προκείμενα ἔσωθεν ἐκ τοῦ μεγάρου ἐξενηνεγμένα 2ἱρὰ, τῶν οὐκ ὅσιον ἦν ἅπτεσθαι ἀνθρώπων οὐδενί. ὁ μὲν δὴ ἤτε Δελφῶν τοῖσι παρεοῦσι σημανέων τὸ80 τέρας. Οἱ δὲ βάρβαροι ἐπειδὴ ἐγίνοντο ἐπειγόμενοι κατὰ τὸ ἱρὸν τῆς Προνηΐης Αθηναίης, ἐπιγίνεται σφι τέρεα ἔτι μέζονα τοῦ πρὶν γενομένου τέρεος. 3θώυμα μὲν γὰρ καὶ τοῦτο κάρτα ἐστὶ, ὅπλα ἀρήϊα 85 αὐτόματα φανῆναι ἔξω προκείμενα τοῦ νηοῦ· τὰ δὲ δὴ ἐπὶ τούτῳ δεύτερα ἐπιγενόμενα, καὶ διὰ πάντων Αφασμάτων ἄξια θωυμάσαι μάλιστα. Ἐπεὶ γὰρ δὴ ἦσαν ἐπιόντες οἱ βάρβαροι κατὰ τὸ ἱρὸν τῆς Προ homini nefas ducebant. Ubi vocem ἔσωθεν, quam in ἔξωθεν mutari voluerat Stephanus, bene tuetur Wesseling., si qui dem arma sponte sua e templi penetrali (ἔσωθεν ἐκ τοῦ μεγάρου) exiisse dicuntur. Vox ἱρὰ non sine vi quadam ita videtur esse postposita. Ad vocem μεγάρου, qua interior templi pars s. penetrale indicari solet, conf. nott. ad I, 65. VI, 134. Sed νηοῦ vocabulo omnem hic templi molem sive ambitum declarari putem, ut VIII, 39 voce ἱροῦ. Ut ad ipsum denique portentum veniam, simile quid Thebis ante Leuctricam pugnam accidisse narrat Cicero De Divin. I, 34 a Valckenaerio laudatus; in templo Herculis scil. valvas clausas repagulis subito se ipsas aperuisse armaque, quae fixa in parietibus fuerint, ea esse humi inventa. Tu vid. quoque Xenoph. Hellen. VI, 4, 7. Diodor. XV cap. 53, quos ad Ciceronis locum Davisius laudavit. HERODOT. IV. τῆς Προνηΐης Αθηναίης] Προνηΐης et h. 1. et paulo inferius (ubi Schaeferus haud sibi constans dederat Προναίης) reposui cum Gaisf. et Bekkero. In Flor., Medic. aliis invenitur Προνοίης, quod recepit Matthiae, in aliis Προνοι ΐης et Προνοίας. Tu vid. Harpocrat. s. v. Πρόνοια et inprimis Pausan. X, 8 §. 4, ubi memorat templum 'Αθηνᾶς Προνοίας; sic enim ibi dedit Siebelis pag. 181 seq. plures excitans viros doctos, qui alterutram amplexi sint lectionem, illudque adiiciens, cognatam videri Minervam πρόναον in Apollinis Ismenii templo apud Pausan. IX, 10 S. 2. Conf. nott. ad Herod. I, 92. Cr. hoc loco conferri vult the classical Iournal Vol. XI p. 151. Ad formam ge nitivi τέρεος conf. Matth. Gr. Gr. §. 84, not. 3 pag. 187, et ad locutionem διὰ πάντων φασμάτων nott. ad Herod. VI, 63. Pro θώμα et θωμάσαι reposui θώυμα et θωυμάσαι. 4 νηΐης Αθηναίης, ἐν τούτῳ ἐκ μὲν τοῦ οὐρανοῦ κε-90 ραυνοὶ αὐτοῖσι ἐνέπιπτον, ἀπὸ δὲ τοῦ Παρνησσοῦ ἀποῤῥαγεῖσαι δύο κορυφαὶ ἐφέροντο πολλῷ πατάγῳ ἐς αὐτοὺς, καὶ κατέλαβον συχνούς σφεων, ἐκ δὲ τοῦ ἱροῦ τῆς Προνηΐης βοή τε καὶ ἀλαλαγμὸς ἐγίνετο. 