Fer. Gr. Hiστον πρὸς εὔπατόν τε Κιρχνείας νέος, Λίμνης ἢ ἄκρης Pars codicum Kryzgging, sed altera scriptura fortasse rexyizariga est. Vide omnino quid de zrzygauzon et xegayyounow dixerit Valckenarius ad Phoen. 1397. a B. ad nostrum locum allegates. Obiter emendandus Erodianus in Κεριώδη. Καὶ παρὰ τοῖς ̓Αττικούς Κοργιώδη ἀγγεῖα λέγ τραχείας ἀνωμαλίας ἔχοντα, ὡς καὶ Σαβουλῆς καὶ τὴς ἀποτεύξον. μίνης Ρησίν, ἰχθὺς τροχὺς ᾧ χελώνης κόρχνος ἐξανίσταται. Scribo: Ὡς καὶ Σοβουλῆς περὶ τῆς ἀποτεφούσης φησίν Τοῦς, Τζαχὺς χελώνης κόρηνος ἐξω Qui senarius manifesto ex satyricà fabula desuntas est, atque adeo ex Inacho, quam satyricam fuisse post Hemsterhusium Toupiumque monuit Brunckius. Deinde apud Nostrum Asguns. axpor ti habent Aldus et Robortellus, sed ingay omnes fere codd." Afgras Te zgva ex emendatione Canteri recepit B. appositis Scholiastae verbis: Kal προς τη Λέξη την πηγήν. Citat etiam Λερναία νάματα et Λέρνης ύδως ex Eurip. Làoen. 127. 616.

Fer. 691. Ατενότητας δ' αὐτὸν αἰφνίδιος μέρος τοῦ ζῆν ἐπεστέρησεν. Nihil mutant libri, practer cod. Solden, qui pró alduídios aitry habet, mon. to Caisfordio ad Haust. p. 213. Qan qridem scripturan e glossemate ortam puto, licet aliter sentist- Carsfordius, a cujas sententia in s discedo ̓Απροσδόκητες δ' αίθιος αὐτο" μέρος dedit B. e encdis Porsoulanis. Equidem nullus dubito qui exdes scribendum sit, vulgato vo abulorum ordine servato, Hanc form agnoscit Hesychius: AÇMire. alpvidíos, com. Favet etiam analogia. Ut enim ex du, pey, et fie formantur ¿édica, perdidios et pafè.os, ita ex ove fit apudios, quod nescio an nusquam hodie occurrat, praeterquam apud Hesy hien. Communem scripturam, praeter Nostrum hoc loco, habet Aristoph. Inesm. 127. ubi metrua lacertum est.

Ver. 693. ' là, połęu penge, répeix, dirboðan meâque 'hois. Mule mco quidem judicio, alterum cora delevit B. Geminant ones libri praeter ed. Robortelli. Mox malim cum quibusdam libris, iz.dobra. Fer. 699. Την πείν γε γάρειαν γνώσασθ ̓ ἐμοῦ πήρα. Ἡνώσεσθ' recic Β. mutato spiritu.

rer. 704. Σὺ δ ̓, Ἀνέχειων σπέρμα, τοὺς ἑκούς λόγους Θυμός Ελ, ὡς av régpur ixubing con. 297 B. e multis libris et Stephano Byzantino. Recte, ni failor. Deinde e' pars codicum. De qua scriptura vide ad v. 99.

Ver. Tit. Οἷς μὴ πελάζειν, ἀλλ ̓ Α υλιστές πόδας Χρίμπτουσα ἐπι airw insição pliva. Normulli libri pro zides gumiła, habent, alii 1850modes. Hinc comivio Fries? enosdem qui legerent, ¿ax dhorns y' ὑπὸ Χριάπτουσα μαν Quid census.it Pornos inceptum est. Altero versu constructo goattivoray postulare videtur, metro reanente. Malim igitur ign.

Ver. 715. Amu.eu M*g, cils #górskZora Eras. Imb, wgi-mkuta Recte #azłam posí Porsonian dediť B. hujus fabulae v. $96. ubi o uses fere libri hr habcnt. Apud Soph. Aj. 255. rete vulgo logit ar üsharo:. et arvor and Eurip. Herc. 999. Hine emendaratos Noster Eam. 58. 'Plynoir, à où qλustilo: Qucizuara, bed our tun ham Sour Spina Biar. Non Potio fiatibus vertit Stanleins, quasi m ns Scriptoris esset, Furiarum somnum non fictum et simulation else, s

verum. Repone, οὐ πλατοῖσι qui accessum prohibent, diris scilicet et tremendis. Hesychius inter Πλάστρα et Πλαταγώνιον: Πλαστά προσ πελαστά. Scribendum πλατὰ ex ordine literarum.

