Mox insecuto βιάδης. δοκέειν δέ μοι, ἀῤῥωδήσας μάλιστα τοὺς Αθηναίους ἀνεδιδάσκετο, μή σφεας ἀπολίπωσι, ἢν 647 2 πρὸς τὸν ̓Ισθμόν ἀνάγῃ τὰς νῆας. ἀπολιπόντων 6 γὰρ Αθηναίων, οὐκέτι ἐγίνοντο ἀξιόμαχοι οἱ λοιποί. ταύτην δὲ αἱρέεται τὴν γνώμην, αὐτοῦ μένοντας διαναυμαχέειν. 64. Οὕτω μὲν οἱ περὶ Σαλαμῖνα, ἔπεσι ἀκροβολι- 10 σάμενοι, ἐπεί τε Εὐρυβιάδῃ ἔδοξε, αὐτοῦ παρεσκευάta, "Aeacidaeque 2ζοντο ὡς ναυμαχήσοντες. ἡμέρη τε ἐγίνετο, καὶ terrae motu, vo ta diis nuncupa auxilium rogati [c. 83,]. VII, 143. Quod sequitur avɛ- ταύτα ο Θεμιστοκλέους εἰ πόντος, εὔνοια καὶ δέος ἔσχε Cap. LXIV. ἔπεσι ἀκροβολισάμενοι ] ἀκροβολίζεσθαι proprie de velitum certamine dicitur, quod ipsam pugnam anteire solet, tum vero ad mutuos transfertur sermones rixasque pugnam antecedentes. Conf. Blomfield. Glossar. ad Aeschyl. S. c. Th. 146 et Hemsterhus. ad Lucian. I pag. 417 Bip., qui hoc verbum de iis quoque dici notat, qui e loco altiore atque oppor tuno lapidibus aliquem e longinquo petunt. Quod ad Herodotum attinet, eâdem figurâ ab eodem dici λόγων ὠθισμὸν observat Wesseling. VIII, 78. IX, 26. - · ἡμέρη τε ἐγίνετο καὶ ἅμα κ. τ. λ.] De particulis τε — καὶ vid. nott. ad IV, 53. Ad seq. ἐπικαλέσασθαι τοὺς Αιακίδας συμμάχους conf. nott. ad V, 80 et VIII, 83. Plut. Themistocl. 15. Larcherus h. 1. excitaverat Pausan. II, 29. Apollodor. III, 11 S. 6. Ac nemo nescit, Telamonem Aeaci fuisse filium, Salaminis insulae regem patremque Aiacis, qui in bello Troiano obiit, Teucro fratre a reditu in patriam excluso. — In fine cap. ἐπὶ δὲ Αἰακὸν καὶ τοὺς ἄλ λους Αιακίδας valet: ad Aeacum et reliquos Aeacidas arces ἅμα τῷ ἡλίῳ ἀνιόντι σεισμὸς ἐγένετο ἔν τε τῇ γῇ καὶ τῇ θαλάσσῃ. ἔδοξε δέ σφι εὔξασθαι τοῖσι θε 3οῖσι, καὶ ἐπικαλέσασθαι τοὺς Αιακίδας συμμάχους. 15 ὡς δέ σφι ἔδοξε, καὶ ἐποίευν ταῦτα. εὐξάμενοι γὰρ πᾶσι τοῖσι θεοῖσι, αὐτόθεν μὲν ἐκ Σαλαμῖνος Αϊαντά τε καὶ Τελαμῶνα ἐπεκαλέοντο· ἐπὶ δὲ Αἰακὸν καὶ τοὺς ἄλλους Αἰακίδας νῆα ἀπέστελλον ἐς Αἴγι 65 ναν. Ἔφη δὲ Δικαῖος ὁ Θεοκύδεος, ἀνὴρ Αθη-20Pulvis clamorναῖος, φυγάς τε καὶ παρὰ Μήδοισι λόγιμος γενόμενος τοῦτον τὸν χρόνον· ἐπεί τε ἐκείρετο ἡ 'Ατ τικὴ χώρη ὑπὸ τοῦ πεζοῦ στρατοῦ τοῦ Ξέρξεω, ἐ- tenderit. οῦσα ἐρῆμος Αθηναίων, τυχεῖν τότε ἐῶν ἅμα Δη μαρήτῳ τῷ Λακεδαιμονίῳ ἐν τῷ Θριασίῳ πεδίῳ· 25 ἰδεῖν δὲ κονιορτόν χωρέοντα ἀπὸ Ἐλευσῖνος, ὡς sendos, ut I, 110, etc. ἀπέστελλον dabat Mediceus cum aliis pro vulg. ἀπέστειλαν, quod habet etiam Schol. Hermog. pag. 407, qui seqq. citat pag. 890. Utramque scripturam habet Florentinus liber et quidem ab eâdem manu. Cap. LXV. Ἔφη δὲ Δικαῖος κ. τ. λ.] Εx Herodoto hausit Schol. ad Aristoph. Nub. 302 coll. Plutarchi Themistocl. 