38 Συμμιγέντων δὲ τούτων πάντων, φόβος τοῖσι βαρ-95 florumque fuga βάροισι ἐνεπεπτώκεε. μαθόντες δὲ οἱ Δελφοὶ φεύ turpis. γοντάς σφεας, ἐπικαταβάντες, ἀπέκτειναν πλῆθός τι 2 αὐτῶν· οἱ δὲ περιεόντες ἰθὺ Βοιωτῶν ἔφευγον. Ἔλεγον δὲ οἱ ἀπονοστήσαντες οὗτοι τῶν βαρβάρων, ὡς ἐγὼ πυνθάνομαι, ὡς πρὸς τούτοισι καὶ ἄλλα ὥς ρων θεῖα· δύο γὰρ ὁπλίτας μέζονας ἢ κατὰ ἀνθρώ ἐκ μὲν τοῦ οὐρανοῦ κεραυνοὶ αὐτοῖσι ἐνέπιπτον κ. τ. λ.] Idem prodigium enarrat Diodor. XI, 14 (ubi conf. Wesseling.) et Iustin. II, 12. Et quod mirum auditu, eadem, quae Persas, Galatas quoque irrumpentes abegisse a templo spoliando narrat Pausanias, ipsis ferme Herodoti verbis hac in re enarranda usus I, 4 §. 4 et X, 23 §. 3, ubi inter alia haec verba teneri volumus: πέτραι τε ἀπολισθάνουσαι τοῦ Παρνασσού μεγάλαι καὶ κρημνοί καταῤῥηγνυμένοι σκοπὸν τοὺς βαρβάρους εἶχον; quibus sim millima leguntur apud Iusti num XXIV, 8 haec: „,terrae motu portio montis abrupta Gallorum stravit exercitum." Ac negant Diodorus et Pausamias ipsam Apollinis aedem a Persis direptam esse incendioque vastatam, dissentiente Plutarcho Vit. Num. 9 pag. 66 C., qui τὸν ἱερὸν λύχνον sive aeternum illum ignem, cum ten plum a Medis inflammaretur, exstinctum esse tradit. Apud Herodotum nil quidquam legitur tale II, 180. V, 62. Ctesiam si audiamus Perss. Excerptt. §. 25, Mardonius a Xerxe missus ad Apollinis aedem spoliandam ibi occubuit χαλάζης ἐπιπεσούσης παχείας i. e. grandine ingruente crassa. Ac sane ita Persas retulisse, quae a Graecis dein mirum in modum ampliata et exornata sint, credas licet. Cap. XXXVIII. ἐνεπεπτώκεε] In Sancrofti libro ἐπεπτώκεε, in alio libro ἐπεπεπτώκεε. Tu ct. IV, 203. VII, 43 et de plusquamperfecti usu Matth. Gr. Gr. §. 505. IV pag. 960. Ad voces i Βοιωτῶν conf. V, 64 ibique citt. Plures codd. hic offruent εὐθύ. μέζονας ἢ κατὰ ἀνθρώπων φύσιν ἔχοντας ] Cum crebrius occurrat locutio μείζων ἢ κατ' 637 et Autonous. πων φύσιν ἔχοντας ἕπεσθαί σφι, κτείνοντας καὶ διώ-2 39 κοντας. Τούτους δὲ τοὺς δύο Δελφοὶ λέγουσι εἶ Heroes Phylacus ναι ἐπιχωρίους ήρωας, Φύλακόν τε καὶ Αὐτόνοον, τῶν τὰ τεμένεά ἐστι περὶ τὸ ἱρόν· Φυλάκου μὲν, παρ' αὐτὴν τὴν ὁδὸν κατύπερθε τοῦ ἱροῦ τῆς Προ-5 νηΐης· Αὐτονόου δὲ, πέλας τῆς Κασταλίης, ὑπὸ τῇ ἄνθρωπον (v. c. apud Plat. Apolog. p. 20 E. Matth. Gr. Gr. §. 449) Dorvill. ad Charit. pag. 182 [310 seq.] refingi vult ἢ κατὰ ἄνθρωπον. Wesselingio, conferenti Ioseph. Antiqq. I, 19 §. 