137 δὲ προσγενομένων, κατήλπιζε εὐπετέως τῆς θαλάσ σης κρατήσειν, τά περ ἂν καὶ ἦν· πεζῇ τε ἐδόκεε πολλὸν εἶναι κρέσσων· οὕτω τε ἐλογίζετο κατύπερθέ 35 4οἱ τὰ πρήγματα ἔσεσθαι τῶν Ἑλληνικῶν. τάχα δ ̓ ἂν καὶ τὰ χρηστήρια ταῦτά οἱ προλέγοι, συμβουλεύοντα σύμμαχον τὸ ̓Αθηναῖον οἱ ποιήσασθαι· τοῖσι δὴ πειθόμενος ἔπεμπε. Digressio deMa Τοῦ δὲ ̓Αλεξάνδρου τούτου ἕβδομος γενέτως niae regibus Περδίκκης ἐστὶ, ὁ κτησάμενος τῶν Μακεδόνων τὴν 90 qa Μαρδόνιος πυθόμενος — πεμπε. De particula apa postposita vid. allata ad VIII, 8 et de usu particulae tɛ nott. ad VIII, 188. Ad locutionem zaτúñεode-loεoda vid.nott. ad VIII, 19. αν τάχα δ' ἂν — προλέγοι] Vid. Matth. Gr. Gr. §. 514, 2 pag. 977. G. Hermann. Opuscc. Acadd. IV p. 44. 169 hunc quoque locum affert, de eo Herodoti usu monens, ex quo de re praeterita, quae vel diuturnior sit vel saepius repetita, praesentis optativum ille ponit. Mox cum Schweigh. et Gaisf. dedi лonoαovat, ubi vulg. not éεoα, quod cum Schaefero retinuerunt Matth. et Bekker. Cap. CXXXVII. Eẞdoμos yεvéτwo] Vid. infra VIII, 139 coll. Thucydid. II, 99. Iustin. VII, 2, qui in eo ab Herodoto a Perdicca regni initium constituente dissentit, quod alios secutus auctores, primum, qui toti Macedoniae imperaverit, vocat Caranum eiusque successorem facit Perdiccam, quintum vero in serie Herodotea omittit Alcetam, memoratum quoque apud Theophil. Antioch. II p. 98, ubi tamen Argaei deest mentio. Caranus enim et ipse Temenida fuisse fertur, qui Edessam cepit eamque Aegas vocavit, sedem inde constitutam regum Macedoniae; unde cum hisce fabulis Macedonicis Argivas quoque coaluisse fabulas ponit C. O. Müller. Ueber d. Macedd. p. 25, qui idem p. 51 contendit Macedones, quos Illyricae originis esse vult (cf. 1. 1. p. 37-49. Dor. I p. 2), cum semel e superioribus locis, quae primitus tenuerint, descenderint, proxime occupasse terram Phrygum vicinorum, qui ad Bermium antiquitus consederint, ubi Midae, Phrygum regis, horti, in quibus olim Silenus captus dicebatur. Ac facit huc, quod VII, 73 narratur, Phryges olim Macedonum fuisse accolas indeque in Asiam esse transgressos. Ut ad Herodoti locum revertar, septimus ibi dicitur Perdiccas eo Graecorum more, quo pater semper Argivis [5, 22.] menida, primus ex hac familia Macedonum rex, quomodo reguum adeptus. " Στυραννίδα τρόπῳ τοιῷδε. Ἐξ "Αργεος ἔφυγον ἐς Πλ. 685 λυριοὺς τῶν Τημενοῦ ἀπογόνων τρεῖς ἀδελφεοὶ, Γαυά νης τε καὶ ̓Αέροπος καὶ Περδίκκης· ἐκ δὲ Ἰλλυριών ὑπερβαλόντες ἐς τὴν ἄνω Μακεδονίην, ἀπίκοντο ἐς 3 Λεβαίην πόλιν. ἐνθαῦτα δὲ ἐθήτευον ἐπὶ μισθῷ παρὰ τῷ βασιλέϊ· ὁ μὲν, ἵππους νέμων· ὁ δὲ, βοῦς· 95 ὁ δὲ νεώτατος αὐτῶν Περδίκκης, τὰ λεπτὰ τῶν προβάτων. ἦσαν δὲ τὸ πάλαι καὶ αἱ τυραννίδες τῶν ἀνθρώπων ἀσθενέες χρήμασι, οὐ μοῦνον ὁ δῆ not. ἦσαν δὲ τὸ πάλαι καὶ αἱ τυ ραννίδες κ. τ. λ. ] τυραννίδας h. l. omnino indicare regna, δῆuov liberum populi statum s. liberam rempublicam, monitu vix opus. Ad ipsam sententiam bene sic Wesselingius: censetur secundus, avus tertius etc., quod bene observat Larcher. ad Herod. I, 91, ubi vid. Inde haec existit regum Macedoniae successio: Perdiccas, Argaeus, Philippus, Aeropus, Alcetas, Amyntas, Alexander. De Temeno, Aristoma-,,Connexa de antiquissimorum chi filio, qui cum duobus fratribus Cresphonte et Aristodemo Peloponnesum victam et occupatam divisit ipseque Argolidem accepit sortem; vid. Pausan. II, 18 §. 6. Apollodor. II, 8 §. 4. ὑπερβαλόντες] i. e. transgressi ex Illyriis in superiorem Macedoniam, superatis scil. montibus, qui utramque disterminant terram. Cf. VII, 168. Plut. Pyrrh. 15. Mar. 18 in. Lucull. 27 init. Comp. Cim. et Lucull. 3 init. Crass. 9. Anton. 18 fin. Urbem Lebaeam nemo, quantum scio, memoravit. Unus Hesychius, a Wesselingio allatus II p. 437. Λέβα, πόλις ὑπὸ Θρακών. — In seqq. τὰ λεπτὰ τῶν προβάτων sunt oves et caprae, ut supra I, 183, ubi vid. nott. et apud Pausan. IX, 3 §. 4, ubi τὰ λεπτότερα τῶν προβάτων. regum ac tyrannorum tenui conditione observatio veritate nititur. Intra suam cuique patriam regna finiebantur scribit Iustinus. Reges regumque filii armenta pascere haud dedignabantur. Hectoris Andromaches querela super fratribus, dum armentis ovibusque pascentibus attenderent, trucidatis, ex Iliad. VI, 422 in luce versatur; notissima quoque regum Palaestinae vetustissimorum in sacris Pandectis tenuitas." Nos hoc quoque attendi volumus, quod pro insigni illa prisci aevi simplicitate ipsa regis uxor panes coquere dicitur; id enim mulierum olim fuisse negotium, ad VII, 187 monuimus. Hinc quoque Croesi illa ἀρτοκόπος I, 51, ubi cf. nott De ipsis Herodoti verbis si quaeramus, haec reliquis, quorum causam contineant, praeponen μος· ἡ δὲ γυνὴ τοῦ βασιλέος, αὐτὴ τὰ σιτία σφι 4 ἔπεσσε. ὅμως δὲ ὀπτῷτο ὁ ἄρτος τοῦ παιδὸς τοῦ θητὸς Περδίκκεω, διπλήσιος ἐγίνετο αὐτὸς ἑωυτοῦ. ἐπεὶ δὲ 1 5 αἰεὶ τωυτὸ τοῦτο ἐγίνετο, εἶπε πρὸς τὸν ἄνδρα τὸν ἑωυ τῆς. τὸν δὲ ἀκούσαντα ἐσῆλθε αὐτίκα, ὡς εἴη τέρας, καὶ φέροι ἐς μέγα τι. καλέσας δὲ τοὺς θῆτας, προηγό ρευέ σφι ἀπαλλάσσεσθαι ἐκ γῆς τῆς ἑωυτοῦ. οἱ δὲ τὸν 5 6μισθὸν ἔφασαν δίκαιοι εἶναι ἀπολαβόντες, οὕτω ἐξιέναι. ἐνθαῦτα ὁ βασιλεὺς, τοῦ μισθοῦ πέρι ἀκού σας, ἦν γὰρ κατὰ τὴν καπνοδόκην ἐς τὸν