Τριχάϊκες; (Οd. τ. Δωριέες τε τριχάϊκες,) volunt effe ὧν αἱ ' το κεφα Al'EYAO,,, iniquus, nefarius, flagitiofus. Odyff. & 1. 1 χθροι φάτιν ἀνδρῶν. Greg. τω μετάθεσιν αι χανόμβρο. Cum hoc caa Aix, 8, 6, pudendus, cujus nos pudere deber : citatur ex Phocyl. Compofita Avaíqur®, 8, ôxìù, impudens, inverecundus. Dicitur & de pers Avaquis, impudenter, inverecunde. Plat. ΑΙΣΥΜΝΗΤΗΣ, 8, 6, vel Αἰσυμνητὴς, ήρΘ, δ, certaminis prafes Avanglia, a, impudenter ago, impudentia utor, impudenter me ναιογετηλία, idem quod ἀναι χωλία. Decomp. Anavar lw, w, impudenter me gero, impudentia utor Aloupevarría, as, n, regia poteftas, data cuipiam per electionem: nam Aloung, p, five Alours. Secundum quofdam, idem qui & uiσυμνητής : ut fit quafi ὁτηρῶν τα αἴσια. Secundum alios αἰσθητήρdicitur adolefcens, qui valde eft robuftus: ex aepitatico & ouw, id eft, ruo, vel cum impetu feror. Vel aioung, decens, moderatus: derivando ab a. Secundum quofdam, paftor. Aut qui facilè 'huc illuc movetur. abalar. Hæc Euftathius in illum Il. a verfum, Βή δ' είναι πέρα αἰσθητήρι ἐοικώς. σ. AÏEXOΣ, E, 7, turpitudo, fœditas, deformitas. Xen. Pæd. 2. τολμῷ ἀνάγκη. Algun, pudor. Propriè dicitur, quum ob turpia erubefcimus. Unde à philofophis definitur, metus jufte reprehenfionis. Vide Gell. 1. 19. c. 6. Interdum tamen eft, ajdas, id eft, verecundia feu honeftus pudor, ut apud Soph. in Ajace, og i mapes, uigrún 9' με. Etapud Ifocr. ἡγε μάλισα σαυτῷ πρέπὸν κόσμον, αρχιώνω, Argool. Item dedecus, probrum,infamia,ignominia. Dem. pro cor.cain mooi,dedecore afficere civitatem. Quod Plato in Apoll. dicit: ajquile ry mind werále. Interdum figuificat ftuprum alicuiillatum. Ifocr. in Paneg. én 3 day vogers, γυναικῶν αἰχνίας. 11/0 Aiqui, f. w, pudefacio, erubefcere facio. Item dehonefto, fado, deturpo; cui opponitur rong. 11. c. xexus we gownov. Significat & infamo, dedecoro, dedecore afficio. II. . Mzdigli a. Interdum ftuprum offero, vitium offero, ftuPro. L γ Γιάνις παῖδα αρχείη βία. Algo, f. pudefio, me pudet. Cum inf. Herodot. 1, ajxú wong, erubefco, verecundor, me pudet: vel valde erubef- Karagus, qui dedecore afficit aut probro. Æschin. in Ag. I'mpong women, fupra modum verecundor. AITE, a, F. now, P., peto, poftulo, pofco. Cum accuf. rei, ut Aimmis,,, petitor, poftulator, apud Suid. Alms, 8, 6, petendus," 4. Aimus, &,, petax, id eft, propenfus ad petendum, flagitator & As, 8, 6, mendicus. s. Athos, &, o, tecto fcommate ponitur pro aims, ut Eust. annotat. AvTaw, viciffim peto, contrà peto, repofco. Plut. 68. miléw, a, repofco, repeto, exigo. Cum duobus accuf. Ariftoph." yste. Sæpe eum part. Xen. Pæd. 3. aixona. Ayr, repofcor, exigor. Cum duobus itidem accuf. Dicitur dum, vel quirepofcit; feu qui repofcere folet. Decomp. Decomp. Alanoyrew, viciffim repofco, feu exigo. Thuc. 3. E'talia, w, pofco, mihi dari pero. Dicitur a rx, & ižαrrâ 8. Dicitur & fignificatione act. pro igre, id eft, depofcere ad poenam, apud Plut. de orac. defectu. Item (fignificationé itidem activa, & quidem præcedenti contraria) pro depofcere reum, deprecari rei pœnam, noxæ & periculo reum eximere. Æfchin. EasterToy geαpus & avov, poftulant reorum delationes precibus fuis condonari. Xenoph. anab. lib. 1. ἡ δὲ μήτηρ ἐξαιτησαμθρη αὐτὸν, Σποπέμπε πάλιν ἐπὶ τὰ δρχ, i. deprecata, vel cum deprecatione fua periculo eum liberalet. Et fimpliciter pro impetrare. ut apud Eurip. ižutéμ à púzμala. Et Plut. ἐξηγήσειν τίω Αασασίαν δεηθείς ἢ δικαῶν, a judicibus exoravit, vel deprecatus eft. Sumitur & paffivè in hac pofteriori fignificatione apud Lyfiam. EtaCs, ipfa actio depofcendi aliquem, ad fupplicium videlicet ; poftulatio ad quæftionem.Item, deprecatio pro reo.Bud.exDem. AVTE ailea,, (decomp.) contrà feu viciffim expofco. E',, infuper peto vel poft aliud peto. II. 4. Item ftipem peto, mendico. Athen.1.8. ECs, mendicatio. E's, 8, 6, qui ftipem petit feu corrogat, mendicus. Item, circulator & Foods, inquit Bud. apud Chryfoft. Melé, a, inter alios peto, vel unà cum alio vel aliis peto. Unde etiam