1 placuerat μέζονα ἢ κατὰ ἀνθρώπων φύσιν ἔχοντας. Κoenius unum ἔχοντας mutari voluit in ἐόντας, ut intelligerentur armati hominum staturâ altiores; eamque emendationem Valckenaerio quoque probatam in textum receperunt Schaefer. et Matthiae, invitis sane libris scriptis, a quibus equidem cum Bekkero hic stare malui, zovtas accipiens se habentes. Neque enim cum Schweigh., qui minus reete huc referri posse putat locutionem Angels Exov, participium hoc verbis finitis adiici solitum ita explicuerim, ut continuitatem quandam indicet; ubi medio verbo ἐχομέvovs, quod proxime sequenti Exodi iungatur, opus fuisse crediderim; quod idem bene sensit Hoeger. hunc locum tractans in Actt. philoll. Monacc. III, 4 pag. 520, ubi μέovas in pagóvos mutari vult. Negris, qui iungit cum verbo xovtas sequentia verba Erɛodαí opι, interpretatur: dèv navoav τοῦ νὰ τοὺς ἀκολουθῶσι, non destiterunt ab insequendo, cum verbum zovras hic continuationem insecutionis denotet. Ad ipsum argumentum Cr. conferri iusserat Heyne Excurs. XIII ad Virgil. Aen. Lib. I. De ἐπιφανείαις. Cap. XXXIX. εἶναι ἐπιχωρίους ἥρωας] Ita e Florentino aliisque dedi cum recentt. Vulgo verbun siva reliquis postponitur. Simili autem modo Pausanias scribit X, 23 §. 3, Gallis quoque terribiles adparuisse tres heroes templo auxilium ferentes, Laodocum, Hyperochum, Pyrrhum; quibus quartus etiam a Delphis accensetur Phylacus, indigena heros, cuius sacellum prope Minervae Profaeae templum commemorat idem Pausanias X, 8 §. 4. πέλας τῆς Κασταλίης ] De Castalia, fonte celeberrimo, quem ibi fuisse volunt, ubi nunc Sancti Ioannis monstratur sacellum, prope vetus templum nunc dirutum, vid. Pausan. X, 8 §. 5 ibiq. Siebel. pag. 182. Kruse II, 2 p. 16 seq. 44 seq. Descripsit et in tabula aeri incisâ repraesentavit Clarke Travels II, 3 chap. VI p. 184 seq. Artemisio reli 2 Ταμπείῃ κορυφῇ. Οἱ δὲ πεσόντες ἀπὸ τοῦ Παρνησσοῦ λίθοι ἔτι καὶ ἐς ἡμέας ἦσαν σόοι, ἐν τῷ τεμένει τῆς Προνηΐης Αθηναίης κείμενοι, ἐς τὸ ἐνέ σκηψαν διὰ τῶν βαρβάρων φερόμενοι. Τούτων μέν 10 νυν τῶν ἀνδρῶν αὕτη ἀπὸ τοῦ ἱροῦ ἀπαλλαγὴ γίνεται. 40 Ὁ δὲ Ἑλλήνων ναυτικὸς στρατὸς ἀπὸ τοῦ ̓Αρεισαι... τεμισίου, ̓Αθηναίων δεηθέντων, ἐς Σαλαμῖνα κατί sis Graecorum 2 σχει τὰς νῆας. τῶνδε δὲ εἵνεκα προσεδεήθησαν αὐτῶν σχεῖν πρὸς Σαλαμῖνα Αθηναῖοι, ἵνα αὐτοὶ15 petit Salaminem ὑπὸ τῇ Ὑαμπείῃ κορυφῇ] Mavult Valckenaer. Ταμπέῃ, ut magis sit Ionicum. Hyampea vocabatur Parnassi pars super Delphos ad orientem exsurgens, ubi saxa maxime praecipitia, unde facinorosos et impios deiicere solebant, (vocantur autem Phaedriadae ) octingentos pedes supra Delphos et duo inille pedes supra mare eminentia. Vid. C. O. Müller. Orchomen. pag. 494. Kruse Hell. 1. 