ik op een stoel neerzonk, want ik dacht dat ik vallen zou. Zonder een woord te spreken verliet Mevrouw Cartwright de kamer; ik ben er nu zeker van dat zij dadelijk vermoedde wat het eigenlijk was en ik kan haar nooit genoeg danken dat zij mij toen niet lastig viel met vragen waarom of waarvoor ik gekomen was.

Zij kwam kort daarna weer binnen met een glas wijn, dat zij mij op liet drinken, zeggende dat zij hem dadelijk bij mij zou zenden als ik het geheel leeg dronk. Ik deed dit en zij ging heen om hem te halen; een oogenblik later hoorde ik zijn voetstap buiten de deur en toen trad hij binnen.

Nelly, mijn liefste - wat is er ?" riep hij uit en ik snelde in zijne armen, verborg mijn gelaat aan zijn borst en schreid e bitterlijk.

Gedurende eenige oogenblikken kon ik niet spreken, ten laatste herstelde ik mij echter in zoover, dat ik snikkend uitriep:

O André, mijn lieve dierbare man, kunt ge mij ooit vergeven? Ik kwam hier om je te zeggen dat ik zonder je niet leven kan en om vergiffenis te vragen voor mijne vroegere onhartelijkheid." Ik zou nog meer gezegd hebben, maar hij sloot mijn mond met zijne kussen en toen hij mij ten laatste losliet waren er andere tranen op mijn wangen dan de mijne alleen.

Dit was het gelukkigst uur van mijn leven ondanks mijne tranen, en voor dat mijne schoonmoeder zich weer bij ons vervoegde, hetgeen zij op zeer kiesche wijze tot etenstijd vermeed, had ik mijn man reeds alles wat ik zeggen wilde toegefluisterd en van hem vernam ik dat hij mij verlaten had om te beproeven welke uitwerking zijne afwezigheid op mij maken zou, daar hij sedert eenigen tijd gevoelde dat mijn trots het grootste beletsel was dat hij moest trachten te overwinnen om mijne liefde te erlangen.

Hij had goed geoordeeld. Hij was te edelmoedig om mij te zeggen, hoe hij onder mijne onverschilligheid had geleden, maar ik weet dat het hem zeer diep gegriefd moet hebben.

Hij is nu een geheel ander man, hij ziet er zoo gelukkig uit en ik weet dat hij met geen mensch ter wereld zou willen ruilen. Wij gingen den volgenden dag naar de pastorie terug, maar wij konden mevrouw Cartwright niet overhalen met ons mee te gaan; zij zeide dat wij het best alleen waren en ik geloof dat zij gelijk had.

WAT MEN IN ROME DROOMT.

Naar het Deensch van Dr. VILH. BERGSÓE;

DOOR

C. EYKMAN.

Men zegt, dat, wat men den eersten nacht op eene vreemde plaats droomt, zijne beteekenis heeft, hoeveel te meer dan, wat men den eersten nacht in Rome droomt! Het kan soms zulk een sterken indruk maken, dat ik er velen gekend heb, die dadelijk verder reisden, zoo dan al niet heel weg, dan toch naar een ander hotel. Ik zal daarom vertellen, wat ik droomde misschien wekt het bij dezen of genen oude herinneringen op.

Ik was goed en wel in bed gekomen. Ondanks den vroolijken avond in Trattoria della Valle", waar ik bijna overstelpt werd door oude herinneringen, oude vrienden en ouden Falerner, had ik den eenigen rechten weg naar Via Sistina gevonden en ontdekt, dat een stoel op een koffer de eenig mogelijke wijze was om den berg te bestijgen, dien mijne hospita een bed geliefde te noemen.