ponitur pro, partem peto: ficut adidas, pro, partem do, inquit Bud. Sic Dem. ἡ προ τέτων ἀφ ̓ ὧν ἐιλήφαι, μεταπειν. Item, ftipem peto, mendico, quafi unus poft alterum pero, vel poft pe titum unum alterum peto, ut exponi poffe fcribit Steph. Ponitur interdum abfolutè, interdum cum accufativo, ut apud Luc, oft ἐφήμερον τροφίῳ μετατέ Merams, mendicus, idem qui & is. Mira, idem. apud Suid. ex Polyb. Hupation, deprecor. Exp. & recufo, averfor, repudio; ut aga ngλa Civ. Plut. deprecari & recufare fupplicium. Sic nagres Tov ovov. Ariftid. & Plut. To orμg, apud eundem Plut. in Pericle. Sicardo, apud Halic. recufare prandium. yaing, apud Plut. in Apophth. uxorem repudiare. Et cum infinit. citatur ex Porphyrio, OMod, pro,fuperfedebo dicere. Item, deprecor, veniam peto, vel veniam impetro, exoro: ut rx, apud Herodot. in Clione,deprecari vitam,orare ut vitæ parcatur. Sic dicitur kra, apud Plut. Dicitur etiam aus, à te veniam impetro, te exoro, apud Ariftoph. Herod. Plut. &c. Dicitur etiam rei, id eft, aliqua de re. apud Ariftid. Item, depiccor, id eft, depello feu removeo quafi deprecando: ut areμg or & μépes, quod exp. libero te crimine. Exponitur etiam excufo, apud Lucam cap. 14. Item pro fimplici alTu, precor, rogo, ut deprecor interdum pro fimplici precor. Vel pro poftulo aut pofco, ut docet Bud. Sic Ariftoph. in Equit. ir of curès parrots, unum hoc cos rogemus. Sic σε apud Menand. Dicitur & cum infinit. σε τότο ποιείν, δε το βραστό και σε μὴ ποιεῖν, Huggins, deprecatio, fæpius pro vehementi precatione, quàm pro recufatione. ut apud Plat. in Gorg. dix μfù Ev xj norai xj píravπαColon Cis, croxo phù sons & xexows, go, amicorum preces fupplices & deprecatio apud pop. multum valent. Item, veniæ petitio, apud Thuc.lib.1. & Plut. in Numa. Eft etiam venia, id eft, gratia & indulgens conceflio, inquit Bud. ex Plat. de leg. lib. 11. Item, excufatio, apud Synef. & Bafil. Пapas, deprecator. Пlupas, q. d. deprecabilis, apud quem deprecationes valent, exorabilis. Plat. de leg. Decomp. Aaim,,, indeprecabilis, inexorabilis, durus, inclemens Plato. θεοί του τὸ δίκαιον παντάπα(ιν ἀπαραίτηται. Sic apud Antiph. gs. Apud Plut. in Pericle, augi maei muis ditias, feverus in exigendis rationibus. Apud Phil. devita Mofis, àлugim thu'ogy, implacabili ira præditus. Dicitur etiam de re, ut απαραίτητο δίκη, & απαραίτητο kuwela, apud eundem Phil. Apud Plut. naggi pesa, profectio quæ reculari non poteft. Apud Diofc. nangi xivde , exp.inevitabile periculum. Aggs, inexorabiliter,cum feveritate inexorabili. Thuc. Plutarch. Avarapaimbs, exoratu difficilis. Item pro miminexorabilis, implacabilis. Æfchyl. Euais, facilè exorabilis,placabilis, non durus deprecantibus. Προστατέω, ω, infuper peto. Χen. in Apoll. Socr. τὸ ζῆν ἔτι προσκητών. Item, ftipem peto, mendico: ut inayow & METOYT. Ifocr. in Areop. & ego v TÈS CUTU[Závorbes. Ilgos, qui ftipem petit, mendicus, Plut. Chryfoft. πο Roger μg TeXlva, hanc rationem habuit ut abfolveret, Cice rone interprete. Idem aine, caufæ primæ. Dicitur etiam apud Ifocr. τότε 7 αἰτίαν ἔχω, vel τέτε των αἰτίαν σοι ἀνατίθημι, aut impipa, pro, hoc mihi acceptum fertur: hujus rei caufa fum vel dicor effe. Item, culpa, crimen. Plut. in Pericle, aitas éxe FπXéus, culpam belli fuftinuit, culpatus fuit ob bellum. Dicitur & αἰτίαν ἔχω ἐπὶ τέτῳ, apud Xen. Ετ αίτίαν έχω ψαίδες, apud Luc. infimulor mendacii. Apud Dem. aina y Tour, accufor hoc nomine, crimen hoc in me confertur. Dicitur & aina väikC. Thuc. accufari ab aliquo. Δι ̓ αἰτίας ἔχω σε, vel & αἰτία σε έχω, capitur pro, accufo, infimulo, culpo, apud Thucyd. Pro codem dicitur & cν αἰτία τίθημι, & αἰτίαν σοι ἀνατίθημι, apud Ifocratem. His contraria funt, αιτίας Σπολύειν,αἰτίας ἐξελῶν, culpa liberare,crimine abfolvere. Ainacid, (inquit Budæus) in fe crimen recipere. In plurali, fepe dicitur αἰτίας μεγάλας έχω, & εν μεγάλαις απ nas, gravia crimina mihi objiciuntur. Derivata ex Aina, id est, caufa. Antov, 8, 7ò, fubftant. caufa, ratio; ut aina vera ný automaй, caufæ principales & perfectæ. aïna wenyula vel erg rugling caufæ antecedentes; aina aeg, proximæ caufæ. Gregor. Naz. To πρότον αίτιον vocat Deum. Ainadas,,on, caufalis ; ut ainaders ouúdioμgi, apud Gramm. Ain,,, fœm. airia, neut. ainov, qui vel quæ vel quod in caufa eft, vel caufa rei alicujus: autor. Ariftoph. in Plut. vain xj & xxvi & àzav. Dem. ravon, &c. quid in caufa eft cur, &c. Interdum an fam. gen. ponitur pro aina. Ariftot. de mundo, ἡ ο ἐρανῷ διώαμις συμπαρια αίτια γίνεται σωτηρίας. Aliam fignif. vide in Airia, id eft, culpa. Comparat. ainéæp®, qui magis eft caufa vel in caufa. Superl. aina, qui maximè eft in caufa. Xen. & Thuc. Aiάoμ, μg, F. άogy, caufam attribuo feu affigno, caufam effe dico, acceptum fero, imputo. Ariftot. de nat.an.8. aina tas neopas, caufam cibis attribuunt. Apud Theophr. de caufis plant. lib.4. cap.8. ἀμφοῖν τέτοιν αἰτιάσει το τις ἢ ἀσθένειαν, utrumque aliquis imbecillitati imputaverit. Plato in Phædro, vai gaye aitiãμgy Tis cibis, hoc acceptum geniis loci refero. Exp. etiam caufor, ut apud Dem. pro cor.rises pas y vay. Aliam fignif. vide in airia, id eft, culpa. Compofita. Ainas, q.d. caufatus, id eft, ex alio tanquam ex caufa procedens;ur ὁ τὸς ὁ θεῖ σόκ έσιν αἴτιο, ἀπ' αἰτατος, καὶ τὸ πνεῦμα τὸν αἴτιον, ἀλλ' aina. Dicitur etiam aina, id cujus caufa feu ratio redditur, Exp. & id quod pro caufa five ratione affertur. Avain, 8,, caufam non habens, cujus caufa nulla eft; ut avai 2 xivnCs, apud Alex. Aphr. Hoc fenfu dicitur Jeòs avain, apud Damafc. & Greg. Naz. Item, qui in caufa non eft cur aliquid fiat; qui non eft autor; qui in caufa non eft hujus vel illius rei. Cum genit, ut apud Plut. avainaxv. Aliam fignif. vide in comp. ab aina, culpa. Avalos, abfque caufa, fine caufa, nulla præcedente caufa; ut Alex. Aphr.undir availas give. Sic à theologis dicitur Deus effe avail. E, caufam feu caufas affigno. Plato in Phædro, ¿de uvas aiτίας ἐποικώμθμον εἰς τὸ Διακοσμείν τι πράγματα. Aliam fignif. vide in Aina, id eft, culpa. oi Meran, qui unà cum alio in caufa eft alicujus rei, particeps. Xen. Hell. 5. of μs azuis nj oi μetunios F'égys. Exp. & fimpl. autor & caufa alicujus facti, à Bud. & citatur ex Herodoto, sisa μesταινίας ' φόνος ήδει. Evuustain, (decomp.) ut orain, adminiculum primæ caufæ,inquit Bud. ex Plat. in Tim. Пavain, qui eft caufa & autor alicujus rei. Efch. in Eumen. Пapain, qui ex parte in caufa eft, vel qui in caufa eft: autor, pro αίπω. Εxp. & ὁ αἰτίαν παρέχων. Plut. τὸ ἢ 7 αἰχρῶν τὸ θεῖον πα Legalkov Svea con otroggy. ૪, Пgoalάoμen, apoy, caufam affigno propter quam. Rom. cap. 3. Aindong, augy, F.doo, accufo, culpo, criminor. Dem. pro Ctefiph. ἐγὼ τὸ Αἰγένω ἐδενὸς αἰτῶμαι τ ε πολέμῳ πραχθέντων. Apud Chryfoft.ain or essenparlar, accufo te fuperbiæ. Item, in paff. fignif. accufor, culpor. Gorgias in Helena encomio, & Αλὰ τὸ πρῶτον ἄξιον αἰπᾶς ὁ αἰτιώμρο, id eft, fi dignus eft quiaccufetur vel reprehendatur. Airiana, To, criminatio, accufatio. Plut. in Publ. Tõx dù weštov αἰτίαμα τῶν Οὐολέσκων ἐλάμβανον. Ufurpatur & pro αἰτία, crimen. Hefych. Airias, ews, n, idem quod airíaua. A Bud. exp. accufatio & querela. ATIA, й, caufa, ratio, Plato in Timao, Alà dù thì aiñas ng Airiáloμm, accufor, culpor, ut exp. Bud. apud Xen. Hell, 4. xìrić λίγο Avaikas, inculpaté. Enain, qui eft in culpa, culpandus; ut irain réry, Thucyd. E',, criminor, accufo: vel incufo, infimulo, culpam in aliquem confero. Dem. in Mid. imaikavipspós us Póre,criminatusmehomicidii. Et Plato in epift. ἐπαινῶμαι τὸ μῆκος πορείας, in longitudinem itineris culpam rejicio. Zuvenaikaμay, (decomp) fimul criminor, fimul vel unà accufo. Plin. in Pericle, ες σκεπηλατο ν' Λακωνισμό. Kabikάoμay, wμay, criminor, accufo, infimulo. Cum accuf. apud Angar (decomp.), q. d. non accufabilis, inculpatus, culpa carens, crimine vacans. Hefych. Mixgain, de parvis rebus expoftulans; vel parvam ob caufam. Пgoskopy, y, ante criminor, ante accufo. ad Rom. cap. 3. Пgovaikάoμy, ãμ, infuper accufo vel criminor. I'main, obnoxius crimini feu facinori ; non infons, nec extra noxam. Philo de vita M. lib. 1. vain vay dones. Dicitur etiam, ὑπαίτιος ειμί σοι. obnoxius fum tibi. Xen. & υπαίτιός είμι τέδε. Plut. To ainov. (fubft.) culpa. Bud. in epift. 