VIII. C. PLINIUS CANINIO SUO S.

Studes? an piscaris? an venaris? an fimul omnia? poffunt enim omnia fimul fieri ad Larium noftrum. Nam lacus piscem, feras fylvæ, quibus lacus cingitur, ftudia altiffimus ifte feceffus affatim fuggerunt. Sed five omnia fimul, five aliquid facias, non poffum dicere, invideo: angor tamen non & mihi licere, quæ fic concupifco, ut ægri vinum, balinea, fontes. Nunquamne hos arctiffimos laqueos fi folvere negatur, abrumpam? nunquam puto. Nam veteribus negotiis nova accrefcunt, nec tamen priora peraguntur, tot nexibus, tot quasi catenis majus indies occupationum agmen extenditur. Vale.

IX. C. PLINIUS APOLLINARI SUO S.

Anxium me & inquietum habet petitio Sexti Euritii mei. Afficior cura : & quam pro me solicitudinem non adii, quafi pro me altero patior : & alioquin meus pudor, mea existimatio, mea dignitas in discrimen adducitur. Ego Sexto la

12

tumclavum à Cæsare noftro, ego quæsturam im-
petravi: meo fuffragio pervenit ad jus Tribuna-
tus petendi : quem nifi obtinet in Senatu, ve-
reor ne decepiffe Cæsarem videar.

Proinde
adnitendum eft mihi ut talem eum judicent
omnes qualem efle Princeps mihi credidit :
quæ causa fi studium meum non incitaret, ad-
jutum tamen cuperem juvenem probiffimum,
gravissimum, eruditiffimum, omni denique
laude dignissimum, & quidem cum tota domo.
Nam pater ejus Euritius vir fanctus, antiquus,
difertus, atque in agendis causis exercitatus
quas fumma fide, pari constantia, nec vere-
cundia minore defendit. Habet avunculum
C. Septitium, quo nihil verius, nihil fimplicius,
nihil candidius, nihil fidelius novi. Omnes
me certatim, & tamen æqualiter amant: om-
nibus nunc ego in uno referre gratiam poffum.
Itaque prenso amicos, supplico, ambio domos,
stationesque circumeo: quantumque vel aucto-
ritate vel gratia, valeam, precibus experior.
Te

quoque obsecro, ut aliquam oneris mei partem fuscipere tanti putes. Reddam vicem, fi repofces : reddam, &, fi non repofces. Diligeris, coleris, frequentaris. Oftende modo

velle te, nec deerunt, qui quod tu velis, cupiant. Vale.

X. C. PLINIUS OCTAVIO SUO $.

Hominem te patientem, vel potius durum, ac pene crudelem, qui tam insignes libros tam diu teneas! Quoufque & tibi & nobis invidebis ? tibi, maximam laudem: nobis, voluptatem? Sine per ora hominum ferantur, iifdemque quibus lingua Romana, spatiis pervagentur: magna etiam longaque expectatio eft: quam frustrari adhuc & differre non debes. Enotuerunt quidam tui versus, & invito te, claustra tua refregerunt: hos, nisi retrahes in corpus; quandoque ut errones, aliquem cujus dicantur invenient. Habe ante oculos mortalitatem, à qua asserere te hoc uno monimento, potes. Nam cætera, fragilia & caduca, non minus quam ipfi homines, occidunt definuntque, Dices, ut foles, Amici mei viderint. Opto equidem amicos tibi tam fideles, tam eruditos, tam laboriofos, ut tantum curæ intentionisque fuscipere & poffint & velint. Sed dispice ne fit parum providum, fperare ex aliis, quod tibi

ipfe non præstes. 4 Et de cditione quidem in-
terim, ut voles, recita faltem, quo magis
libeat emittere: utque tandem percipias gau-
dium, quod ego olim pro te non temere præ-
fumo. Imaginor enim, qui concursus, quæ
admiratio te, qui clamor, quod etiam filentium
maneat: quo'ego, cum dico vel recito, non
minus quam clamore, delector. Sit modo fi-
lentium acre & intentum & cupidum ulteriora
audiendi. Hoe fructu tanto, tam parato, de-
fine ftudia tua infinita ista cunctatione fraudarc:
quæ cum modum excedit, verendum eft, ne
inertiæ & desidiæ vel etiam timiditatis nomen
accipiat. Vale.

1

Soler effe gaudio tibi, fi quid actum eft in
fenatu dignum ordine illo. Quamvis enim
quietis amore secesseris, insidet tamen animo
tuo majestatis publicæ cura. Accipe ergo quod
per hos dies a&tum eft perfonæ claritate famo-
fum, severitate exempli falubre, rei magnitu-
dine æternum. Marius Priscus accusantibus
Afris, quibus Proconful præfuit, omiffa de-

fenfione judices petiit. Ego & Cornelius Tacitus adeffe provincialibus jussi, existimavimus fidei noftræ convenire, notum fenatui facere, exceffiffe Prifcum immanitate & fævitia, crimina quibus dari judices possent, cum ob innocentes condemnandos, interficiendos etiam, pecunias accepiffet. Respondit Fronto Catius, deprecatusque eft : ne quid ultra repetundarum legem quæreretur, omniaque actionis fuæ vela vir movendarum lacry. marum peritissimus, quodam velut vento miserationis implevit. Magna contentio, magni utrinque clamores, aliis cognitionem Senatus lege conclufam, aliis liberam folutamque dicentibus : quantumque admififfet reus, tantum vindicandum. Novissime consul defignatus Julius Ferox, vir rectus & fanctus Mario quidem judices interim censuit dandos : evocandos autem quibus diceretur innocentium pænas vendidiffe. Quæ fententia non prævaluit modo, sed omnino poft tantas dissensiones fuit. fola frequens : adnotatumque experimentis, quod favor & mifericordia acres & vehementes primos impetus habent, paulatim consilio & ratione, quafi reftincta, confidunt. Unde evenit,