VIII. C. PLINIUS CANINIO SUO s.

STUDES ? ? an pifcaris? an venaris? an fimul omnia? poffunt enim omnia fimul fieri ad Larium noftrum. Nam lacus pifcem, feras fylvæ, quibus lacus cingitur, ftudia altiffimus ifte feceffus affatim fuggerunt. Sed five omnia fimul, five aliquid facias, non poffum dicere, invideo: angor tamen non & mihi licere, quæ fic concupifco, ut ægri vinum, balinea, fontes. Nunquamne hos arctiffimos laqueos fi folvere negatur, abrumpam? nunquam puto. Nam veteribus negotiis nova accrefcunt, nec tamen priora peraguntur, tot nexibus, tot quafi catenis majus indies occupationum agmen extenditur. Vale.

IX. C. PLINIUS APOLLINARI SUO S.

ANXIUMI M me & inquietum habet petitio Sexti Euritii mei. Afficior cura: & quam pro me folicitudinem non adii, quafi pro me altero patior: & alioquin meus pudor, mea exiftimatio, mea dignitas in difcrimen adducitur. Ego Sexto la

tumclavum à Cæfare noftro, ego quæfturam impetravi: meo fuffragio pervenit ad jus Tribunatus petendi: quem nifi obtinet in Senatu, vereor ne decepiffe Cæfarem videar. Proinde adnitendum eft mihi ut talem eum judicent omnes qualem effe Princeps mihi credidit: quæ caufa fi ftudium meum non incitaret, adjutum tamen cuperem juvenem probiffimum, graviffimum, eruditiffimum, omni denique laude digniffimum, & quidem cum tota domo. Nam pater ejus Euritius vir fanctus, antiquus, difertus, atque in agendis caufis exercitatus quas fumma fide, pari conftantia, nec verecundia minore defendit. Habet avunculum C. Septitium, quo nihil verius, nihil fimplicius, nihil candidius, nihil fidelius novi. Omnes me certatim, & tamen æqualiter amant: omnibus nunc ego in uno referre gratiam poffum. Itaque prenfo amicos, fupplico, ambio domos, stationesque circumeo: quantumque vel auctoritate vel gratia, valeam, precibus experior. Te quoque obfecro, ut aliquam oneris mei partem fufcipere tanti putes. Reddam vicem, fi repofces: reddam, &, fi non repofces. Diligeris, coleris, frequentaris. Oftende modo

velle te, nec deerunt, qui quod tu velis, cupiant.

Vale.

X. C. PLINIUS OCTAVIO SUO S.

HOMINEM te patientem, vel potius durum, ac pene crudelem, qui tam infignes libros tam diu teneas! Quoufque & tibi & nobis invidebis? tibi, maximam laudem: nobis, voluptatem? Sine per ora hominum ferantur, iifdemque quibus lingua Romana, fpatiis pervagentur: magna etiam longaque expectatio eft: quam fruftrari adhuc & differre non debes. Enotuerunt quidam tui verfus, & invito te,: clauftra tua refregerunt: hos, nifi retrahes in corpus, quandoque ut errones, aliquem cujus dicantur invenient. Habe ante oculos mortalitatem, à qua afferere te hoc uno monimento potes. Nam cætera, fragilia & caduca, nonminus quam ipfi homines, occidunt definuntque. Dices, ut foles, Amici mei viderint. Opto equidem amicos tibi tam fideles, tam eruditos, tam laboriofos, ut tantum curæ intentionifque fufcipere & poffint & velint. Sed difpice ne fit parum providum, fperare ex aliis, quod tibi

ipfe non præftes. Et de editione quidem interim, ut voles, recita faltem, quo magis libeat emittere: utque tandem percipias gaudium, quod ego olim pro te non temere præfumo. Imaginor enim, qui concurfus, quæ admiratio te, qui clamor, quod etiam filentium maneat: quo ego, cum dico vel recito, non minus quam clamore, delector. Sit modo filentium acre & intentum & cupidum ulteriora audiendi. Hoc fructu tanto, tam parato, define ftudia tua infinita ifta cunctatione fraudare: quæ cum modum excedit, verendum eft, ne inertiæ & defidiæ vel etiam timiditatis nomen accipiat. Vale.

XI. C. PLINIUS ARRIANO SUo s.

SOLET effe gaudio tibi, fi quid actum eft in fenatu dignum ordine illo. Quamvis enim quietis amore fecefferis, infidet tamen animo tuo majeftatis publicæ cura. Accipe ergo quod per hos dies actum eft perfonæ claritate famofum, feveritate exempli falubre, rei magnitudine æternum. Marius Prifcus accufantibus Afris, quibus Proconful præfuit, omiffa de

fenfione judices petiit. Ego & Cornelius Tacitus adeffe provincialibus jussi, existimavimus fidei noftræ convenire, notum fenatui facere, exceffiffe Prifcum immanitate & fævitia, crimina quibus dari judices poffent, cum ob innocentes condemnandos, interficiendos etiam, pecunias accepiffet. Refpondit Fronto Catius, deprecatufque eft: ne quid ultra repetundarum legem quæreretur, omniaque actionis fuæ vela vir movendarum lacrymarum peritiffimus, quodam velut vento miferationis implevit. Magna contentio, magni utrinque clamores, aliis cognitionem Senatus lege conclufam, aliis liberam folutamque di-. centibus: quantumque admififfet reus, tantum vindicandum. Noviffime conful defignatus Julius Ferox, vir rectus & fanctus Mario quidem judices interim cenfuit dandos: evocandos autem quibus diceretur innocentium pœnas vendidiffe. Quæ fententia non prævaluit modo, fed omnino poft tantas diffenfiones fuit. fola frequens adnotatumque experimentis, quod favor & mifericordia acres & vehementes primos impetus habent, paulatim confilio & ratione, quafi reftincta, confidunt. Unde evenit,