15 init. p. 119 E., Aristide, qui notante Valckenaer. pluribus locis huius rei meminit I p. 55. 451. II p. 350 (ubi conf. Schol. pag. 251 Frommel.) I p. 248, ubi itidem plura in scholiis pag. 65 Frommel, quae ex parte excitaverat Creus. in Commentt. He rodd. p. 234. ἐπεί τε ἐκείρετο κ. τ. λ.] Attigit Eustath. ad Il. p. 364, 25, s. p. 475 fin. τυχεῖν τότε ἐων] Recte Viger. p. 301 : dixit se tum forte fuisse. De Thriasio campo, qui ἰδεῖν δὲ] δὲ male in qui- Pro αποθωμάζων, ut cum Schweigh. dederat Gaisf., revocavi ἀποθωυμάζων. Ad formam ὅτεων conf. Matth. Gr. Gr. S. 153. not. 1. pag. 286 et ad πρόκα not. ad I, 111. que mysticus Eleusine circa idem tempus exortus, quid de belli eventu por ἀνδρῶν μάλιστά κη τρισμυρίων· ἀποθωυμάζειν τέ σφεας τὸν κονιορτον, ὅτων κοτε εἴη ἀνθρώπων, καὶ πρόκα τε φωνῆς ἀκούειν, καί οἱ φαίνεσθαι τὴν φω2νὴν εἶναι τὸν μυστικὸν ἴακχον. εἶναι δ ̓ ἀδαήμονα 648 τῶν ἱρῶν τῶν ἐν Ἐλευσῖνι τὸν Δημάρητον, εἴρεσθαί 30 τε αὐτὸν ὅ τι τὸ φθεγγόμενον εἴη τοῦτο· αὐτὸς δὲ Tov μvoτixòv laxzov] Dicaeus dicebat, clamorem illum sibi videri esse mysticum Iacchum. Ita Valckenaer.,,qui quod ante has voces verbum αδόντων vel gayóvtov excidisse olim putaverat, postea iure retraxit coniecturam. Iacchus, quod satis constat, in mysteriis Atticis dicebatur Bacchus puer, cuius statuam variis rebus ornatam e Ceramico, ubi Iacchi aedes erat, in Eleusinium templum sexto Eleusiniorum die quando deferebant initiati magnâ ac solemni pompa, hymnum in laudem Iacchi compositum, qualem v. c. exhibet Aristophanes Ran. 401, cantantes, id vocabant ἐξάγειν τὸν "Ianzov: de quo plura attuli ad Plutarch. Alcibiad. p. 245. Tu vid. praesertim Creuzer. Symbol. IV pag. 528. Tum vero etiam ipse ille hymnus, quem in solemni pompa cantari diximus, vocabatur "laxxos, teste Hesych. s. v. II pag. 5, ubi legimus inter alia: καὶ ἡ ὠδὴ, ἣν οἱ μεμυημένοι ᾅδουot coll. Suid. s. v. II pag. 87. Inde quoque laxxάsev idem Ζακχάζειν quod ᾄδειν τὸν "Ιακχον, interprete Hesych. s. v. δι' ἀγορᾶς I pag. 939. Schol. Aristoph. Ran. 324. et Gloss. Herodot., ubi ἰακχάζουσιν λέγουσι, φλυαgovor, quae eadem habet Suidas 1. 