1. Y'ails, reddendo fe crimini obnoxium, reprehenfionem merendo. Arunairi, (decomp) innoxius, culpæ non affinis; ut avvalti pedia, Philoni de mundo, innoxia muneris functio. Dinaiti, querelus, quilevi de caufa quemvis culpaie folet. Xen. Exp. etiam, contentiofus, litigiofus, apud Xen. To diλation, fubft. exp. propenfio ad accufandum, apud Plut. AIX MH,, cufpis, mucro: ut aixós. Sæpe etiam (ponendo partem pro toto) pro hafta five lancea ufurpatur. Exponitur & haftile, fpiculum, telum : ut Iliad. μ. sangvlivor Jausias AixMas cap. Pro bello etiam fumitur; ut, en aixμ, quod bello vel armis. Et Plut. in Numa, uixuỹ wegσenthrax mom.lu ceperat zipo.Dicitur draina iev, id eft, a fundendo fanguine: vel ab dios, ut tradit Etym. 2 Αἰχμητής, δ, ὁ, bellator, bellicofus. II. β, αἰχμητής κρατερός. Aixa, f.ow, jaculor, vibro. Il. d. Aixμais d'aixμaiono VENTEROL. Compofita. eft eum feciffe. Apud eundem img for, exp. fuerunt deprehenfi. Avenais, (decomp.) non inauditus, vel qui inaudiri nequit. Athen. lib. 9. Exp. & ayvas, ab Eust. AIN,,ævum, æternitas. Dicitur quafi lèv, ut docet Ariftot. 1. decœlo. Philo de mundo, c alan di öre sapsner &der, šte μímd, àmà póvov úpises. Hinc dicitur air, ab ævo, ab æterno: & is alava, in æternum; pro quo & d'aiâv. ¶Item feculum, id eft, 70. annorum fpatium, juxta Hieron. Пgò alar, apud Areop. ante fecula. Item vita, tempus vitæ hominis, ut & Lat. ævum, apud Hom. Herodot. & Xen. In hac fignif. ponitur etiam fœminino genere apud poëtas.11.x.ros 3 plans aiâv ausgens. Item, fpina medulla, apud Hippocr. vide Erotianum. Alú, &,, æternus, fempiternus, Plat. Plut. & alii. It m, feculares ludos à Romanis dictos Græci vocabant aiavies, ut Herodot. teftatui lib. 3. Alavi, æternum reddo, æterno. Et in neutr. fignif. perenno, duro perpetuò, in æternum maneo. Suid. Compofita. Angular, ev, x, longævus, annofus, Hefych. Alatavia, idem quod alariga, perpetuò duro, in æternum maneo. Zuudrataviza (decomp.) unà fum æternus, æternitate cum alio feu aliis fruor. Greg. Avonía, cui ærumnofa eft vita: qui vitam miferam degit, mifer. Soph. in Oedip. Evaiwy, cui vita eft beata, qui beatam vitam degit, beatus. Apud Soph. in Philoct. vocatur im aíwr, id eft, öngλãs äzwv тòv α¡wva. ut fcribit schol. in Epigr. alav Bi, q. d. vita ævi felicis. Mangalwv, longævus, annofus, Soph. goua, qui fuit ante omne ævum feu ante fecula, omni æternitate prior. Greg. Naz. AI'N PE'Q, ŵ, f. now, in fublime attollo, furfum tollo, elevo, effero, evcho, fubveho. Item, fufpendo. Demofthenes pro corona, op της παρείας θλίβων καὶ ὑπὲρ τὰ κεφαλῆς αἰωμών. Antipater in Anth. epigr. Τέσσαρες αἰωρᾶσι τανυπτερύγων ἐπὶ νώτων Νίκαι ἰσηρίθμός μας ájavátov. Abalpw fieri alapã, interjecto w, grammatici quiAia, furfum vel in fublime attollor, evehor, fubvchor, volvor, fpe fufpenfus fum, & rebus novis immineo. Plut. dam tradunt. Alapnu, o, elatio, elevatio, exaltatio, fubvectio. Item fufpenfio, in Anth. epigr. Et pro geftatione accipitur & penfili quodam exercitamento, apud Dionem. Αιώρησις, εως, ή, idem quod αιώρημα. Gal. Eipvaixμns vel dipvaixas Dorice, latam & amplam cufpidem ha- Aiguapa,hoc eft, vas penfile, apud Plat. in Phædone. Item bens, bene armatus, haftatus. Strabo. Pind. luxu, hafta ex equo pugnans. Pind. Nem. 1. Ốμaixμ®, 8, ò xì ù, focius in bello, commilito. geftatio, vel penfilis exercitamenti genus, ut funt lecti penfiles quibus ægroti utuntur. Plut. & Plat. leg. 7. Item vn, i. fufpendium, vel ipfe funis, quo quis ad fufpendium utitur. Item was, nagas, id eft, elatio, exaltatio. Suid. & Euft. Ou, fimul milito, fimul bellum inco, fimul iaculor. Op- E' pro aid fcribunt Græci lexicographi. Sic ipy, kápnum, pian. §. Hali. Ομαιχμία, ή, belli focietas. Herodot. ομαιχμίας συντίθεμαι αυτός Пégolu. O'μaixun, pro eodem. Hefych. Mesaix, medius, qui