70 Salaminem versus provehitur. τῆς. Ἐπεὶ δὲ ἀνηνείχθησαν αἱ γνῶμαι ἐς Ξέρξεα, κάρτα τε ἦσθη τῇ γνώμῃ τῆς ̓Αρτεμισίης· καὶ νομί- 35 ζων ἔτι πρότερον σπουδαίην εἶναι, τότε πολλῷ μᾶλ 3 λον αἴνεε. ὅμως δὲ τοῖσι πλέοσι πείθεσθαι ἐκέλευε τάδε, καταδόξας πρὸς μὲν Εὐβοίῃ σφέας ἐθελοκα κέειν, ὡς οὐ παρεόντος αὐτοῦ· τότε δὲ αὐτὸς παρεσκεύαστο θεήσασθαι ναυμαχέοντας. Ἐπειδὴ δὲ παρήγγελλον ἀναπλώειν, ἀνῆγον τὰς 40 νῆας ἐπὶ τὴν Σαλαμῖνα, καὶ παρεκρίθησαν διατα2 χθέντες κατ ̓ ἡσυχίην. τότε μέν νυν οὐκ ἐξέχρησέ σφι ἡ ἡμέρη ναυμαχίην ποιήσασθαι· νὺς γὰρ ἐπεγένετο· οἱ δὲ παρεσκευάζοντο ἐς τὴν ὑστεραίην. Τοὺς δὲ Ἕλληνας εἶχε δέος τε καὶ ἀῤῥωδίη, οὐκ ἥκιστα 45 3 δὲ τοὺς ἀπὸ Πελοποννήσου. ἀῤῥώδεον δὲ, ὅτι αὐτ τοὶ μὲν ἐν Σαλαμῖνι κατήμενοι ὑπὲρ γῆς τῆς ̓Αθηναίων ναυμαχέειν μέλλοιεν· νικηθέντες τε, ἐν νήσῳ ἀπολαμφθέντες πολιορκήσονται ἀπέντες τὴν ἑων Cap. LXX. ἐπειδὴ παρήγγελλον ] Pro ἐπειδὴ in Florent. aliisque ἐπεὶ δὲ, quod recepit Bekker. Tu conf. II, 2. VII, 36. Idem Florentinus mox habet παρήγγειλον, ubi Valcken. maluerat παρήγγελλεν, quod ad Xerxem referatur. Equidem ad παρήγγελλον e praegressis repeto οἱ στρατηγοί, ad quod idem pertinent ἀνῆγον (de ipso verbo ἀνάγειν conf. nott. ad VIII, 60 §. 1) et παρεκρίθησαν διαταχθέντες i. e. aciem explicue runt per otium, ut Schweigh. reddidit, sive : explicati illi sunt in acie, suo quisque loco dispositi per ordines. Verbum παρακρίνεσθαι de classi s. acie se explicante exstat quoque tur, et terrestris Quae dum agun Persarum exer movet Pelgenter custodi citus in Isthmum ponnesiis dili tum. 71 τῶν ἀφύλακτον. Τῶν δὲ βαρβάρων ὁ πεζὸς ὑπὸ 50 optativum μέλλοιεν continuo excipit, vid. Matth. Gr. Gr. §. 529 pag. 1031. Ipsum futurum attigi ad VIII, 49, ubi vid. citt. Cap. LXXI. toßálov] Ita e Florentino ἐσβάλοιεν] dedi cum Schweigh., Gaisf. et Bekkero. Alii doßáλhotev, quod cum prioribus tenent Schaefer, et Matthiae, alii ἐμβάλοιεν. non utique, ut Larcherus inter- nacule reddidit: verschütten. ἐς τὸν Ἰσθμὸν ἵζοντο] Ses-rod. s. v. συγχοῦν. Lange versum ibant in Isthmum." Ita Valcken. bene adiiciens: in Isthmum cum advenissent illi, mox usitata structura dici îgóμενοι ἐν τῷ Ἰσθμῷ. De praepositionis ¿s usu, quae ille citavit I, 199. III, 140, alia, iis adde, quae attuli ad V, 12 et Buttmann. in Demosthen. Midian. p. 175 ed. secund. De Cleombroto, qui raro apud veteres commemoratur, etsi patrem habuit regem fratremque nobilissimum Leonidam, conf. Herod. IX, 10. συγχώσαντες τὴν Σκιρωνίδα óðòr] „Haud incommode redditur: obstruxerunt viam: at Via Scironis, de qua vid. Pausan. I, 44 §. 10 seq. ibique Siebelis pag. 157. Strab. IX pag. 391 s. 600 A. et Kruse Hell. I, 2 pag. 321 seq. Megaris Isthmum petentibus erat permeanda exordiens quo loco Megarica desinit planities rupesque exsurgunt Moluriae, ubi porta Scironia quae vocabatur olim exstructa erat. Inde super scopulos saxaque Scironia quae dicuntur a Scirone, celeberrimo latrone, qui inde praetereuntes rapuisse atque interfecisse fertur, via ducebat sex milliarr. Romann. ad Ki σφι ἔδοξε βουλευομένοισι, οἰκοδόμεον διὰ τοῦ 60 4Ἰσθμοῦ τεῖχος. ἅτε δὲ ἐουσέων μυριαδέων πολλέων, καὶ παντὸς ἀνδρὸς ἐργαζομένου, ἤνετο τὸ ἔργον. 