ter van verschillende kleuren door elkander, met of zonder figuren, geruit of anderszins gewerkt. Bij een lief gezigtje staat het niet onaardig, en ik heb er verscheidene lieve gezigtjes onder gezien. Zoo als ze daarhenen trippelen, vlug en coquet, lijken het heele dametjes. Ze dragen natuurlijk crinolines, en men ziet ze zelden zonder parasol. amazone, De Fransche dames schijnen goed met paarden te kunnen omgaan. Niet slechts maken ze rijtoertjes en maar ze weten ook zeer behendig eene equipage te besturen, en rijden en rossen door de stad, dikwijls zelfs zonder eenig mannelijk geleide. 's Marktdags komen ook vele boerinnetjes te paard of op een ezel de stad binnenrijden. Muilezels zijn hier mede niet zeldzaam, en kleine paardjes, zoowel als ezels, staan altoos op de Place Royale gezadeld gereed, ten dienste van kinderen, die rijden willen. De koeijen en ossen schijnen in deze streken, alle zonder onderscheid, rood van kleur te zijn, nooit bont gevlekt, maar, even als de paarden, over het geheele ligchaam effen van kleur; de horens staan wijd uit elkander, en zijn merkelijk grooter dan bij ons. Men bezigt deze dieren hier inzonderheid tot het trekken van zware lasten; aan de pooten hebben zij eene soort van hoeven. Doorgaans zijn er twee voor een voertuig gespannen; somtijds ook vier, die met de horens aan elkander en aan den wagen verbonden zijn, zoodat ze grootendeels met den kop arbeiden. IV. Pau, 3 Junij 1863. "Adichat; quim pé ba?” – "Herra pla, merci, et bous?”_ Zie daar een staaltje van het patois, dat ze hier spreken. In behoorlijk Fransch vertaald, is de beteekenis eenvoudig: "Bonjour; comment vous portez-vous ?" "Très bien, merci, et vous?" Gij zult er uit opmaken, dat deze taal vrij onverstaanbaar is voor een vreemdeling. Ik heb die woorden onlangs bij toeval opgevangen, en ze mij door een gedienstig buurman laten vertolken. Verder heb ik het in de kennis der landtaal nog niet gebragt, en ik denk mij ook niet te vermoeijen met daarvan mijne studie te maken, evenmin als ik mij wensch te verdiepen in de geheimzinnige vraag naar de afkomst van dat paar zonderlinge schoorsteenvegertjes, die tot de merkwaardigheden van Pau schijnen te behooren. Deze kereltjes, klaarblijkelijk broertjes, trekken vooral door hunne in het oog loopende kleederdragt ieders aandacht. Hun hoofddeksel bestaat in een grooten ronden hoed, en ze dragen jassen, die oorspronkelijk hoogst waarschijnlijk voor volwassen personen bestemd waren, en waarmede zij tot op de voeten bedekt zijn. Ze zien er allerkoddigst uit. Hun sprekend gelijkend portret is in den handel, en ziet men in de boekwinkels voor de glazen staan. Iedereen kent ze overigens, en ze worden dikwijls door heeren en dames aangesproken, die zich met hunne kluchtige praatjes schijnen te vermaken. De lieve Meimaand heeft mij vrij wat teleurgesteld en geërgerd. De vier eerste dagen heb ik geen voet buiten de deur gezet, wegens het regenachtige weêr, en ook verder wast de geheele maand verbazend ongestadig en regenachtig, een enkele maal zelfs door eene hevige hagelbui afgewisseld. Bepaald koud was het juist niet, en het zal altoos wel een 20° warmer zijn geweest dan in Holland, maar het was los en wispelturig weêr. De dag begon somtijds mooi, helder en zonnig; maar een paar uren daarna viel de regen bij stroomen neder, en had alles een donker en somber aanzien. Mist heb ik hier echter in het geheel niet waargenomen, en schijnt dan ook in dit land tot de zeldzaamheden te behooren. Junij is mooi begonnen. Het is nu zeer warm; midden over dag kan men in de schaduw zitten, maar om te wandelen is het veel te heet. Het zal, zegt men, in Julij en Augustus nog veel erger worden, en allerwege worden dan ook reeds aanstalten gemaakt om tegen dien tijd de stad te verlaten. Vele Hollanders gaan gedurende de zomermaanden naar het vaderland terug; anderen maken uitstapjes naar hooger gelegen streken, waar de hitte minder hinderlijk is. Ik heb voor mijzelf nog geen bepaald plan gemaakt, maar hel er toe over om hier te blijven, dat is te zeggen, hier in de omstreken; want in de stad zelve moet het dan niet uit te houden zijn. Van de omstreken heb ik nog maar zeer weinig gezien. Een enkele maal maakte ik een rijtoertje in gezelschap van mijnheer en mevrouw V. Wij zijn den weg opgereden naar de Eaux-bonnes, om ons naar het stadje Gan te begeven, een plaatsje met ongeveer 3000 inwoners. Onder weg hadden wij een verrukkelijk gezigt op de Pyreneën. Wij stapten dan ook een paar malen uit, om langs het ter zijde van den weg aangelegde voetpad te wandelen, en het heerlijke uitzigt meer op ons gemak te genieten. Gan zelf schijnt mij toe een onbeduidend plaatsje te zijn, maar het draagt er roem op, de geboorteplaats te wezen van den bekenden geschiedschrijver Pierre de Marca, oud-president der staten van Bearn, en minister van staat van koning Lodewijk XIII, later bisschop van Couserans, aartsbisschop van Toulouse, en eindelijk opvolger van den kardinaal de Retz, in het aartsbisdom van Parijs. Ik ben Pau ontvlugt; de warmte heeft mij verjaagd. Ik zit hier nu te Cauterets, eene badplaats zeer hoog op de Pyreneën gelegen, waar het vrij wat koeler is. Vrijdagmorgen ten half acht uur verliet ik Pau per diligence. Om vijf uur na den middag kwamen wij geroosterd en gebraden aan. De weg was prachtig, vooral gedurende de laatste drie uren, toen we steeds tusschen de bergen reden. Ik ben dadelijk naar wensch geslaagd met het huren eener kamer, en vond hupsche menschen en goede bediening, terwijl kamer en meubelen net en zindelijk zijn, iets wat in deze streken lang niet altoos het geval is. Mijne woning bevindt zich in de drukste of eigenlijk de eenige straat van belang. Er is zeer veel passage, zoo van rijtuigen als van wandelaars. Ik heb twee vensters aan de straat, benevens een balcon, waarop ik dezen zit te schrijven. De meeste huizen zijn hier van balcons voorzien. Vlak tegenover mij heb ik gelukkig een zeer laag huis, zonder balcons of bovenkamers, waardoor ik een onbelemmerd en overheerlijk gezigt op de bergen heb. |