in medio eft. Efch. ingen. Μεταίχμιον, κ, το, (patium inter duas acies, τὸ μεταξὺ Ἡ αἰχμῶν, id eft, spaloμára. Vel quafi usoniyor, ut tradit Euftath. Eur. in Phonill. και μεταιχμίοις ορκος συνήψαν ἐμμθύειν τρατηλάτας. Per catachrefin dicitur & de interftitio quod eft inter res quaflibet. Herodot. ἐξαίρετόν τι μεταίχμιον των γι κεκτημθύων. Пix, quinque cufpides feu mucrones habens ; in quinque cufpides feu mucrones divifus. Epigr. Zwaixu, idem quod mazu. Suid. & Hefych. AIA, (adverb.temporis, poët.) ftatim, continuò, vel citò, celeriter. Il. s. aadevo aggpl, &c. Sic alibi fæpe. ducit ab al. Euftath. de ἐώρησις, ἐωρίζω & εωρίζομαι. Compofita. Aalapios, μay, in fublimi protendor, vel pendeo. Exp. à Bud. etiam, dependeo, fufpenfus fum. Luc. ämere 5 #oad & yûç à maiwpé. Apud Hefiod.-in Carnos dpangles Avià anys, dependebant. Aw, idem quod anywрnu. Od.μ, — napor "éouvoα. · ἀπῄωροι έσαν όζοι. Aapnos, fufpenfio, qua aliquid fufpenditur, & dependere finitur. Alp, qui per fe in altum fertur. Hefyc h Evasionen, man, fufpenfus agitor. Apud Hippoc. Sarapiques paaugi, expoculi inftabiles & qui perpetuò moventur. E'varapapa, apud Alex. Aphr. cxp. quod in urina fublime fupernatat fpecie arance. In urina (inquit Bud.) nubecula quæ non fubfidet: nam ubi fubfedit, vocaturwiss. Invenitur etiam capsjfvee eg, de quo vide Gal. Ainpòs, 8, 6, celer, citus. Od. d. ainpòs ·nýp☞ xęvapoïo g010. Al' (poëticum) audio. Cum Genit. Od. §. oi de Bons άiortes. Ariftoph. in Nub. iso nareès, patri tuo aufculta. Cum accuf. II. x. Néswę di weŷT TÚTO is. Alors, Hefychius exponit etiam airfurónos. Item exp. vi, in qua fignif. derivatur ab w. 1. ο. ἐπὶ φίλον αϊον ἦτος. Εuft. exp. ἀπέπνεον. Ai (pro quo dicitur & air)idem quod aia, i.c. xw, air favoμgy, & ex eo factum effe tradit Euftath. Item, prodzwiw, vide in Aw. Compofita. y, attollor, efferor, erigor. Herodian. xx Malaicis imawpain, fpe inani elatus & geftiens. Item impendeo, immineo, ingruo. Herodian. lib. 5. ipOTECHN αποσε τοῖς αὐχέσιν ἐπαιωρόρθρον. Apud eundem, κίνδιος ἐπαιωρέμμα periculum impendens. Item immineo, hoc eft,occafionem quæto. Plut.in Timol. ἐπαιωρέμθυοι τοῖς πράγμασι. Kapoy, dependeo. Hefiod. Jours xxywpsex Padroí. METE, fublimis, quomodo huc pertineat, vide fuo loco. Пagawéw, w, fufpendo: eo fenfu quo dicitur collo fufpendere. Пaggap, fufpendi. Herod. in Polym. ixleidia why or dicion μηρόν το αιωρεύμθμα εκ τ' ζώνης. Apud Herodian. 1. 3. πυργώρετό τε aurip, enfe accinctus erat. Пaggi, id quod fufpenditur, id quo aliquis cinctus est. Item, laqueus fufpendio aptus. Poll. sapé, w, fuperextendo, fuperappendo. Diofc. AKA AH'MEIA, five Aradnuía, Athenis dictus fuit locus quidam publicus, ab Academo quodam qui eum confecravit : vel ab Echedemo, ut quidam volunt: unde & Eduia vocata fuit, & Exadμesa, five E'μa, ut Plut. in Thefeo refert. Confitus hic locus erat arboribus multis pulcherrimis, monumentis etiam fortium virorum ornatus erat,ibidemque erat gymnafium,in quo D 4 fefe J fefe philofophi inprimis exercebant, ut & in Lyceo. Unde Plut. in Sylla dicit, exons & ans, xxépnoe This repois door, 1 πλώ τα Ακαδημίαν έκειρε δενδροφορωτάττω προαστίων έσαν, καὶ τὸ Λύκειον. Et Ariftoph.in Nub. locum fuiffe indicat etiam exercitiis dicatum, ait enim, A'' images gerus gurations lives, Οὐ τμύλλων καὶ τἀγορὰν τριβελεκτράπελ, εἰὰ τὸ οἰνα, Αλ' εις Ακαδή μενων καθιὼν ὑπὸ ταῖς μοριας αποτρέξεις, decurres fub facris Minerva olivis. Vide & Pauf.in Attic. Adula vía, dicta fuit novafecta philofophorum, qui in Academiæ gymnafiis docebant. ut apud Plut. initio Bruti, Διαφερόντως δ ̓ ἐασε δείνει πρὸς τὸς ἀπὸ Πλάτων καὶ των νέων καὶ μέσω λεγομρίτων Ακαδημίων & πάνυ προστέμβριο, εξήςπήγε τις παλαιᾶς. Angging nominabantur, qui fefe in Academia exercebant do cendo & difputando. Athen. 1. tr. Atol rỡ A'nadquaïns. Et aliquanto post, roiroi dé esou výruït A'radquaïxã tres avoolws ngì àðóEws Bits. Itidem Luc. in Pifcatore, destopisy z of A'radnungi ὅσον ἢ ἄλλων ἐσιιρεριςικώτεροι. Nenenadhula. Locus fic à Luciano confictus. A'KAKA AIE, acacalis, femen fruticis cujufdam nafcentis in Ægypto. Diofc. 