele capaciteiten van vrouwen negeren en op de sociale conventies die haar een beperkte sociale rol toebedelen.