Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

Ende seide biden leuenden g[ode]
[Mani]c di sech bestu die gone
190 Ihesus des leuende gods sone

Du heuest geseit sprac onse here
Seidic dune gheloues min no mere
Hier na saelt ghescien

Dattu salst smenschen sone sien

195 Sitten in die mogenthede
Met gode ter rechter stede

Ende mettien swerke comen neder
Ten ioncsten meendi als hi weder
Sal comen doemen wijf ende man
200 Daer ne elc man sal scouwen an
Sine cleedre scoerde cayphas
Ende seide dat ongeloue was

Dat ihesus sprac. des bisscops vrient
Seiden. hi hadde der doot verdient
205 Int aenschijn spieuwen si hem saen
Also ghebonden ende ghevaen
Leiden sine danen siere straten
Toten rechtre pontien pylaten
In die vierscare gaen si niet
210 Want hare regle verbiet
In eens heidens huus te gane
Dus doet ons ian te verstaene
Alse iudas sach dat aldus ghinc
Berau hem sere deser dinc

215 Ende brochte die XXX penninge weder
Inden tempel warp hise neder
Ende seide ic hebbe meswrocht
Dat ic trechte bloet hebbe vercocht
Si seiden wat gaet ons dat an

220 Du sagest ende wistes nochtan
Judas die es wech ghegangen

Ende heeft hem seluen uerhangen

188 alleen de g van gode is leesbaar. 189, het verdwenen gedeelte van manic is ingevuld volgens de andere teksten.

1

Die buuc scoerde den keytijf

Daer voer hem wt derme ende lijf
225 Maer en weet niet op wat daghe
Dat hem ghesciede dese plaghe
Des souters glose doet ghewach
Dat het was vor den paeschdach
Die papen seiden vanden ghelde
230 Het ware onrecht datment helde
Inden monster met andren goede
Want het ware van mans bloede
.1. acker cochten siere mede te hant
Die was gheheten porters lant
235 Dat hadde in siere prophetie
Langhe gheseghet ieremie
Eer die dinc ghesciede

Op dat lant groefmen dode liede
Alsi daer bi lande quamen

240 Die bloet acker hiet hi bi namen

Ihesus es in die vierscare ghestaen
Ende pylatus es voren vut ghegaen
Ten ioeden ende vraechde hem dan
Wat si tijden den man

245 Eersten seiden si hem dat al bloot
Dat hi des keysers chijs verboot

Ende dat hi seide openbare

Dat hi kerst ende coninc ware

Nemtten sprac hi ende na die wet

250 Jugeerten die v es gheset

Wine mogen niemen spraken si verslaen

Ia in dien tiden alse wijt verstaen

Pylatus sette hem ten kere

Ende sprac dus an onsen here 255 Bestu der ioden coninc

Ihesus seide dese dinc

234 Alhoewel dit vers op een rugvouw staat, moet men hier beslist porters lezen, waar volgens het Evangelie (Matth. 27,7) potters (figuli) beter op zijn plaats zou zijn; de andere teksten hebben dezelfde fout. vgl. De Vooys in Tijdschr. v. Ned. Taal en Letterk. XLIII. p. 220.

Weder segestuut van di
Soe waest di gheseit va[n] mi
Pylatus seide benic .1. iode dan
260 Dine liede ende dine man

Hebben di mi ghegeuen ghevaen
Onse here antworde saen

Van deser werelt es niet mijn rike
Pylatus antworde haestelike
265 Soe bestu emmer coninc dan
Ihesus sprac die suete man
Du sprects dat ic een coninc si
Ic ben ter werelt comen daerbi
Dat ic die waerheit openbare
270 Ende wie soe hem hout an tware
Hoort ghaerne mine woorde mede
Pylatus sprac wat es waerhede

Ende eer hem ihesus meer antwort
Soe ghinc pylatus echt daer vort
275 Ende toende ihesus ontscout
Maer si maecten ongedout
Dat hi van galilee tote daer
Dat volc verroerde verre ende naer
Palatus die verhorde des

280 Dat ihesus van galilee was
So dat hem ghedachte des
Dat van Ghal[i]lee herodes
Doe was te iherusalem
Daer bi sendine te hem

285 Dor sijn ere dat hi woude

Datten sijn lants man doemen soude

Often liue ofter doot

Te voren hadden si veede groot
Onder hem ghehadt dese twee

290 Om dat volc van galylee

Dat Pylatus sloech te garistin

258 de n van van is heelemaal uitgeveegd.

282 Tengevolge van een gaatje is de i hier verdwenen. 287 doot verbeterd uit noot.

Nu versoenden si onder hem
Herodes wart sere verblijt
Want hi hadde langen tijt
295 Begheert ihesum te siene in dien
Dat hi wilde tekene sien

Die papen wroechden onsen here
Vor herodes herde sere

En herodes vraechde ihesum vele
300 No ten ernste no ten spele

Ende antworde ihesus goet no quaet
Des heeften herodes versmaet
.1. wit cleedt ghelijc eenen sod
Dedi hem ane ende maecte spot

26305 Pylatuse heeftine weder gesent
Ten ioden sprac hi ic wille ghyt kent
Da[t] ic no herodes mede...

FRED. LYNA.

307 Op de plaats van de t van dat is een gat in het perkament.

JOSEPH II A ANVERS EN 1781.

UN MANUSCRIT DE

JACQUES VAN DER SANDEN.

Le 18 juin 1781 l'empereur Joseph II vint à Anvers, où il s'installait, non au quartier des princes à l'abbaye de St Michel, à l'exemple des souverains qui étaient venus précédemment à Anvers, mais à l'Hôtel du Grand Laboureur, situé à la Place de Meir. Le séjour du monarque fut de courte durée. Il quittait la ville dès le 20 du même mois.

On trouve dans Mertens et Torfs quelques renseignements sur cette visite. 1) A l'improviste, l'empereur alla voir la cathédrale, où il eut une altercation assez désagréable avec l'écoutète à propos du titre de margrave que l'on donnait généralement à ce dernier. L'empereur commit une erreur déplorable. Il confondit le titre de margrave du pays de Ryen avec celui de marquis de l'empire. Le souverain prétendit que lui seul avait le droit de se faire appeler margrave. Au lieu d'admirer le trésor de l'église qu'on lui fit voir, il s'en offusqua et prétendit que toute cette orfèvrerie constituait un luxe inutile. Il visita la citadelle, accorda une audience aux autorités et passa les troupes en revue, Le monarque produisit une impression plutôt défavorable. On le trouva sec, hargneux et ironique.

Les détails que nous fournit P. Génard sur cette visite sont à peu près identiques. 2)

Dernièrement nous eûmes l'occasion de consulter un bien curieux document où on rencontre des particularités peu ou pas connues sur cette visite impériale à notre ville.

Ce document appartient aux demoiselles Karsman, à Anvers, qui le tiennent de leur oncle, le diamantaire-poète Jacob Karsman (1818+1886). C'est le cadeau que Jacques van der Sanden, 3) le

1) Geschiedenis van Antwerpen, VI, p. 201. 2) Anvers à travers les àges, I, p. 230.

3) Jacques van der Sanden, originaire de Turnhout (15 oct. 1726), devint secrétaire de l'Académie royale des Beaux-Arts d'Anvers le 25 janvier 1757. Il s'est distingué par son zèle pour tout ce qui concernait cette école et le développement des arts à Anvers. Il est l'auteur d'un certain nombre d'ouvrages tels que : Antwerpen faembasuyn van Pallas (Anvers, 1772) et De Bloeyende Konsten of Lauwer

« VorigeDoorgaan »