Fer. 723. Εχθρόξενος ναύτῃσι, μητρυιὰ νεῶν. Ναύταισι Β. Edidit in hac fabula Alday πέδησιν v. 6. γαμφηλῆσ. 355. ῥίζητε 365. Quae postea mutarunt Stephanus et Canterus. Pars codicum ζευγλῇσι v. 462. ἄλλῃσιν 773. liis exceptis, communem for man satis constanter servant scripti et impressi.

Fer, 731. Εἰσαεί. V. 149. εἰσάπαξ. V 949. avtixar'. Omnia divisim B.

Ver. 741. Ἰώ μοι μοι. ε ε ΐ Sic Β. ιώ μοι μοι. ἓ,

"

Sic

Ver. 760. Πρὸς τοῦ τύραννα σκῆπτρα συληθήσεται; Αὐτὸς πρὸς αὑτοῦ γενηθρόνων βουλευμάτων. Malin cum tribus codd. πρὸς αὐτὸς αὑτοῦ. intra 919. Τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάζεται Επ ̓ αὐτὸς αὑτῷ. Ubi αὐτὸς ἐπ' αὐτῷ dedit Robortelius Agan. 815. Τοῖς τ αὐτὸς αὐτοῦ πήμασιν βαρύ νεται. Soph. (Ed. Col. 929. Σὺ δ ̓ ἀξίαν οὐκ οὖσαν αἰσχύνεις πόλιν Τὴν αὐ τὸς αὑτοῦ.

Ver. 765. Τί δ' ὅντιν ̓; οὐ γὰς ῥητὸν αὐδᾶσθαι τάδε. Τόδε Robortellus et pars codicum, quos secutus est B. ipso Porsono, ut videtur, pro

bante.

Ier. 769. Οὐδ ̓ ἔστιν αὐτῷ τῆ δ ̓ ἀποστροφὴ τύχης; Οὐ δήτα, πρὶν τ ἔγωγ ̓ ἂν ἐκ δεσμῶν λυθεις. Inter πρὶν ἂν ἔγωγ ̓, πρὶν ἔγωγ ̓ ἂν, et πλὴν ἔγωγ ev fluctuant libri, quorum alii λυθῶ, alii λυθες exhibent. Sed exquisitius videtur λυθείς, quod praetulit Porsonus, scilicet ut Promethei serinonem abrumpat subita Jussi interrogatio, Τίς οὖν ὁ λύσων σ ̓ ἐστὶν, ἄκοντος Διός; Versum ita constituit Β. Οὐ δήτα, πρὶν ἂν ἔργω ̓ ἂν ἐκ δεσ μὲν λύθες, satis ingeniose. Ad emendationem suam confirmandam, nonnulla scriptorum loca citat, quæ à, geminatum exhibeant. Quibus adde Aristoph. Nub. 782. Ὑθλες, ἄπερὶ οὐκ ἂν διδάξαιμ ̓ ἄν σ ̓ ἔτι. Sed proculdubio fallitur juvenis doctissimus. "A geminatum cum indicativo et optativo saepissime, cum subjunctivo nunquam conjungunt Attici. Verbi gratia, recte dicas, οὐκ ἂν εἶπον ἂν, non dixissem, οὐκ ἂν εἴποιμ' αν, non dicerem, male πρὶν ἂν εἴπω ἂν, priusquam divero, ὃς ἂν εἴπῃ ἐν, quicunque dixerit. Guod ud nostrum locum attinet, scriptura quam retinuit Porsonus, praeter metri defectum, eo etiam nomine vitiosum est, quod inusitato ordine vocabula collocat. Nihil enim inter