1. pag. 5-8. Valcken. de rupe Hyampea laudaverat Perizon. ad Aelian. V. H. XI, 5 et Wesseling. ad Diodor. XVI, 28 coll. ad XI, 14, ubi hic scriptor ad aedem istam Minervae, Persis divinitus fugatis, Delphos tradit erexisse tropaeum additque epigramma tropaeo huic inscriptum, quod inde analectis inseruit Brunck. III p. 178 nr. 143 coll. Iacobs. Animadverss. Τ. III, 1 pag. 370. ἦσαν σόοι] Sancrofti liber cum aliis σώοι. Sed conf. II, 181. V, 96. Matth. Gr. Gr. §. παϊδάς τε καὶ γυναῖκας ὑπεξαγάγωνται ἐκ τῆς ̓Αττικῆς, πρὸς δὲ καὶ βουλεύσωνται τὸ ποιητέον αὐ 3τοῖσι ἔσται. ἐπὶ γὰρ τοῖσι κατήκουσι πρήγμασι βουλὴν ἔμελλον ποιήσεσθαι, ὡς ἐψευσμένοι γνώμης. 4 δοκέοντες γὰρ εὑρήσειν Πελοποννησίους πανδημεί 20 ἐν τῇ Βοιωτίῃ ὑποκατημένους τὸν βάρβαρον, τῶν μὲν εὗρον οὐδὲν ἐὸν, οἱ δὲ ἐπυνθάνοντο τὸν Ἰσμὸν αὐτοὺς τειχέοντας ἐς τὴν Πελοπόννησον, περὶ πλείστου τε ποιευμένους περιεῖναι, καὶ ταύτην ἔχον 5τας ἐν φυλακῇ, τὰ δὲ ἄλλα ἀπιέναι. ταῦτα πυν-25 θανόμενοι, οὕτω δὴ προσεδεήθησάν σφεων σχεῖν rus, quem sequuntur Matth. et Bekker., neque es neque xai recepit, planissimam hoo modo reddens orationem. Sensum sic expressit Schweigh. liberos, optima quaeque transtulerint; idemque nostra memoria factum esse accepimus Graecis a Turcarum furore crebrius e continenti in insulam Coluri, ut nunc illa vocatur,,,isthmum illos, quá est introiconfugientibus fortunasque suas ibi in tuto collocantibus. Tu conf. Kruse l. 1. II, 1 pag. 302. παϊδάς τε καὶ γυναῖκας] Articulum omissum attigi supra ad VIII, 36. — In seqq. ad voces ἐπὶ τοῖσι κατήκουσι πρήγμασι (ob praesentem rerum statum) vid. nott. ad VIII, 19. ὑποκατημένους τὸν βάρβαρον] i. e. sedendo exspectantes s. subsidentes et exspectantes Persam. Conf. VII, 27. Ad sequens οἱ δὲ conf. similia, quae exstant I, 56. V, 120. VII, 6. 163. De argumento loci cf. Plutarch, Themistocl. 9. Diod. Sic. XI, 16. τον Ισθμὸν αὐτοὺς τειχέοντας ἐς τὴν Πελοπόννησον] Ita cum Schweigh. et Gaisf. dedi codd. ita iubentibus, excepto uno Sancrofti libro, qui pro 's exbibet καί. Schaefe tus in Peloponnesum, muro intercipere." Apud Plutarch. Themistocl. 9 legimus: διατειχι ζόντων τὸν Ἰσθμὸν εἰς θα λατταν ἐκ θαλάττης: quam loquendi formulam explicui ad Plutarch. Alcib. p. 225. τὰ δὲ ἄλλα ἀπιέναι] Incepti orationis structurâ excidit Noster, infinitivum ponens, ubi ob praegressa exspectabas participium, nisi variare orationem illum voluisse dixeris, ita ut primum verbo πυνθάνεσθαι participium pro more adstruxerit, deinde vero in accusativi et infinitivi structuram orationem conformarit. Cf. Matth. Gr. Gr. S. 549 not. 2 p. 1079. — In proxime seqq. voculam δὴ, quae post ταῦτα vulgo collocabatur, e meliorum codd. auctoritate transtuli post οὕτω, praeeuntibus Schweigh., Gaisf. |