Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

202.

Ó guitarras de Alcacer-Quibir,
chorai-vos cantando, gemei a sorrir.

Gemei as saudades brando, muito brando,
matando as saudades, chorai-vos cantando.

Ó guitarras de Alcacer-Quibir,
chorai-vos cantando, gemei a sorrir.

Gemei as saudades carpindo, carpindo,
carpindo as saudades do amor mais lindo.
Ó guitarras de Alcacer-Quibir,
chorai-vos cantando, gemei a sorrir.

Cantai vos gemendo, chorando mais forte,
guitarras, amores, que amanhã é a morte.
Ó guitarras de Alcacer-Quibir,
chorai-vos cantando, gemei a sorrir.

Sinos ao longe

HEGAM de longe,

CH

vindas na aragem,

imagens debeis

de bronzes finos.

E cristalinos

pousam na aragem,

na aragem vaga,
finos e flebeis,

como essas penas

no ar serenas

que o ar afaga
só de amparâ-las
e suspendê-las.

203.

Expiram longe,
idas na aragem,
imagens debeis
de bronzes finos,

de cousas flebeis.

ANTONIO CORREA DE OLIVEIRA

Minha terra

INHA terra, quem me dera
ser humilde lavrador!

MT

Ter o pão de cada dia,

ter a graça do Senhor :

cavar-te com minhas mãos
com caridade e amor.

Minha terra, quem me dera
ser um poeta afamado !
Ter o sino de Camões,
andar nas naos embarcado:
mostrar ás outras nações
Portugal alevantado.

Minha terra, quem me dera
poder ver-te de um sertão!
Ter-te longe dos meus olhos,
pertinho do coração:

para amar-te mais, podendo,
que me parece que não.

Minha terra, quem me dera
ser um nauta assinalado!
Passar trabalhos no mar,
ir á guerra, ser soldado:

dar
por
ti todo o meu sangue
de portugués desgraçado!

1880

204.

EDUARDO PONDAL

A Campana d'Anllons

CAM

AMPANAS de Bastabales,
cando vos oyo tocar

mórrome de soledades.

Cantiga popular

E ti, campana d' Anllons,
que roucamente tocando
derramas nos corazons
un bálsamo triste e brando
de pasadas ilusions;

Alá nos pasados ventos,
primeiros da miña vida,

ouzo os teus vagos concentos,

reló dos tristes momentos

da miña patria querida.

Cantas veces te lembrou
o que marchou para a guerra
cando á sua nai deixou
e partindo á estraña terra
de suidades chorou !

Cantas do mar africano,
cautivo bergantiñan,
oío n' un sono tirano
o teu tocar soberano,
aló nas tardes do vran!

Cando te sinto tocar,
campana d' Anllons, doente,
n' unha noite de luar,
rompo triste a salayar

por causas d'un mal ausente.

1835-1917

Cando doida tocabas po-las tardes á oración, campana, sempre falabas palabras con que cortabas as cordas do corazón.

Estabas contando aos ventos cousas do meu mal presente, os meus futuros tormentos, que dabas con sentimentos, segun tocabas doente. Campana, se po-lo vran ves lumiar na Ponte-Ceso a cachela de San Xoan, dille á todos que estou preso nos calabozos d' Orán.

E á aquela rula inocente que me morria d'amor no regazo docemente, tremando como unha fror sobre escondida corrente, diráslle que unha de ferro arrastro rouca cadea, castigo atroz do meu erro; e que dentro d' este encerro o seu amor me alumea.

E ti, anduriña errante dos longos campos d' Arxel, se á miña patria distante te leva o voxo constante,

dille o meu penar cruel. Se alguen por min preguntar, dille que estou en prisions;

e unha noite de luar

iráste unha vez pousar
no campanario d' Anllons.

Así triste en terra allea,
aló nas prisions d' Orán,
cantaba un mozo d' aldea ;
e nos grillons da cadea
levaba o compás co' a man..

O nai da miña vida,
adiós; adiós meu pai ;
prenda de min querida,
adiós, Ó miña nai;
sombra dos meus abós,
río da Ponte-Ceso,
pinal de Tella espeso,
acordávos d' un preso
como él o fai de vos ;
campana d' Anllons,
noites de luar,
lua que te pós

detrás do pinar;

adiós . . . adióos . . . adióoos.

[blocks in formation]

e morándoa unhas gentes estrañas, hirtas e esquivas.

« VorigeDoorgaan »