Wanneer men niet gewoon is op ritselende maïsbladeren te liggen of nu en dan met twee rolkussens onder het hoofd te balanceeren, wanneer men geen ijzeren stangen kan hooren rammelen, wanneer men beducht is, letterlijk op losse schroeven te staan of zich te verhangen aan eene ouderwetsche beddekwast, dan valt

men in de eeuwige stad niet licht in slaap. Af en toe hoorde ik zware klokslagen zeker van de St. Pieter. Daarop klepte men elkander plotseling op in een klooster en vervolgens werd alles stil, doodstil. Ik was op het punt in te sluimeren, toen ik een onbeschrijfelijk welluidend, nu eens juichend, dan klagend snarenspel op de straat hoorde. Dat moest de Romeinsche mandoline zijn. Ik had die vroeger nooit gehoord; maar ik voelde als het ware dat ze het was: zoo kon alleen de mandoline klinken. Kort daarna viel eene andere mede in en eindelijk hoorde ik de liefelijke tonen der luit met de andere in een heerlijk trio samensmelten. Daarop liet zich een mannenstem hooren hoe vol en krachtig; welk een smachtend verlangen sprak er uit! Men hield stil; ik hoorde een raam opengaan; op nieuw bereikte eene liefelijke harmonie mijne ooren; ik werd op de toongolvingen als gedragen en weggevoerd naar een veld, waar lentebloemen in vollen dos prijkten en heerlijk geurden, waar eene heldere beek melodieus murmelende voorbijstroomde. Eene bij kwam van de welriekende bloemen gonzend op mij aanvliegen, ze stak mij in de handen ik ontwaakte.

Mijne kamer was flauw verlicht. Het was alsof matglazen lampen voor de rozen van het behangsel brandden. Ik hoorde een licht geritsel over den vloer er was niets te zien. Maar ja

op den wormstekigen stoel met hooge rugleuning zat een hoogst merkwaardig persoon, die mij strak aankeek. Het was een ongemeen vlug en schraal manneke, zeker een geestelijke, want hij. scheen een zwart satijnen kleed aan te hebben, dat glinsterde bij elke beweging, die hij maakte.

Het verheugt mij zeer, u in Rome te zien," zeide hij en streek zich met zijne dunne, houterige armen geheel over het hoofd. Wij hebben behoefte aan nieuw bloed. Dat van de Romeinen wordt zoo dik van de vele dogma's permitteert gij ?"

Met deze woorden maakte hij eene pirouette, waardoor verschrikkelijk lange en dunne beenen van onder den satijnen mantel te voorschijn kwamen en op hetzelfde oogenblik zat hij op mijn hoofdkussen en staarde mij bloeddorstig aan.

Wat wilt gij ?" vroeg ik, alles behalve op mijn gemak; want nu eerst zag ik, dat de man volstrekt geen aangezicht had, maar dat een soort van kap, evenals een maske, over zijn hoofd was getrokken en daar eindigde in een lange punt, die tot op de borst hing.

"

Ik geneer u toch niet?" fluisterde hij mij vlak in het oor, deed weer eene pirouette en zat op mijne borst als de akeligste nachtmerrie, die ik ooit gevoeld heb.

„Zijt gij gek?" riep ik en snakte naar lucht.

Stil! Eene minuut maar," zeide hij, dan is de operatie gedaan." Op hetzelfde oogenblik gleed de kap een weinig naar achteren, een paar vreeselijke, steenkoolzwarte oogen vestigden zich onverbiddelijk op mij. De punt hief zich op, ging open en vertoonde tot mijn onuitsprekelijken schrik een stel scherpgeslepen stalen klingen, die hij op mijne borst richtte..

Een kleine aderlating!" fluisterde hij met suikerzoete stem. Leg maar stil! Het is zóó gedaan."

Eene lange, buigzame buis schoot onder den kap uit; hij zette er een paar van de lancetten in en drukte een en ander op mijn arm. Ik voelde een steek, daarop eene snerpende pijn en tot mijne ontsteltenis zag ik, hoe het warme purperroode bloed in de buis opsteeg, zich een weg baande onder den kap en langzamerhand zijne afzichtelijke schrale gestalte vulde, zoodat hij er heel rood en dik van werd.

