Laat mij u aan haar voorstellen,” zei zijn vader.

ik zie er zoo bestoven uit en ben ook te moe. Ik zal haar zelf wel opzoeken. Zij is bij de Montgomery's, hoor ik."

Al die intrigues begonnen mevrouw Page te vervelen. Zij gevoelde zich door de Lee's ingesloten en belegerd, en ging op een helderen morgen langs een stoffigen weg een groote wandeling maken naar een naburige stad, in de hoop voor een poos aan hare vervolgers te ontsnappen. Zij werd evenwel haastig door iemand achtervolgd, en gevoelde dat het een Lee moest zijn. De voetstappen naderden haar meer en meer.

"Alice!" hoorde zij een diepe, welluidende stem uitroepen en William Lee greep beide hare handen., Alice, ben jij het waarlijk ?"

Mevrouw Page begon te beven en werd vreeselijk bleek. Hij liet haar op een grooten steen, die juist van pas daar in de nabijheid was, nederzitten en nam naast haar plaats.

"

Alice, waar ben je geweest? Ik heb heel Europa doorgereisd om je te zoeken. Zeg, lieveling, kun je mij mijn achterdocht, mijn boosheid, mijn ongerijmde jaloezy vergeven ?"

Mevrouw Page sloot hare oogen en tranen rolden langs hare wangen.

Op dit oogenblik kwam de oude heer Lee, geheel buiten adem door de haast, waarmede hij geloopen had, op hen toe. Hij gevoelde dat hier iets buitengewoons plaats had en wachtte op een verklaring.

"

"

Beste vader," zeide William opstaande en hem bij den arm grijpende. Zij heeft ons beide lief, maar zij heeft mij het eerst beloofd mijne vrouw te worden. Het spijt mij wel," voegde hij er berouwvol bij.

"

Beste mijnheer Lee," zei mevrouw Page, zijn anderen arm grij-` pende," u lijkt zoo veel op hem, in houding, in glimlach, in wezenlijk, indien ik William's vrouw niet had kunnen worden, had ik met u moeten trouwen."

stem,

Een wolk bedekte voor een oogenblik mijnheer Lee's gelaat, maar wanneer er gedurende zijn zeventigjarig leven een daad van edelmoedigheid of zelfverloochening van hem geeischt was, had hij zich nooit onbetuigd gelaten.

Liefste mevrouw Page," zei hij met die welluidende stem, welke

zooveel op die van zijn zoon geleek, en haar vriendelijk aanziende, liefste mevrouw Page, het is het beste, zoo als het is het is natuurlijker, en meer gepast."

Wie had ooit kunnen denken, dat bij slot van rekening juist zijn lieveling, William, papa's huwelijk zou komen verhinderen!" zei Gerty.

EEN AANDOENLIJKE FAMILIEGESCHIEDENIS.

Niet lang geleden begaf zich een dienstmeisje van zekeren Dr. H. te Berlijn met diens tweejarig kind buiten de stad om bij iemand van de familie een bezoek af te leggen. Op haar terugweg naar huis ging het meisje aan den kant van het water een poosje rusten en zette het kind naast zich neder. Het meisje viel in slaap doch hoorde na eenigen tijd een kreet. Zij werd wakker en zie het kind lag in het water en werd door den stroom medegevoerd. Nog voordat zij, door den schrik verbijsterd, om hulp kon roepen, had reeds een bejaard man, die daar juist voorbijging, zijn jas uitgetrokken en was in het water gesprongen. Hij had aldra het kind bereikt en na eenige minuten legde hij het levend en behouden in de armen van het meisje. Vol dankbaarheid wilde zij hem het beetje geld, dat zij bij zich had, aanbieden, doch hij weigerde iets van haar aan te nemen. Zij verzocht hem toen haren heer en hare mevrouw, wier naam en woonplaats zij opgaf, op te zoeken, opdat deze hem hunnen dank konden betuigen; want ofschoon zij eigenlijk het gebeurde diende te verzwijgen om niet wegens hare onvoorzichtigheid berispt te worden, wilde zij toch alles vertellen.

Den volgenden Zondag maakte de man dan ook van zijn vrijen tijd gebruik om Dr. H. op te zoeken, enkel om te vernemen of het kind geen nadeelige gevolgen van het onvrijwillige bad ondervonden had. Met de hartelijkste dankbetuigingen werd hij door den dokter en diens vrouw ontvangen, maar zij waagde het niet hem eene belooning aan te bieden, omdat zij van hun dienstmeisje vernomen hadden, op welke wijze hij ieder geschenk had afge

wezen. Ook de grootmoeder van het kind bedankte hem voor zijne edelmoedige daad, doch toen zij hem de hand reikte en in het gelaat zag, kon de oude vrouw geen woord meer spreken. Eindelijk stamelde zij met moeite de woorden uit: „Joseph... ben jij het ?" De man wist niet wat hem overkwam, toen hij plotseling aldus aangesproken werd. Zijne vrouw, van welke hij gescheiden was, en die hij in geen twintig jaar gezien had, stond voor hem.

Therese, wat doe jij hier in huis?" vroeg hij; terwijl hij nauwelijks staande kon blijven. Het is immers mijn het is ons kleinkind, dat je gered hebt, Joseph."

De man, die jaren lang ver van Berlijn gewoond had, kende zijne dochter niet, die hij sedert haar vierde jaar niet gezien had.

"

Is deze mevrouw dan onze Emilie ?" vroeg hij, geheel buiten zich zelven. De verdere ophelderingen, die nu volgden, behoeven wij niet mede te deelen. Toen de man ten laatste wilde heengaan, hield zijne gewezen vrouw hem terug. Joseph, zullen wij wezenlijk nogmaals van elkander scheiden, nu God ons weer bijeengebracht heeft ?" vroeg zij.

Zie,

De oude man zweeg. " wij hadden allebei schuld," vervolgde de oude vrouw. Jij waart een driftkop en ik was een driftkop maar wij zullen alles vergeten ons kleinkind zal

De man kreeg de tranen in de oogen. De tusschenkomst zijner dochter en van zijn schoonzoon stemde hem steeds meer tot toegevendheid en een blik op zijn kleinkind had ten laatste eene volkomene overeenstemming ten gevolge.

De beide oudjes sloten vrede en lieten zich kort daarna voor de tweede maal door het huwelijk vereenigen.

EENIGE VAKANTIEDAGEN AAN DE OEVERS

VAN MAAS EN LOMME.

DOOR

M. A. PERK.

V.

Onaangename verrassing. Een verkwikkend vuurtje. De overblijfselen van een Romeinsch legerkamp.

Een Me

mento mori. Gevaarlijke opklimming. Eind goed, al

goed.

-

De grotten van Furfooz. Haar belangrijkheid voor
Vandalisme.

de geschiedenis. Het slot Vève-Celles.

Bij den Rocher à Bayard sloegen wij den weg naar Neufchâteau in, die langzaam rijzend, midden door het trotsche woud, Froidveau, heen loopt. Dit bosch gaat eindelijk over in stoute rotsen, met welig groen beplant. Na geruimen tijd stapvoets te zijn geklommen, bevonden we ons ten laatste op de bergvlakte, van waar we aan beide zijden een ruim uitzicht hadden. Ons rijtuig was geheel open. De blik kon dus in volle vrijheid naar alle kanten heendwalen. Maar langzamerhand begon de lucht te betrekken.... Onheilspellende wolken onderschepten de zonnestralen.... De wind stak op..... Het geheele landschap werd met een donkervale tint

1880. I.

6