οἶκον Nec da potius quam subiicienda fuisse observat Valck.,aliis allatis locis,in quibus Herodotus ea, quae causam continentia praeponenda fuerint, postposuerit et reliquis subiecerit. Vid.nott.ad I,24. αὐτὴ τὰ σιτία σφι ἔπεσσε] i. e. ipsa cibos illis coquebat s. panem, ut vertit Valckenaerius, notans πέσσειν S. πέττειν Αεοlum atque Ionum more dici pro vulg. πέπτειν, coquere. valde hinc discedere videtur ὀπτῶν, quod sane est torrere, vel quod frequentius dicitur coquere panem, monstrante Gataker. ad Antonin. III, 2. Hinc apud Athen. III p. 114 D. ἄρτους ὀπτωμένους invenimus itemque apud Suidam pag. 102 Tom. III notante Schweighaeusero: πεσσόμενα σιτία παρ' Ηροδότῳ· τὰ ὀπτώμενα. Et conf. ipsum Herodotum I, 161. Itaque verba όκως δὲ ὀπτωτο ὁ ἄρτος valent: quoties s. quando panis coquebatur. Ubi pro ὀπτωτο Gronovius e Mediceo male dederat ὀπτη. Quae sequuntur voces τοῦ θητὸς τοῦ Περδίκκεω, eas immerito suspectas habuit Valcke naerius. Itaque uncis, quibus incluserat Schaeferus, atque etiam Negris, equidem liberavi illas voces cum recentt. edd., abiecto simul articulo tov ante Περδίκκεω, qui a Florentino abest, quemque tamen cumn Schaefero retinuerunt Matth. et Bekker. διπλήσιος ἐγίνετο αὐτὸς ἑωυτού ] De locutione vid. Matth. Gr. Gr. §. 452 p. 848. Ipsum portentum attigit I. Fr. Gronovius ad Liv. XXI, 62. Adseqq. ἐσῆλθε vid. nott. ad III, 42. φέρειν ἐς τι, quod satis notumn est, valet spectare ad aliquid, indeque portendere aliquid. δίκαιοι εἶναι ἀπολαβόντες] Vid. Matth. Gr. Gr. §. 536 p. 1053 coll. Bätticher: De vit. scriptt. Taciti pag. 90. Attigit h. 1. Schweighaeuserus ad IX, 60 ibique reddidit: dicebant, iustum esse ut ita abeant, મં mercedem accepissent i. e. par esse, ut mercedem accipiant, priusquam abeant. Tu vid. nott. ad I, 32 fin. IX, 27. 60. ἦν γὰρ κατὰ τὴν καπνοδό κην ἐς τὸν οἶκον ἐσέχων ὁ ἥλιος] Bene Schweigh.: Namque .66 ἐσέχων ὁ ἥλιος, εἶπε, Θεοβλαβής γενόμενος Μι „σθὸν δὲ ὑμῖν ἐγὼ ὑμέων ἄξιον τόνδε ἀποδίδωμι 7 δείξας τὸν ἥλιον. ὁ μὲν δὴ Γαυάνης τε καὶ ὁ ̓Αέρο-10 πος, οἱ πρεσβύτεροι, ἕστασαν ἐκπεπληγμένοι, ὡς ἤκουσαν ταῦτα. ὁ δὲ παῖς, ἐτύγχανε γὰρ ἔχων μά. χαιραν, εἴπας τάδε·„Δεκόμεθα, ὦ βασιλεῦ, τὰ δι ,,δοῖς... περιγράφει τῇ μαχαίρῃ ἐς τὸ ἔδαφος τοῦ 15 οἴκου τὸν ἥλιον· περιγράψας δὲ, ἐς τὸν κόλπον τρὶς ἀρυσάμενος τοῦ ἡλίου, ἀπαλλάσσετο αὐτός τε 138 καὶ οἱ μετ' ἐκείνου. Οἱ μὲν δὴ ἀπήϊσαν· τῷ δὲ βασιλέϊ σημαίνει τις τῶν παρέδρων, οἷόν τι χρῆμα ptus. Mons Ber- ποιήσειε ὁ παῖς, καὶ ὡς σὺν νόῳ κείνων ὁ νεώτα-20 Στος λάβοι τὰ διδόμενα. ὁ δὲ ταῦτα ἀκούσας, καὶ 686 ὀξυνθεὶς, πέμπει ἐπ ̓ αὐτοὺς ἱππέας