"

Dank!" zeide hij en trok de slurf in. „Heerlijk, zoet bloed, fijne huid juist zooals het behoort." Hij smakte met de tong

en sprong weer op den leuningstoel.

"

Om Gods wil!" riep ik, toen hij op nieuw het lancet uittrok. Houd op! Gij wilt mij toch niet vermoorden? Wie zijt gij ?"

"

Kent gij mij niet?" vroeg hij, terwijl hij zich gemakkelijk op den leuningstoel uitstrekte en eene kleine sigarette voor den dag haalde, die hij aan een van de dichtst bijzijnde lichte punten aanstak., Mijn naam is wereldberoemd, mijn bloed eenigszins gemengd, maar toch even goed als het uwe kortom, ik ben een echte

„Pulce!" herhaalde ik, terwijl ik in gedachte haastig alle mij bekende adellijke namen doorliep, „dat geslacht ken ik niet."

Dan zult gij er hier in Rome kennis mee maken," verzekerde hij, terwijl hij eene fijne rookstreep over het bed uitblies. „Er zijn honderd Pulces tegen één Romein. Ons geslacht is bekend van het Ghetto tot in het Vaticaan; het is overoud."

"

Inderdaad ?" zeide ik en kreeg een moorddadigen lust om hem uit het venster te werpen.

Gij gelooft het misschien niet ?" hernam hij en dampte als een deftig heer. Nu, ik zal het u bewijzen. Zie, toen God de menschen schiep, wilde de booze geest niet achterblijven en hij schiep ons de familie Pulce. Hij zette ons eerste paar in alle stilte op het eerste paar menschen, en zij groeiden samen op. God gaf aan den mensch schoonheid, verstand en geestkracht; onze stamvader gaf ons taaiheid, behendigheid en buitengewone kracht zie maar!"

Met deze woorden sprong de stoelzitting op, alsof men een stalen veer spande, en op hetzelfde oogenblik vloog hij als een raket op en daalde in het vensterraam neder, waar hij met zijne lange, dunne, zwarte beenen, onder het lijf getrokken als een aap, bleef zitten.

"

Kunt gij mij dit nadoen?" riep hij op uitjouwenden toon en met schamperen lach. Dat zult gij wel laten! Dat kan alleen de familie Pulce en de zwarten"."

"

De zwarten?" vroeg ik. Wie bedoelt gij daarmee ?"

,, De priesters natuurlijk," zeide hij en wierp de sigarette weg.

Alleen zij kunnen aderlaten en uitzuigen als onze familie; alleen zij kunnen ten hemel varen evenals wij."

Zijt gij priester ?" vroeg ik verbaasd.

Al naar gij het neemt," zeide hij en sloeg zijn zwarten kap neer. Ik ben priester geweest in mijne jonge jaren. Ik heb mijn menschenleeftijd doorgebracht in de zalen der propaganda. Daar leerde ik zuigen en theologische sprongen maken. Toen stierf ik, en nu leef ik weer als Pulce zie maar!"

Hij stiet het venster open en wees over Rome. Ik schrikte op, want het was alsof de wereldstad in mijne kamer kwam, of liever, alsof ze zich voor mij opende, uitbreidde en mij toestond de groote, in den maneschijn rustende stad met hare koepels en torens te aanschouwen.

Zie maar!" herhaalde het kleine, zwarte, nietige wezen en sprong van blijdschap.

Ik keek naar buiten en kon nauwelijks mijne oogen gelooven. De huizen waren doorzichtig, de muren van glas en de dakpannen schitterende bergkristallen, waarin de bleeke stralen der maan gebroken werden. Mijn oog zag verwonderlijk scherp. Ik zag als door een achtdubbelen tooneelkijker, en wat zag ik? Overal legioenen