πριν et av interponi debet, nisi particula. Cum cod. Μediceus, omnium, ut videtur, praestantissimus, aliique duo πλὴν ἔγωγ ̓ ἂν exhibeant, suspicor Tragicum scripsisse, Οὐ δῆτα, πλὴν ἔγωγ ̓ ὅταν δεσμῶν λυθὲς (aut λυθῶ). Πλὴν ὅταν habet Noster supra 258. Οὐκ ἄλλο γ' οὐδέν πλὴν ὅταν κείνῳ δοτῇ. Soph. Εl. 293. Τὐδ ̓ ἐξυρίζει, πλὴν ὅταν κλύῃ τινὸς “Ηξαντ ̓ Ὀρίστην. Nec minus bene dicitur δεσμῶν λυθείς quam ἐκ δεσμῶν. Noster infra 1005. Λύσαι με δεσμῶν τῶν δε. Ceterum Cratini senarius, qucm in Annotationibus citat B. ita fere legendus videtur: Εδει [σε] παρέχειν ὅτι τις εὔξαιτ ̓ ἔμβραχυ. Scriptura a B. proposita ὅτι ἐν τις εὔξαιτ ̓, vix magis Atica est quam ἐάν τις εὔξαιτο. Vel δεῖ παρέχειν ότι ἄν τις εύξηται, vel έδει παρέχειν ότι τις εὔξαιτο dicendum est. Δυοῖν utrobique B. Cui assentior. Semel

Ver. 777.866.

tantum

tantum apud Sophoclem due exhibet Aldus in d. Tyr. 1280. ubi multi codices, fortasse plerique, recte duo praebent.

Ver. 781. Τούτων σὺ τὴν μὲν τῇδε, τὴν δ ̓ ἐμοὶ χάριν Θέσθαι θέλησον, μηδ' ἀτιμάσῃς λόγους. - Certissime repono, μηδ ̓ ἀτιμάσῃς λόγου. Sensus est: Μὴ ἀτιμάσῃς ἡμᾶς τοῦ σοῦ λόγου. Ne nobis deneges narrationem quam petimus. Ita (dipus apud Soph. Ed. Col. 49. Πρὸς νῦν θεῶν, ὦ ξεῖνε, μή μ' ἀτιμώσῃς Τοιόνδ' ἀλήτην, ὧν σε προστρέπω φράσαι. Respondet hospes: Σήμαινε, κοὐκ ἄτιμος ἔκ γ' ἐμοῦ φανεῖ. Adde ejusdem fabulae 1973. 1275. (Ed. Tyr. 789. In his omnibus ἀτιμάζειν vel ἄτιμον ποιεῖν nullum responsum dare significat. Quod ad genitivum Aéyou attinet, conferri potest Theb. 1021. ubi ἄτιμον ἐκφορᾶς, carentem funere, dixit

Poëta.

Ver. 790. Πρὸς ἀντολὰς φλογωπὰς ἡλιοστιθείς. Recte φλογῶπας Β. De qua scriptura consulenda Censura ed. Butlerianae, ejusque Epistola p. 32.

Ver. 800. Τοιοῦτο μέν σοι τοῦτο φρούριον λέγω. Αλλην δ ̓ ἄκουσαν δυο σχερῆ θεωρίαν. Τοιοῦτο et τοσοῦτο rarissime apud Tragicos occurrunt. Quod si'animadvertisset Brunckius, apud Soph. (Ed. Col. 790. ubi recte vulgo legitur, Χθονὸς λαχεῖν τοσοῦτον, ἐνθανεῖν μόνον, τοσοῦτό γ' ex emendatione Valckenarii non reposuisset. Apud Nostrum duo codd. τοιοῦτον μέν σοι habent, τοιοῦτον μών σοι alii duo et Aldus. Suspicor Poetam τοιοῦτον ἕν σοι scripsisse. Φρούριον autem recte quod vites inter

pretatur Stanleius in auctario Commentarii.

Ver. 804. Οἱ χρυσόῤῥυτον Οἰκοῦσιν ἀμφὶ νῆμα Πλούτωνος πόρου. Πόρος Robortellus et pars codicum. Recepit B.

Ver. 803. Τηλουρὸν δὲ γῆν εξεις κελαινὸν φῦλον, οἱ πρὸς ἡλίου Ναίουσε πηγαίς. Vide an legdum sit ris, ut sit τηλουρὸν γῆς φῦλον, quemad modern in initio fabulae χθονὸς τηλουρὸν πέδον dictum est. Ita quoque ῖς ἔσχατον τόπον ν. 418. πόλις ἐσχάτη χθονός v. 815.