5 καὶ γὰρ λίθοι, καὶ πλίνθοι, καὶ ξύλα, καὶ φορμοὶ ψάμμου πλήρεες ἐσεφορέοντο, καὶ ἐλίνυον οὐδένα χρόνον οἱ βοηθήσαντες ἐργαζόμενοι, οὔτε νυκτός, 65 72 οὔτε ἡμέρης. Οἱ δὲ βωθήσαντες ἐς τὸν ̓Ισθμὸν πανδη‐ μεί, οἵδε ἦσαν Ἑλλήνων Λακεδαιμόνιοί τε καὶ Αρκάδες πάντες, καὶ Ἠλεῖοι, καὶ Κορίνθιοι, καὶ Σικυώνιοι, καὶ Ἐπιδαύριοι, καὶ Φλιάσιοι, καὶ Τροιζήνιοι, καὶ 2Ερμιονέες. οὗτοι μὲν ἦσαν οἱ βοηθήσαντες καὶ70 ὑπεραῤῥωδέοντες τῇ Ἑλλάδι κινδυνευούσῃ· τοῖσι δὲ Quo Peloponnesi gentes Isthmum contra Xerxem communiverint. neta, in periculosissimis habi- P. Cap. LXXII. Οἱ δὲ βωθήσαντες] Ita Wes seling. ex Eustath. ad Iliad. tum ob βοηθήσαντες, quod ipsum mox 228, 16 s. 218, 21. Alii omnes, quantum scio, libri praebent. Tu conf. allata ad Ἑλλάδι consul. Matth. Gr. Gr. VIII, 1.. Ad dativum τῇ §. 394 pag. 721. tunos. Adhuc tramiti nomen Kaki scala i. e. mala via, prouti similem quendam tramitem super Rhaetiae iuga deductum adhuc, quod nemo nescit, vocant Viam Malam. Plurima dabit Reinganum: das alte Megaris p. 27 seqq. Ipsis montibus nomen fertur esse Derveni Buno, quoniam ad septentrionale montium latus Turcarum portorium (i. e. Derveni; nam Buno montem s. collem quemlibet indicat) olim constitutum erat. ἅτε δὲ ἐουσέων μυριαδέων πολλέων] δὲ e Florent. cum recentt. exhibui pro δή, quod cum Schaefero retinuit Matthiae. Ad ἤνετο conf. nott. ad I, 189. VII, 20 et ad ἐλίννον nott. ad I, 67. φορμοί sunt corbes, canistra. τοῖσι δὲ ἄλλοισι Πελοπον νησίοισι ἔμελε οὐδέν] Merito haec attendi vult Dahlmann. in Herodot. pag. 184, ut e quibus insigne Nostri scriptoris studium eluceat, quo ductus unum verum, quod in singulis rebus indagando compererat, tradere voluit, ab omni partium studio ita alienus, ut, quae forsan minus laudabilia adeoque ingrata his illis fuissent, non celaret silentiove praeterinitteret. Itaque etiam h. 1. aperte indicat, quinam inter Peloponnesios Graeciae libertatem tueri studuerint, quique neglexerint. ἄλλοισι Πελοποννησίοισι ἔμελε οὐδέν. 'Ολύμπια δὲ 13 καὶ Κάρνεια παροιχώκεε ἤδη. Οἰκέει δὲ τὴν Πελοπόννησον ἔθνεα ἑπτά. τούτων δὲ τὰ μὲν δύο, αὐ τόχθονα ἐόντα, κατὰ χώρην ἵδρυται νῦν τῇ καὶ τὸ 75 In quibus Eleos contra Xerxem reliquorum Graecorum castra secutos esse scribit Pausanias V, 4 §. 5, negat Diodor. T. II p. 547 Wessel. Ολύμπια δὲ καὶ Κάρνεια aoineε non] Ubi ispa intelligi notat Fischer. ad Weller. III, 1. pag. 258. Ad plusquamperfectum παροιχώZEE conf. Buttmann. Gr. Gr. II pag. 197. De Carneis egimus ad VII, 216. Quiescebant autem arma haec dum agebantur festa, nec ante egredi licuit Spartanis ad bellum. Cap. LXXIII. Οικέει δὲ τὴν Πελοπόννησον Oveα Entά] Respicit ad haec Eustath. ad Iliad. pag. 289, 9 s. 219, 43. In proxime seqq. cum Schaefer. et Schweigh. retinui dovraι võv tỷ xai, ubi Gaisf. receperat vuv TE zal, quod mihi quidem displicet. Reiskius et Koenius maluerant tv võvtɛ, Wesselingius (Diss. Herodot. XI pag. 200 seq., ubi etiam comparat VIII, 143) tỷ vuv te, Valckenaerius ἵδρυται νῦν, τὴν zal, quod valde arridet. Sensus loci minime dubius: eo loco sedem nunc habent s. habitant, quo olim etiam