1. Itaque in Herodoti hoc loco τὸν μυστικὸν Ιακχον accipio de carmine sacro, quale in illa Iacchi pompa canere solebant initiati, eoque etiam refero verbum laxzátovoi, quod infra legitur: hoc carmen in Iacchi laudem canunt, sive ut Valcken. reddit: istoc (clamore) utuntur die festo Iacchum saepius inclamantes. εἶναι δ ̓ ἀδαήμονα]. Pro εξω var Villoison. ad St. Croix Recherch. sur 1. myst. d. pagan. I. p. 327 substitui vult iέvat, ut inde scil. existat sententia: ,,vocem emissam esse a mystico Baccho" quo sane minime opus. Nec magis opus participio yivouέvov, quod post γινομένων, voces τῶν ἐν Ἐλευσῖνι vulgo insertum tenent Schaefer., Matth. et Bekker. Equidem cum Schweigh. et Gaisf. verbum e scholio, ut videtur, invectum omisi. Florentinus liber dabat γενομένων. — Ad parti — culae τε usum post εἴρεσθαι conf. allata ad VII, 188. αὐτὸς δὲ εἰπεῖν] εἰπεῖν cumn Gaisf. et Matth. dedi librorum ex auctoritate. Vulgo sinai. εἰπεῖν· „Δημάρητε, οὐκ ἔστι ὅκως οὐ μέγα τι σί3,νος ἔσται τῇ βασιλέος στρατιῇ. τάδε γὰρ ἀρίδηγλα, ἐρήμου ἐούσης τῆς ̓Αττικῆς, ὅτι θεῖον τὸ φθεγ „γόμενον, ἀπὸ Ἐλευσῖνος τὸν ἐς τιμωρίην ̓Αθη-35 4,ναίοισί τε καὶ τοῖσι συμμάχοισι. καὶ ἢν μέν γε „κατασκήψῃ ἐς τὴν Πελοπόννησον, κίνδυνος αὐτῷ „τε βασιλέϊ καὶ τῇ στρατιῇ τῇ ἐν τῇ ἠπείρῳ ἔσται· „ἢν δὲ ἐπὶ τὰς νῆας τράπηται τὰς ἐν Σαλαμῖνι, 5,,τὸν ναυτικὸν στρατὸν κινδυνεύσει βασιλεὺς ἀπο-40 „βαλέειν. τὴν δὲ ὁρτὴν ταύτην ἄγουσι 'Αθηναῖοι ἀνὰ πάντα ἔτεα τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ, καὶ αὐ Idem feci, paulo inferius et VIII, 73 fin. 68 §. 1. 87. 112. IX, 16. 18. 46. 82. 84.89. At VIII, 88 reliqui εἶπαι, cuius loco unus Sancrofti liber εἰπεῖν, itemque VIII, 118. 128. 140 §. 2. IX, 8, ubi unus Florentinus dat εἰπεῖν. Vix enim mihi credibile, ipsum Herodo tum in talibus formis constanter egisse: quas cum ad unam normam redigere ob librorum vetustorum dissensum nobis baudquaquam liceat, malui in singulis locis codicum potiorum sequi auctoritatein. οὐκ ἔστι ὅκως οὐ] i. e. fieri nequit, quin: de quo loquendi genere vid. modo Zeun. ad Viger. p. 235 seq. Xenoph. Anab. II, 4, 3. Aristoph. Ach. 116. Eqq. 238. Plat. Apolog. Socr. p. 27 E. Mox an' 'Elevσῖνος ιόν e Florentino alioque libro repositum (dudum iubente Wesseling. Diss. Herod. ΧΙ p. 167) pro ἐόν. Paulo ante dedi βασιλέος pro βασιλῆος et σίνος pro σίνος, quod Schae ferus cum Matth. et Bekk. reliquit. ἀνὰ πάντα ἔτεα] i. e. quoque anno. De tempore, quo magua Eleusinia celebrabantur, cum olim dissentirent viri docti, nunc quidem ob disertum Herodoti testimonium nihil