Ver. 528. Ἐπεὶ μὲς ἦλθες πρὸς Μολοσσα + δάπεδα, Τήν τ ̓ αἰπύνωτον ἀμφὶ Δωδώνης. Γάπεδα recepit Β. ex ipsius Porsoni conjectura ad Or. 324. Cum autem γάπεδο, auctore Stephano Byzantino, τὸ πρὸς τοῖς οἴκοις ἐν πόλει κήπιον significet, seripturam a B. repraesentatam ita vertit Butlerus Epist. p. 38. The tie back-yards behind the houses of the Molossians. Sed reliqua Stephani verba neglexit vir festivissimus: Ὅπες οἱ τραγικοὶ διὰ τοῦ ὦ φασι δωρίζοντες. Unde satis Nostro adstruitur usus vocis yerida. Nec tamen prorsus absurdum esset, πρὸς Μολοσσὰ δάπεδά τη

ier. 632. Ὑφ ̓ ὧν σὺ λαμπρῶς κοὐδὲν αἰνικτηρίως Προσηγορεύθης ἡ Διὸς κλεινὴ δαμώς † Μέλλουσ ̓ ἔσεσθ', εἰ τῶν ἐς στ προσσαίνει Aldus et nonBulli codd. ἔσεσθαι των δε habent. Αλλά ἔσεσθαι τῶν δέ. Hanc scripturam praebet cod. Ranconeri, quod ideo moneo, quoniam vulgatam ex ingenio, ut videtur, dedit Turnebus. Versum ita representat B. Μέλο λουσ ̓ ἐσεσθαι· τῶν δὲ προσσαίνει σε τι Posteriora verba διὰ μέσου posita censet, hac scilicet significatione; Quin et hisce oraculis gratum aliquid [aliquod] tibi inerat. Quae quidem interpretatio neque mihi magnopere placet, neque ca meliorem excogitare possum.

Ver. 847. Ἐπταῖες δή σε Ζεὺς τίθησιν έμφρονα, Επαφῶν ἀπαρθεῖ χειρὶ από θυγών μόνος. Επώνυμο με τον Διός † γεννημάτων Τίξεις κελαινὸν Ἔπαξον. Epaphura

Epaphum e Jovis tactu natum esse docet Noster Suppl. 318. Καὶ Ζεύς γ ̓ ἐβάπτως χεις: Φιτύει γόνον. Consentit alter Schol. ad nostrum locum: Γεννημάτων Διὸς λέγει περὶ τῆς ἐπαφῆς. αὕτη γὰρ ἀντὶ σπέρματος ἤρκεσεν. Hinc recte γεννημάτων, quod agnoscunt omnes libri, defendunt Vauvillerius aliique. Sed cum verba ἐπαφῶν καὶ θιγών μόνον non ad ἔμφρονα, εud ad ἐγκύμονα vel tale quid pertineant, verisimile est aut nonnihil post ἄμβρονα intercidisse, aut verba ̓Επαφῶν ἀταρδεῖ χειρὶ καὶ θεαγὼν μόνον ab erudito librario in margine apposita, demum in textum irrepsisse. Quae quidem sententia fortasse verior est. Non enim necessarium erat ut Prometheus, cujus sermo paullo αἰνιγματωδέστερος est, rem spectatoribus satis notam perspicue Ioni aperiret. Displicet etiam in hoc senario subita temporum mutatio, cum vel ἐπαφήτας vel Θεργάνων dicendum esset. Simile vitium infra 638. sustulit B. Sed magnam licentiam in hac re sibi permittunt Tragici. Tale est κλύειν, ἀποῦσαι in Choephororum prologo. Ceterum vocem apud Tragicos rarissimam iz pov in Glossario praetermisit B.

Ver. $57. Ηξουσι θηρεύσοντες οὐ θηρασίμους Γάμους, φθόνον δὲ σωμάτων ἕξει θεός· Πελασγία δὲ δέξεται θηλυκτόνῳ ̓Αρει † δαμέντων νυκτιφρουρήτῳ θρά στις Θηρεύοντες cod. Regius 2785. probante Vauvillerio. Reliqua corrupta sunt, nec quidquam mutant libri, uno excepto, qui δαμέντα hahet. Δαμάντας e Pauwii conjectura dedit B. Ego nihil video.

Fer. 897. Τα 8 γὰρ ἀστεργάνορα παρθενίαν Εἰσορῶσ ̓ Ἰοῦς γάμῳ δαπτομέναν Δυσπλάνοις "Ηρας ἀλατείαις. 1οῦς με γάμο Aldus, unde Ἰοῦς piya conjecit Schutzius, post Burneium recepit B.

