IS

tur: videlicet, quia optime ex accusatione
ipsa accusatoris fides æftimatur. Norbano ta-
men non ordo legis, non legati nomen, non
inquisitionis officium præsidio fuit; tanta con-
flagravit invidia, homo alioqui flagitiofus, &
Domitiani temporibus usus, ut multi, electus-
que tunc à provincia ad inquirendum, non
tanquam bonus & fidelis, fed tanquam Classici
inimicus, Erat ab illo relegatus : dari fibi diem
ad diluenda crimina postulavit. Neutrum im-
petravit, coactus est statim respondere : respon-
dit: malum pravumque ingenium hominis
facit,. ut dubitem confidenter, an constanter,
certe paratiffime. Objecta funt multa, quæ
magis, quam prævaricatio nocuerunt. Quin-
etiam duo Consulares, Pomponius Rufus &
Libo Frugi, læserunt eum testimonio, tan-
quam apud judicem sub Domitiano Salvii Li-
beralis accufatoribus adfuiffet : damnatus, & in
insulam relegatus est. Itaque cum Castam
accusarem, nihil magis preffi, quam quod ac-
cufator ejus, prævaricationis crimine corruiffet.
Presfi tamen frustra. Accidit enim res .con-
traria & nova, ut accufatore prævaricationis
damnato, rea abfolveretur. Quæris quid nos,

dum hæc aguntur ? indicavimus Senatui ex Norbano didiciffe nos publicam causam, rursusque debere ex integro discere, fi ille prævaricator probaretur. Atque ita dum illę peragitur reus, sedimus. Postea Norbanus omnibus diebus cognitionis interfuit: eandemque usque ad extremum vel conftantiam, vel audaciam pertulit. Interrogo ipfe me, an aliquid omiserim : rursus & rursus pene omifi. Summo díe Salvius Liberalis reliquos legatos graviter increpuit, tanquam non omnes, quos mandasset provincia, reos peregiffent. Atque, ut est vehemens, & disertus, in discrimen adduxit. Protexi viros optimos, eofdemque gratiffimos: mihi certe debere fe prædicant, quod illum turbinem evaferint. . Hic erit epistolæ finis, revera finis: literam non addam, etiamfi adhuc aliquid præteriiffe me sensero. Vale.

X. C. PLINIUS SPURINNÆ SUO ET

COCCIÆ S.

COMPOSUISSE

IPOSUISSE me quædam de filio vestro non dixi vobis, cum proxime apud vos fui. Primum, quia non ideo scripseram, ut dice

rem: sed ut meo amori, meo dolori satisfa-
cerem. Deinde, quia te Spurinna, cum au-
disses recitaffe me (ut mihi ipfe dixisti) quid
recitaffem, fimul audiffe credebam. Præterea
veritus fum ne vos festis diebus confunderem,
fi in memoriam gravissimi luctus reduxiffem.
Nunc

quoque paulisper hæfitavi, id folum,
quod recitavi, mitterem exigentibus vobis, an
adjicerem, quæ in aliud volumen cogito refer-
vare? Neque enim affectibus meis uno libello
chariffimam mihi & sanctissimam memoriam
prosequi satis est: cujus famæ latius consule-
tur, fi dispensata & digefta fuerit. Verum hæ-
sitanti mihi, omnia, quæ jam compofui, vobis
exhiberem, an adhuc aliqua differrem ; fimpli-
cius & amicius visum est, omnia : præcipue
cum affirmetis intra vos futura, donec placeat
emittere. Quod fupereft, rogo, ut pari fim.
plicitate, fiqua existimabitis addenda, commu-
tanda, omittenda indicetis. Mihi difficile eft
hucufque intendere animum in dolore: difficile,
[& vobis.] Sed tamen ut sculptorem, ut pic-
torem, qui filii vestri imaginem faceret, admo-
neretis," quid exprimere, quid emendare debe-
ret : ita me quoque formate, regite, qui non

fragilem & caducam, fed immortalem, ut vos putatis, effigiem conor efficere : quæ hoc diun turnior erit, quo verior; melior, absolutior fuerit. Vale.

XI. C. PLINIUS JULIO GENITORI SUO S..

Est omnino Artemidori noftri tam benigna natura, ut officia amicorum in majus extollat: inde etiam meum meritum, ut vera, ita supra meritum prædicatione circumfert. Equidem cum essent philosophi ab urbe fummoti, fui apud illum in suburbano : & quo notabilius hoc periculofiusque effet, fui prætor. Pecuniam etiam, qua tunc illi ampliore opus erat, ut æs alienum exfolveret, contractum ex pulcherrimis causis, mussantibus magnis quibufdam & locupletibus amicis, mutuatus ipse, gratuitam dedi. Atque ita hoc feci, cum feptem amicis meis aut occisis aut relegatis : (occisis, Senecione, Rustico, Helvidio: relegatis, Maurico, Gratilla, Arria, Fannia.) Tot circa me jactis fulminibus quafi ambuftus, mihi quoque impendere idem exitium certis quibusdam notis augurarer. Non ideo tamen exi

miam gloriam meruiffe me, ut ille prædicat, credo : fed tantum effugiffe flagitium. Nam & C. Mufonium focerum ejus, quantum licitum est per ætatem, cum admiratione dilexi, & Artemidorum ipsum jam tum, cum in Syria tribunus militarem, arcta familiaritate complexus sum: idque primum nonnullius indolis dedi specimen, quod virum aut sapientem, aut proximum, fimillimumque sapienti intelligere fum vifus. Nam ex omnibus, qui nunc fe philofophos vocant, vix unum aut alterum invenies tanta finceritate, tanta veritate. Mitto qua patientia corporis, hyemes juxta, & æstates ferat, ut nullis laboribus cedat, ut nihil in cibo,

potu voluptatibus tribuat, ut oculos animumque contineat. Sunt hæc magna, sed in alio: in hoc vero, minima, fi cæteris virtutibus comparentur: quibus meruit, ut à C. Mufonio ex omnibus omnium ordinum affectatoribus gener adsumeretur. Quæ mihi recordanti est quidem jucundum, quod me cuni apud alios, tum apud te tantis laudibus cumulat. Vereor tamen ne modum excedat, quem benignitas ejus (illuc enim unde coepi revertor) non folet tenere. Nam in hoc uno, interdum