terdum exemplaria: atque interdum le&tiones eorum diuerfæ, funt eiufmodi vt vtram eligas vix facilè ftatuere pofsis. Exemplum habes in hoc loco epiftolæ feptimæ libri tertii, Erat inónanos vfque ad emacitatis reprehenfionem. Nã hîc adfcriptum eft margini &ópos : quod non } minus habere locum poteft. pariter enim funt emaces qui res pulchras, & qui res nouas,qualefcunque fint,amant. Dicuntur autem qui funt rerum nouarum cupidi,etiam piñóns, & qui. dem frequentius quantum meminiffe poffum) quàm véno Emacitas quidem certè excuLanda magis eft in eo qui fit pangos, quàm in eo qui φιλόκαινος, feu καινόφιλος; quoniam ille magis ducitur iudicio quàm hic. Illius autem prioris vocabuli contrarium legitur in epiftola tertia libri fecundi, apónov. verùm puto diónov ibi fonare non tam inelegans & rude, quàm alienum ab homine honeftatis vel rerum honeftarum ftudiofo : ficut me in Thefauro meo expofuiffe arbitror. Affertur autem ad illum Plinii locum & alia lectio, dreienaar, quæ non aliena ab illius loci fententia eft. Atque ex iis locis in quibus vtraque le&tio æquè poteft ferri, eft quidam & in epiftola tertia libri fecundi, in fine. nam ibi non folùm igaλopwvóratos: fed etiam λαμπροφανότατος poteft legi. At vero in epiftola quinta libri primi haud itidem dixe rim,non minus ai Jaipetov, quod eft in margine, quàm usna Jaipetov, quod eft in contextu, poffe. legi: fed contra planè alienam ab hoc loco fignificationem habere auapezov. At fi margini ad fcriptum fuiffet ακαταπάλαςον ( quod etiam_af fertur ex ponnullis exemplaribus ) locum & hoc

poffe habere dicerem. Vnicum fupereft vocabulum, cuius mentionem facere velim: id eft λιπύργιον, in epiftola vndecima libri fecundi,id quum margini effet adfcribendum, & contrà λειτούργιον in textu ponendum,huius locum illud occupauit. Neque enim affentior iis qui soúpgeon (ex quocunque fit exemplari profe&tum) admitti poffe arbitrantur, tanquam ex λιτὸν & ἔργον com pofitum, vt eo fignificetur Tenue & leue minifterium.

Cæterùm hoc quoque iis obferuandum eft qui linguam Græcam callent, quàm aptas voces Græcas & quàm non temerè fuis Latinis epiftolis Plinius immifceat. Quam cautionem Ciceronem etiã adhibuiffe videmus.quum hodie contrà plerique in fua fcripta,fuáfque præfertim epiftolas vocabula Græca infereiant, non quòd aptiora fint Latinis, fed quòd ea quum norint, etiam noffe feiri velint. quòd fi multa noffent,totas illis epiftolas refercirent. Sed cur/obiiciet aliquis) Plinius epiftola decimao&taua libri primi voce Græca λcodμuevos vfus eft, quum non esset fignificantior quàm Latinæ aliquot,quæ in promptu erant? Dicere enim poterat, Quum illud cogitaffem mecum:vel, Quum illud confideraffem, vel,perpediffem.Ego certè exiftimo, quòd Græcus Homeri verfus fequeretur, ideo illi ibi que Græcè loqui placuiffe. Quòd fi Græca non fubiunxiffet, putaffem ideo vfum illo participio Græco quòd concinnitatem maiorem habere ibi videretur vfus participii: quum Latini nullum habeant quod planè Græco illi refpondeat. nam Meditatus non æquè loco illi conuenit. Vefùm opponet mihi quifpiam fortafsis & vocem

quo

τavov, qua vfus eft libri primi epiftola tertia, & rogabit quid in ea iliev neceffe fuerit, & annon Platanetum dicere potuerit. Ego Platanetum,fequendo analogiam, posse dici non nego: fed Platanonem dixiffe Romanos tum temporis ex Martiali etiam colligo,apud quem legimus libro tertio.

Proxima centenis oftenditur vrfa columnis,

Exornant picta qua platanona fera.

Quòd fi ne huic quidem rationi acquiefcat, Plimium non aτavov (vel platanon) opacifsimus, fed platanus opaciffima fcripfiffe credat, vt habent alia exemplaria. Ineptus autem esset si etiam verba ninping & saade obiiceret (pro quibus & alia leguntur, vt dicam in Græcarum Plinii vocum interpretationibus) quum non eius, fed aliorum fint, quorum fermonem refert. Ea autem quibus vtitur, tam nomina quàm verba,` fignificantia funt neque certè cur nomine panas (exempli gratia) potius quàm Latino vtatur quopiam, quæfiturus eft is qui vim eius intelliget. nihilo enim magis expires quàm μu fiores (quod ad eandem fignificationem pertinet exprimere vnico vocabulo Latina lingua poteft. Quòd fiquis vim illius vocabuli μpinos perfpe&tam habens, Plinium tamen inτο ἑλλωνίσαι quereretur, næ is effet verò μικραί της. Infigne vocabulum eft etium ἀφιλόκαλον, quo vtitur in proximè fequente epiftola ) ficut & απειρόκαλον, quod nonnulla exemplaria leco illius habere,monui & antea. Et quod de próκαλον,ιδέ de φιλόκαλος) cuius etiam vfum apud eum habemus) dicendum eft. Pro quo tamen fcio ógnos etiam legi: quod nihilo magis

Latinè voce vna dici potuiffet.

Enim vero non folùm apertè invige Plinius in fuis hifce epiftolis,(imli?ev autem nunc ap pello Græca verba vfurpare.quod facere dici poteft & eo in loco vbi Proœmiatur dicit) verumetiam occultè,vt ita dicam quum ( vt antea oftédi) verbis quibufdam Latinis eam det fignifica tionem, inufitatam alioqui, aut certè parum vfitatam) quam habent Græca quibus illa in prima & propria fignificatione refpondet. Atque hoc exemplis quæ antea attuli clarius fiet. Addo autem, & quædam Græca loquendi genera imitari: ex quibus vnum hoc in loco habemus,qui claudit epiftolam vigefimam fextam libri feptimi. Poffam ergo, quod pluribus verbis, pluribus etiam voluminibus philofophi dicere conantur, ipfe breuiter tibi mihique præcipere,vt tales effe fini perfeueremus, quales nos futuros profitemur infirmi. Neque enim illud, Vt tales effe fani perfeueremus, aliud fonare puto quàm quod Græci dicerent ἵνα ὑγιαίνοντες (vel ἐν τῷ ὑγιαίνειν ) τοιού του διατελώμῳ ὄντες. Sed hic tibi valedicam le&tor,& te illo ipfo Græco genere loquendi vtés, rogabo vt velis pro hifce meis laborib' ἐμοὶ φίλος ων διατελών.