1.1.c.119. A'KA AH'OH,, urtica : herba quæ & vid appellatur, de qua Diofc. 1. 4. Eft & animal marinum, de quo Gell. 1.4.c.11. Vide & Ariftot. hift.anim. 1. 4. & Athen. 1. 3. Sic dictum volunt velay to un éxer al apli, vel per antiphrafin, y ἔχειν ἀκολίὼ ἀφίω, quippe ἧς σὐκ ἔτιν ἀκαλῶς ἄπλεθαι. Scribitur & αναλύφη. A’KANO A, ǹ, spina, vepris,fentis, aculeus. Axava aggía, fpina fylveftris, Diofc. xuvda λobxй, spina alba, Diofc. In plur. axarday, fpinæ, quales funt in rubis. Diofc. Bár ȧrávfus μxed's by xou. Dicitur & axanda póden, apud Luc. & Theophr. Metaphoricè dicitur etiam de aculeis quorundam animalium,ut hyftricis, echini, pifcium, &c. apud Athen. & Plut. Eft & fpina dorfi. Herodot. in Melp. ἐπαν νεκρό έκασε τους απ' άκανθαν ξύλον ὀρθὸν διελάσωσι μέχρι τραχήλο. Vide Galen. Item pro πειρα δράκοντα, inquit fchol. Nic. in Ther. Denique axan dictae funt per metaph. (ut Lat. fpina) difficultates, moleftiæ, five falebræ, fcrupuli, ut apud Athen. angvas cut (nthoe wv curézdr. Dicta elt änava @Dy rhwal, quia fpinæ funt acute feu acuminatæ. Axa disfrutex eft qui (ut ait Diofc.) fpine albæ fimilis effe creditur. Dicitur & Arabica fpina feu Ægyptia. Eft etiam avis nomen, apud Ariftot. quam alii lufciniam effe volunt, alii carduelem: , dicta à fpinis quibus pafcitur. Theocr. Idyl. 7. Aeder nýjuder sy anards. Eadem dicitur & axaxis, tefte fchol. Theoc. Sunt etiam qui adjectivum effe putent, apud Phaniam in Anthol. Εpigr. χαλκίδας τ 5 φέρης φίλ ̓ ἀκανθίδας. 8, Anger.fior, &, to, q. d. fpinula. Eft etiam herba fimilis alba fpinæ. Diofc. Scribitur & anavior. 8, Ari,,, fpineus, ex fpinis factus, ex fpinis contextus; ut Aves, fpinofus feu aculeatus fio vel fum; fpinis feu aculeis horreo, Theophr. Arava, fpinofum reddo. Exp. & fpinofus fum, fpinis horrco. Aravas,,, cicadæ fpecies, ut ait Hefych. At Suid. tradit effe ejus epithetum, ex eo quod inter fpinas canat. Item, fpinax pifcis apud Ariftot. de nat. anim. 1.6 c.10. Vide & Athen. lib. 7. | Moráng,,, unicam fpinam habens. Ariftot. Muang, myacanthus. A Theophr. hift. pl. lib. 6. cap. 4. numeratur inter fuffrutices, qui præter fpinam folium habent; ur phleos, ononis, tribulus. Otváravju vel öžvéngvė, acuta fpina: arbor eft, de qua Diofcor. lib. 1. cap. 123. Περικαρπιάκανθος, fpinas habens in vitio fructum cingente. Theoph. odvárgy, genus fuffruticis, fic dictum à multitudine fpinarum. Theophr. hift. pl. lib.6. regamos habens fpinofos feu aculcatos,apud Theophr Πυξάραντα, arbor alio nomine λύκιον dicta. Пuprava, pyracantha, planta quædam. Diofc. & Nicand. Target, (q.d.hircina fpina) frutex eft,de quo Diofc.& Theoph. Dumánave, 8, ò x, ita dicitur planta, quæ foliis eft fpinofis feu aculeatis ; ut acanus, eryngium, cnecus. Theophr. hift. pl.l.6.c.1. Xovdpang.ve, fpinam habens ex cartilagine; feu fpina cartilaginem habens, cartilagineus. Gal. AKA PNA, ǹ, acarna, genus fuffruticis, apud Theophr.hift.pl.l.6. C.3.& 4.pro quo quidam legunt äggva. Hefych. eft dupin, laurus. AKATOΣ,,, genus navigii actuarii. In Anthologia epigramm. Ληθαίης ἀκάτοιο τριηκοσίες ὅτε ναύτας Δεύτερον ἔχ ̓ ἀίδης πεν. snipáros. Apud Herodot, eft navis oneraria, in Polymnia fcribentem, καὶ τὰς ἐν τοῖσι ἀνάτοισι σιταγωγοῖσι ἐόντας, id eft, in acatis frumentariis. Quidam poëta apud Athen. lib. 1. 4ogy`s vides tur επιθετικῶς appellare ἀκάτες : dicens, φορτηγὲς οἱ ἀκώτες Κάρες anos raula. Bayfius de re navali, Aretiam dicitur à Thucydide, & Luciano de veris narrationibus, qui agebatur velis potius quam remis, ngà thu vaïv (änar & dili) is wegs μézav nyi Biasov why nowául. Item, genus poculi, metaphorice fic dicti à magnitudine vel à concavitate. Euftathius fcribit elle Qianle who10dy. Tradit Etymol. deduciab, duco, quafi ax, plconafino Fa, (ut & Lat. actuaria navis, quæ facilè hucilluc agi & duci poteft) vel à nomine xm, utpote quæ in ixtis ἀπ ̓ ἀκῆς εἰς ἀκτώ περιέρχε). Anne, &, To, parva acatus. Apud Thucyd. anger aupnergy. schol. annotat effe navigiolum, quod utrinque remis agatur, in quo unufquifque remigum binos remos ducat. Vide Bayf. T T A'KE'O MAI, μay, F. tooμay & noma, fano, medicor, medeor : ut Iliad. π. Ἀλλὰ σύ πίς μοι άναξ τόδε καρτερὸν ἕλκ άκειται, ulcus hoc fana, ulceri huic medere. Apoll. Argon. 