ἀπολέοντας. ποταμὸς δέ ἐστι ἐν τῇ χώρῃ ταύτῃ, τῷ θύουσι οἱ Horti Midae: ubi Silenus ca mius. per s. ad caminum solis lumen δεκόμεθα] Vid. nott. ad Cap. CXXXVIII. καὶ ὡς σὺν νόῳ κείνων κ. τ. λ.] Recte Schweighaeus.: „Quam prudenter fratrum natu 3τούτων τῶν ἀνδρῶν ἀπ' Αργεος ἀπόγονοι Σωτῆρι. οὗτος, ἐπεί τε διέβησαν οἱ Τημενίδαι, μέγας οὕτω ἐῤῥύη ὥστε τοὺς ἱππέας μὴ οἵους τε γενέσθαι δια-25 4βῆναι. Οἱ δὲ, ἀπικόμενοι ἐς ἄλλην γῆν τῆς Μακεδονίης, οἴκησαν πέλας τῶν κήπων τῶν λεγομένων εἶναι Μίδεω τοῦ Γορδίεω· ἐν τοῖσι φύεται αυτόματα ῥόδα, ἓν ἕκαστον ἔχον ἑξήκοντα φύλλα, ὀδμῇ a nobis avertant imminentia aut a periculis nos praestent tutos. ConferaturSpanhem. De praest. num. Diss. VII p. 416 a Wesseling. laudatus Plutarch. Camill. 10 fin. Aristid. 11. Demetr. 10. Dio. 46 init. Arat. 14 fin. 42. πέλας τῶν κήπων τῶν λενομένων εἶναι Μίδεω τοῦ ΓορSiew],,Midae huius, inter superstitionis auctores cum Orpheo et Eumolpo principis, fata, mores artesque in Vossii lib. I De Idolol. c. 24 et Bouhierii Diss. Herodd. c. 8. Fixerat sedes ante Brigum coloniam in Asiam deductam, ad Thraciae Macedoniaeque montem Bermium, Conone narrat. I consentiente. Propter eum montem horti, notabiles sexagenum foliorum rosis, quae Tertulliano De Coron. 14 centenariae rosae de horto Midae lectae; sed confundenti, si tamen primam vocem Beat. Rhenanus et Rigaltius recte formarint, centifolias, ρόδα ἑκατοντάφυλλα Pangaei, Thraciae montis,in Theophrast. Hist. Plant. VI, 6. Illis autem in hortis o captus (non exceptus, uti Valla) Silenus et coactus ad ea fuit explicanda, HERODOT. IV. quae Theopompi fide, ista in fabula, indicibus Dionysio Halic. T. II p. 132 et Theone Progymn. c. 2, mire luxuriantis Virgilius, Ovidius, Aelianus [V. H. III, 18, ubi vid. Perizon.] nobis prodidere." Wesseling. Valckenaerius praeterea conferri vult de Sileno in his Midae hortis capto Davis. in Max. Τyr. XI, 1 et Bouhier. Diss. sur l'histoire d'Herod. c. 8. Tu vide quae de hac fabula eiusque sensu reconditiori disseruit Creuzer. in: Studien II p. 234 seqq. coll. Symbol. III p. 215. Qui idem nunc etiam adhiberi vult Dionys. Halic. Epist. ad Pompeii. pag. 787 Reisk. pag. 57 Krüger. huiusque nott. Add. Hoeck. Cret. pag. 129, qui Thracicas gentes hoc sub Mida in Phrygiam regressos esse statuit. Fabulam hanc de Sileno a Mida rege capto, uberius narratam Philippicorum inseruerat octavo libro Theophrastus ipsius Herodoti haec v napódo quasi enarrantis auctoritate permotus, uti videtur. Vid. Aelian. 1. 1. Monuit Frommel, in Creuzeri Melett. III P. 140. ῥόδα, ἓν ἕκαστον ἔχον 13 |