habitabant. Et hactenus perfectum "Sovrat vix multum differt a praesenti HERODOT. IV. oixée, quod etiam paulo inferius servandum duxi, ubi Schweigh. et Gaisf. dederant oinée. De locutione κατὰ xwoŋv conf. nott. ad IV, 135. Quod ad loci argumentum attinet, iam Galeus observarat, sex tantum gentes videri agnoscere Homerum, totidemque sane occurrere notavit Valckenaerius, quamquam quae poeta attulit, ea adhuc indigere criticâ disquisitione dudum monuerat Strabo VIII p. 332 s. 513 A., qui ipse ser praecipue Peloponnesi enumerat regiones Peloponnesum, Elidem, Messeniam, Laconiam, Argolidem, Achaeam atque Arcadiam, cum alii, ad quos etiam Scymnum Chium vs. 515 seq. referas licet, septem nominent; quinque olim fuisse enarrat Thucydides I, 10. Neque vero regiones, sed diversas ait Valckenaerius Peloponnesi gentes enumerari ab Herodoto, quem ipsum opinor respexit Pausanias V init.; quo auctore si eos Graecos, qui quinque duntaxatPeloponnesi partes esse statuunt, sequamur, Eleos et Arcades unâ Arcadià contineri statuendum; alteram por. tionem Achaeorum vult esse, tres reliquas Doriensium. Conf. de his Peloponnesi divisionibus Siebelis in Hellenicc. p. 179. 7 Hanc peninsuJam quot populi incolant; eorum origines. 2 πάλαι οἴκεον, ̓Αρκάδες τε, καὶ Κυνούριοι. ἓν δὲ ἔθνος, τὸ ̓Αχαϊκὸν, ἐκ μὲν Πελοποννήσου οὐκ ἐξεχώρησε, ἐκ μέν τοι τῆς ἑωυτῶν· οἰκέει δὲ τὴν ἀλλοτρίην. τὰ δὲ λοιπὰ ἔθνεα τῶν ἑπτὰ τέσσερα, πή 3 λυδά ἐστι, Δωριέες τε, καὶ Αἰτωλοὶ, καὶ Δρύοπες, 30 καὶ Λήμνιοι. Δωριέων μὲν, πολλαί τε καὶ δόκιμοι Αρκάδες τε καὶ Κυνούριοι] Pausania 1. 1. auctore gentes Peloponnesum incolentes sunt Arcades indigenae atque Achaei, qui a Doribus sede sua cum pulsi essent, non egressi Peloponneso eam Ionibus eiectis oram tenuere, quae olim Aegialus dicta nunc ab his ipsis Achaeis Achaeae nomen accepit. Arcades vero idem addit easdem semper regiones tenuisse: quocum conveniunt testimonia Herodoti II, 171, Thucydidis I, 2 aliorum, quos afferre pudet. Namque Arcades montibus suis pellere non potuerunt Dores aut noluerunt, quippe religione quâdam obstricti: quo spectat Polyaeni narratio 1, 7 coll. Diodor. II P. 635 Wessel. VII, 1. Strab. VIII p. 514 Β.5. p. 333. 588 B. s. p. 383. τὰ δὲ λοιπὰ ἔθνεα ἐπήλυδά ἐστις Ad vocem ἐπήλυδα conf. Matth. Gr. Gr. S. 112 not. 1 pag. 228. Frequentat eam quoque Pausanias IV, 34, 1. II, 5 §. 2. IX, 29 §. 1, quae excitans Siebel. in indic. s. v. amandat ad Lobeck ad Sophocl. Aiac. pag. 271. Apprime autem huc facit idem Fausanias loco supra laudato sic scribens: τὰ δὲ λοιπὰ (sc. γένη τὴν Πελοπόννησον οι κούντα) ἐπηλύδων ἐστὶν ἀν θρώπων ac dein profert Dryopes, Dorienses, illos e Parnasso, hos ex Oeta ingressos in Peloponnesum; tum Eleos ex Aetolia advectos, igitur Aetolos. Lemnios omisit itemque Cynurios. Δωριέων μὲν πολλαί τε καὶ δόκιμοι πόλις ] Satis notum esi, Dores Peloponnesi tres tenuisse partes amplissimas: Ar golidem, Laconiam, Messeniam; incolis prioribus, quos Achaeos fuisse novimus, aut eiectis aut subiectis, in perioecorum scil. statum redactis. Vid. Herod. VIII, 31. I, 56 ibique nott. et quae ad h. 1. excitavit Valckenaer. Isocrat. |