Ter. 900. Ἐμοὶ δ ̓ οτι μὲν ὁμαλὸς ὁ γάμος ̓́Αφόβος, οὐ δέδια· μηδὲ κρεισ σόνων Θεῶν ἔρως ἄφυκτον ὄμμα προσδέρκοιτό με. ̓Απόλεμος ὧδε γ ̓ ὁ πο λιμος, άπορα Πυζίκος· οὐδ ̓ ἔχω τίς ἂν γενοίμαν. Τὰν Διὸς τὰς οὐχ ὁρῶ μῆτιν όπως φύγαμ ̓ ὧν Nihil hic mutavit B. nisi quod ex Musgravii sententia τῶν ouisit, et post Burneiua προσφέρκοιτο μ' scripsit. Ex quinque Regiis apud Fauvillerium, primus προσδέρκοι με habet, secundus et quartus προσδίςκει μi, tertius προσερήμοι με, qui infra 993, κυμάτω habet ῥέω κυκάτο, Quintus mutilus est. Reliqui codd. προσδέρκει με προσο δώρκοι με et προσόρκοισι, habent. Parum dubito quin vulgata scriptura προσδερκοτό με e Turnebi cerebello nata sit. Scribendum puto προσ ἐξέπει με, fere cum Robortello, qui προσδράκη με edidit. Προσδρακεν habet Noster Fum. 167. Ideo autem plenius de hujus loci scriptura dixi, quod nen dubito quin hi versiculi in strophen et antistrophum distritsenali sint. Stroghen ita constituo: Ἐμοὶ διότι μὲν ὁμαλὸς ὁ γάς μος, άποδες, Οὐδὲ οἶδια· μηδὲ κρείσσων Θεῶν ἔρως ἄφυκτον ὄμμ ̓ προτο πρώτοι ues. In antistrogio mihil muto. Syllaba syllabae respondet, nisi quod longa duabus brevibus bis opponitur. v monosyllabon est. Deest post u dactylus. Diversam scripturam, et fortasse meliorem, excogitabit Burneius.

Ver. 906. Η μὴν ὅτι Ζεὺς, καίπερ αὐθώδη φρονῶν, Ἔσαι ταπεινὸς, οἷον ἐξωρεύεται Τάμον γαμεῖν. lecte τοῖον ἐξαρτύεται Robortellus. Ita Noster mox 917. Οὐδὲν γὰς αὐτῷ ταῦτ' ἐπαρκέσει τὸ μὴ οὐ Πεσεῖν ἀτίμως πτώματ ̓ οὐκ ἐνασχετά· Τοῖον παλαιστὴν νῦν παρασκευάζεται Επ ̓ αὐτὸς αὑτῷ. Soph. Αj. 500. Οὗτα σ ̓ Ἀχαιῶν, οίδε, με τις βρίσῃ Στυγναῖσι λωξαῖς, οὐδὲ χωρὶς ὄντ ̓ ἐμοῦ· Τοῖον πυλωρὸν φύλακα Τεκρον ἀμφὶ σοὶ λείψω, τροφῆς

ἄρχνον ἔμπακ. Eurip. Hec. 905. Σὺ μὲν, ὦ πατρὶς Ἰλιὰς, Τῶν ἀπορθήτων πόλις οὐκέτι λέξει, Τοῖον ̔Ελλήνων νέφος ἀμφὶ σὲ κρύπτει, Δορὶ δὴ δορὶ πέρταν. Ubi τοῖον metri gratia reposuit Kingius, cum olim legeretur, τοιόνδε ̔Ελλήνων νέφος. Utraque scriptura sententiae aeque convenit, ut ex exemplis nonnullis clarius patebit. Eurip. Med. 717. Παύσω δέ σ ̓ ὄντ ̓ ἄπαίδα, καὶ παίδων γονὰς Σπειραί σε θήσω· τοιάδ ̓ οἶδα φάρμακα. Ibid. 787. Κάντερ λαβοῦσα κόσμον ἐμφιθῇ χροί, Κακῶς ὀλεῖται, πᾶς θ ̓ ὃς ἂν θίγῃ κόρης. Τοιοῖσδε χρίσω φαρμάκοις δωρήματα. Ibid. 1319. Παῦσαι πόνου τοῦδ ̓· εἰ δ ̓ ἐμοῦ χρείαν ἔχεις, Λέγ ̓ εἴ τι βούλει χειρὶ δ ̓ οὐ ψαύσεις ποτέ· Τοιόνδ ̓ ὄχημα πατρὸς Ἥλιος πατὴς Δίδωσιν ἡμῖν, ἔρυμα πολεμίας χερός. Ibid. 1344. ̓Αλλ ̓ οὐ γὰρ ἄν σε μυρίοις ὀνείδεσι Δάκοιμι· τοιόνδ ̓ ἐμπέφυκέ σοι θράσος. Hoc ideo monendum putavi, quoniam extra significationem jam memoratam raro legitur Tolos apud Atticos poëtas.