dubium, quoque anno et quidem mense Boedromione, qui cum Septembri nostro sic satis convenit, illa fuisse celebrata. Plura Creuzer. in Symbol. IV pag. 493. Vocibus τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ neminem fugit, indicari Cererem atque Proserpinam, ita appellari solitas in sacra mysteriorum disciplina. Ad quain 66 τῶν τε ὁ βουλόμενος καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μυεῖται· καὶ τὴν φωνὴν, τῆς ἀκούεις, ἐν ταύτῃ 6,τῇ ὁρτῇ ἰακχάζουσι. Πρὸς ταῦτα εἰπεῖν Δημά-45 ρητον· „Σίγα τε, καὶ μηδενὶ ἄλλῳ τὸν λόγον τοῦ „τον εἴπῃς. ἢν γάρ τοι ἐς βασιλέα ἀνενειχθῇ τὰ „ἔπεα ταῦτα, ἀποβαλέεις τὴν κεφαλήν· καί σε οὔτε ἐγὼ δυνήσομαι ῥύσασθαι, οὔτ ̓ ἄλλος ἀνθρώπων „οὐδὲ εἷς. ἀλλ ̓ ἔχ ̓ ἥσυχος· περὶ δὲ στρατιῆς τῆς-50 7,,δε θεοῖσι μελήσει. Τὸν μὲν δὴ ταῦτα παραινέειν. ἐκ δὲ τοῦ κονιορτοῦ καὶ τῆς φωνῆς γενέσθαι νέφος, καὶ μεταρσιωθὲν φέρεσθαι ἐπὶ Σαλαμῖνος 8 ἐπὶ τὸ στρατόπεδον τὸ τῶν Ἑλλήνων. οὕτω δὲ αὐ τοὺς μαθεῖν, ὅτι τὸ ναυτικὸν τὸ Ξέρξεω ἀπολέεσθαι μέλλοι. Ταῦτα μὲν Δικαῖος ὁ Θεοκύδεος ἔλεγε, 55 Δημαρήτου τε καὶ ἄλλων μαρτύρων καταπτόμενος. Οἱ δὲ ἐς τὸν Ξέρξεω ναυτικὸν στρατὸν ταχθέν 66 etiam pertinet verbum uvaiσθαι, quo Noster paulo post usus est et II, 51, si quidem illud in universum de quibusvis sacris arcanis secretisve adbibetur. Plura idem Creuzer. Symbol. IV p. 500. — Proximum ἀποβαλέεις τὴν κεφαλὴν Wyttenbach. ad Plutarch. Morall. I pag. 132 a Cr. laudatus comparat cum Plutarchi (II p. 11 B.) dicto simili: τὴν κεφαλὴν οὐχ ἕξεις et I p. 1015 E. (in Vit. Artaxerx. ep. 9.) άπολεῖς – τὴν κεφαλήν. ἔχε ήσυχος] Adiectivum in his adhiberi observat Larcher. citans Euripid. Med. 553. Orest. 1275. — Paulo ante βασιλέα dedi pro βασιλήα. — Verbum μέλει cum praepositione περὶ coniunctum invenimus VI, 101. Plura dabit Strange in Seebod. et Yahn. Annall. Suppl. II, 3 p. 400, qui etiam huc refert similem verbi φροντίζειν structuram VIII, 36 et VII, 236. ἐκ δὲ τοῦ κονιορτοῦ] δὲ e Florent, a recentt. iure receptum pro vulg. δή. Pro μεταρ σιωθὲν in Schol. Hermog. 1. 1. exstat μετάρσιον γενόμενον, itemque ἀπολέσθαι pro ἀπολέε σθαι. Vox μετάρσιος, quae idem valet atque μετέωρος supra exstat VII, 188. Δημαρήτου τε καὶ ἄλλων μαρτύρων καταπτόμενος] i. e. Demarati aliorumque invocans testimonium. Conf. VI, 68 et Eustath. ad II. p. 155, 28 s. 117, 34, ubi καταπτόμενος ille interpretatur μάρτυρας προφέρων. Cap. LXVI. Οἱ δὲ ἐς τὸν Ξέρξεω ναυτι κὸν στρατὸν ταχθέντες] Ad |