2. λxsά 'avoрãv ̄Ùþór axior. Rurfum Hom. dicit axe da, Iliad. %%. fedare feu reftinguere fitim. Item mederi, metaphoricè. Herodot. in Thalia, ὅτω δὴ ἀκεόμου G τὰ ἐπιφερόμθμα. Οd. κ. ἀλλ' ἀκέσασθε, φί λοι, δύναμις γδ' ἐν ὑμῖν. Idem, Iliad. v. Αλ' ἀκεώμεθα θάρσον. ἀκετα To Ogives iλar. ¶ Capitur & pro expiare, apud Platonem Pol. 2. θυσίαις τε καὶ ἐπῳδαῖς εἴτέ κι ἀδίκημα του γέγονεν αὐτὸ ἢ προγόνων, ἀκεῖς , mederi fceleribus, id eft, fcelera expiare. Item farcire, refarcire, Ariftotel. de phalangio, qua wes the Inραν, ἀκεστπρη πρότιν τὸ διερρωγός. Sic Lucianus ἀκἕως τα διέρρευ γότα. Idem μιπε ακόμα το σαθμὰ τῶν ὑποδημάτων. Item farcire, metaphorice, Xenoph. Σπρίας ἳ φίλων τις δι' άγνοιαν ἐπι car un axe, id eft, damna quæ amici in re familiari paflī erant ex ignorantia, farcire confilio conabatur. Axéw etiam inveniri teftatur Hefychius, quiazio exponit : à quo àxeDa interdum paffivè accipitur, pro fanari, item pro farciri. vócs 3 axions apud Paufaniam, fanato autem morbo, & Hef. axióθρα exponit θεραπόυόμμα. Axeσ μg, &, Tò, & execμgs, ẽ, ô, fanatio, medicatio, medela. Exponitur & garu, fanitatis recuperatio, q. d. convalefcentia. Axioμ, 8, 6. fanabilis, idem quod axiou. Anu, ar, To, idem quod axe five axsops, five axis, aut ἄκω. lliad. ο. ἐπὶ δ' έλκει λυγρα Φάρμακ ἀκήματ' έπαιοσε μελαινάων δενάων. 0. Axsos, sws, n, idem quod axer. Erotianus apud Hippocratem ἀκέσιας, exponitidos. Exponitur etiam ἁγίασμα, valetudinis recuperatio, apud Plutarchum in Lycurgo. Axiou, 8, in, fanabilis, medicabilis, exists. Item valens ad fanandum. Axia, dicitur Apollo, quafi axiou à facultate fanandi qua præditus eft: nam & arti medicæ præeffe fertur. Axisis,, o, fanabilis, medicabilis; idem quod axion. II. v. A'' ἀκεώμεθα θάσσον ἀκεται τοι φρένες ἐσθλῶν, expon, faciles emendatu funt mentes virorum bonorum. 8, Compofita. Axe, 8, 6, medicus. Et meraph. fartor. Xen. Pad. 1. Avánve,,, fpinis carens, feu aculeis; non aculeatus, apud Axesis,,, fornacis ferrea genus, in qua uang's, 11t Theophr. Eana, idem quod arg. Bangvu, aculeis horreo. Sumitur & metaph. ut apud Bafil. in epift. ad Libanium, μέμψει δέ κσι καὶ ἐγκλήμαζε τα γράμματα σε Enngiv Jur. Ezanavw, (q.d.exfpino) fpinis privo, fpinas evello. habet Diofc.1. 5. c. 84. Axess, ad medicinam pertinens, vel medicandi peritus. Item q. d. fartorius, vel ad farciendum aptus, aut farciendi peritus. Axis (f.) ars medicandi, vel ars farciendi. Plut. Anispia, medicatrix, item fartrix. Anispa, n, acus, Luc. in dial. Merc. & Char. ng axispa nông gisis, acum ad velum farciendum. Axiswg, op, o, idem quod axes, medicus. Apud Eurip. azéæg Po- Answers, & per fyncop. xsspls, medicatrix. utrumque apud Hipp. Compofita. ἔχει 3 ανακωχίων μέλλησιν το βαρβάρῳ. Et generaliter, requics Enxas, valde acutus, q.d. bene acutus. Apoll. Arg. 2. nxeα Þáza- Aves, infanabilis, immedicabilis ; cui nullum remedium Araxess, infanabiliter ; ut, anxisws w, infanabili morbo teneor. Beλoungy, 8, To, q. d. telorum remedium. Sic à quibusdam dicitur Exéo,, medeor, fano, vel perfano. Metaph. dicitur óv Etaxishes, fanandi vim habens. Exp. & expiatorius. Пlavánns, &, i xi, omnia fanans, omnibus morbis medens, ex . Пaránea,, omnium morborum curatio. Item herba quædamita Axio, acuor: apud Hefych. ab axis. Axis, id generaliter ponitur pro acumine five acie;ut over axis, in Anth. epigr. Apud Diofc. 