Ver. 914. Πρὸς ταῦτα νῦν Θαρσῶν καθήσθω τοῖς πεδαρσίοις κτύποις Πιστὸς, τινάσσων † τ ̓ ἐν χεροῖν πύρπνοον βέλος. Οὐδὲν γὰς αὐτῷ ταῦτ ̓ ἐπαρκέσει τὸ μὴ οὐ Πεσεῖν ἀτίμως πτώματ ̓ οὐκ ἀνασχετά. Πρὸς ταῦτά νυν recte B. Deinde ex tacita Porsoni emendatione ad Hec. 1125. τινάσσων χειρὶ exhibet. Omnes quidem codd. τινάσσων τ ̓ ἐν servare videntur, sed eorum nonnulli inter zugi, xgri et xegri fluctuant. Versu sequente τὸ μὴ dedit B. omisso ού, consentientibus codd. quibusdam. Perperam sane. Etsi enim utraque scriptura satis proba est, exquisitior est vulgata, et majori nititur auctoritate. Supra 786. ού, quod omittunt multi libri, retinuit B.

Ver. 933. Αλλ ̓ ἆθλον ἄν σοι τοῦδε γ ̓ ἀλγίω πόροι. Malim, τοῦδ ̓ ἔτ' ἀλγίω. Noster Pors. 438. Καὶ τίς γίνοιτ ̓ ἂν τῆσδ ̓ ἔτ ̓ ἐχθίων τύχῃ; Soph. El. 1189. Καὶ πῶς γίνοιτ ̓ ἂν τῶ δ ̓ ἔτ ̓ ἐχθίω βλέπειν ; Ita recte post Canterum Brunckius. Alii, τῶνδε τ ̓ ἐχθίω.

Ver. 943. Σὲ τὸν σοφιστήν, τὸν † πικρῶς ὑπέρπικρον, Τὸν ἐξάμαρτόντ' εἰς θεοὺς, τὸν ἐφημέροις Πορόντα τιμὰς, τὸν πυρὸς κλεπτὴν λέγω. In vulgatam scripturam τὸν πικρῶς ὑπέρπικρον consentiunt omnes libri, nec quidquam mutat B. Deinde rò ante ingos omittunt quatuor minimum codd. quos sequitur B. Ipse ita vertit: Qui contra Deos peccasti, beneficia mortalibus praestando. Magis placet Porsoni emendatio, a B. post Gaisfordium memorata, ne ipsa quidem omnibus numeris absoluta, κἀρημέροις pro τὸν ἐφημέροις. Sed eo difficilius est vulgatae scripturae medicinam facere, quod nihil in ea est, quod non optime

sententiae conveniat.

Ver. 916. Πατὴς ἄνωγε σ' οὕστινας κομπεῖς γάμους Αὐδᾶν, πρὸς ὧν τ ̓ ἐκῶνος ἐκπίπτει κράτους. Πατής σ ̓ ἄνωγεν mavult Brunckius. Sed rectius pronomen omnino abesset. Altero versu legendum πρὸς ὧν ἐκεῖνος, deleta inutili copula. Vertendum: Quaenam sint illae nuptiae, quae eum regno pulsurae sint. Unus coll. πρὸς ὧν γ ̓ ἐκεῖνος habet, quod fortasse recipiendum est.

Ver. 1007. Τέγγει γὺς οὐδὲν, οὐδὲ μαλθάσσει κέας Λιταῖς. Libri omnes praeter ed. Robortelli λιταῖς Ἐμαῖς habent pro κέας Λιταῖς. Εa και λιταῖς Ἐμαῖς exhibet, unde κέας recepit Porsonus, deleto scilicet ἐμαίς. Verum suspicor scriptorem codicis, quo usus est Robortellus, non aliunde suuin κας hausisse, quam e v. 379. Εάν τις ἐν καιρῷ γε μαλθάσσῃ κίας. Veterem igitur scripturam revocandam censeo.

VOL. XVII, NO. 23,

Ver.