1.3. avand axídas, alii exp. aculeos, alii cufpides, quidam & fpicula. Quidam volunt peculiariter effe fagittæ cufpidem. Axididus, &, on, cufpidis fagittæ formam habens, acuminatus in modum cufpidis fagittæ. Axidaròs, &, ô, q. d. cufpidatus, (tanquam ab άxidów. ) ut «xidorov | βίλα. Axide, mucronatim, in modum cufpidis: apud Theophraft. hift. Axax, n, idem quod ax, (& ab ax formatum per reduplicationem, A,8,vel, idem quod axava & angvu, ejufdemque originis Aravings, acanicus, qui acani eft, vel qualis eft acani. Theophr. Argi, acanum imitor, acani fpeciem gero. Theophr. hift. pl. lib.7.cap.4. Tarańens, & тavvhens, protenfam habens aciem, five longam: AKINAKHZ, 8, 8, Etymologo, jaculi Perfici genus, Hefychio eft non folum hafta Perfica (ut Suidae quoque) d etiam enfis. Et in ea fignificatione potius accipi liquet ex Herodot. qui in Polym. ait, καὶ Περσικὸν ξίφῳ, τὸν ἀκινάκω καλέεσι. Scythis quoque peculiaris fuit hic axéens, atque adeò pro deo eum habuerunt & per eum jurârunt. Luc. in Anacharf. * μάτην διεζώσμεθα τὸν ἀκινάκιο. Et in Scytha, προς Α'κινάκες κ Ζαμόλη ξιδῷ, ὃ πατρῴων ἡμῖν θεῶν. Apud Herodotum per ω fcribi, ἀκινάxas, annotat Étym. quafi nimirum ảxésav, id eft, (ižñsav) śzwi The axles. AKINO E, acinus; herbæ genus quod & gnominatur, Latinè ocimaftrum. Vide Diofc. 1. 3. c. 5. & Plin. l. 21. c. 27. AKK,,, Acco, mulier quædam notæ ftultitiæ, quæ folita fit ad fpeculum cum imagine fua, perinde atque cum alia muliere, confabulari; ut hinc vulgo, quæ ftultius aut ineptius aliquid agerent, axxigay dicerentur, & Axxes nomine compellarentur. Illud etiam moribus hujus mulieris adfuit, ut recufaret quæ tamen cupiebat. Axxio, fimulatè recufo, fictè afpernor, fingo me nolle quum maximè velim. Eft etiam generaliter, fimulatione utor, idem quod me σποιέμαι. Plut. in Symp. 1. μικρὰ μὲ ἐν ἠκκίσαντο τρακτέ o. Et Syn. epift. 121. o xxii alespavation. Sæpe de mu lieribus dicitur & fcortis, quæ ut pluris fe addicant, morofiora fe præftant, nec facilè fe exorari finunt. Significat etiam (fi Svide credimus) idem quod ywaszigoμm & aegiva. Vide Erafm. in prover. Axxioμès, &, ò, ficta recufatio, fimulatio qua quis utitur fingens fe AKMH,, culpis five acies. Il. x. in župisa xuns. Sic dicitur μá, apud Ælian. Item vigor ætatis vel ños, firma ætas. Exp. & vos à Suida. Medici axul ætatem confiftentiæ & vitilem appellant, ab anno 28. ad 42. Sic quidam accipiunt ut apud Ariftot. Ethic. 8. cap. 1. ubi amicitiam is e axun wes rois ngλits πράξεις conferre ait. Interdun dicitur ἀκμὴ δ ἡλικίας & ἡλικία τῆς anuns, apud Gal: Sic anuncis, apud Xen. Etzun, apud Athen. Dicitur etiam abfolutè nonnunquam; ut, of cv exμy oves, qui firma funt ætate & vigente. exp. & juvenes, adolefcentes. Sic apud Luc. is nuli naris. Sic apud Ifocrat. fæpe. Dicitur & de aliis, ut νοσήμαῷ ἀκμὴ, morbus jam adultus : ἀκμὴ ὀδύνης, ἀκμὴ nanãv. Änμù àgüv☺ B. exp. intenfio certaminis, apud Pauf Sic Jépes nun, æftatis vigor, id eft, illud æftatis tempus quo maximè viget calor. Eft etiam cujufque rei fummum incrementum, inquit Bud. quem vide. ¶ Eft etiam pòs, inquitidem Bud. id eft, punctum five articulus temporis quo res aliqua agi debet. momentum. ut apud Hefiod. xμλes. nasòs nade. Dicitur interdum ἀκμὴ καιρό: interdum καιρὸς ὢν ἐπ ̓ ἀκμῆς. Nonnunquam etiam folùm xù cum infinit. Ifocr. ad Nic. vì & änμñs * καιρῶν τυγχάνειν. Idem ad Philipp. πράτες να ἀκμώ ἔἴληφεν. Ax dicuntur etiam vari; quia florentis ætatis tempore in facie exoriuntur, ut docet Caflius Probl. 33. Deducitur ab x, pleonafmo literæ, quod etymon convenit primæ fignificationi: aut à ga, unde per fyncopen xu, & a privativo, quod juventus non facilè defatigetur, ut nec fol, qui ideo and was ab Homero dicitur: vel à va fignificante ova, & a epitatico, quod in vigore ætatis labores facilius fufcipiantur & perferantur. etymon convenit fecundæ fignificationi. A'xual,,, vigens ætate, florens ætate, integer ævi. De eo dicitur qui ætate viget fimul & robore: ut anualar xign apud Plut. Dicitur interdum àxμaï✪ † ýλıxiav. Transfertur & ad alia, ut ἀκμαιότα Ο χειμών, maxime vigens hyems. Apud Gregor. μεσημ βρία τὸ ν' φωτὸς ἀκμαιότατον. Apud Luc. ἀκμαῖς +ὀργί. Ετ ἀκμαίη espa, in Anth. epigr. Item pro tempeftivus, ut in Anth. epigram. dxual podin vni spóμ. Et Soph. in Ajace, пỸ T1õκρῷ, ὡς ἀκμαῖον, ἐν βαίη, μόλοι, quam tempeftivus, fi acceffe |