An viduae metuens ne cui tingatur ocellus Caelibe constituis condicione teri? Fleverit, ut coniux coniugis orba viri. Nulla sibi quod sit forma relicta tui; Cum viduae liceat privatis aedibus omni In natorum oculis commeminisse patrem. Aspice, in urbe nepos rem perdit siquis, easdem Translatas alio possidet orbis opes; Formae quod periit per totum perditur orbem, Quique habet utendi nescius, ille necat. Nil alios erga sedet huic in corde benignum Qui struit in sese tam furiale nefas. X Iam tibi, negligitur cui tua summa salus. Nil at amari a te iam manifesta fides. In caput irasci non vereare tuum! Quae reparandi in te iustior ardor erat ! O animum mutes ut probrum desit; an ira Dignior hospitio est quam generosus amor? Sis animo quod es ore tuis, humanus amansque, Vel minimum in tete consule iusta, puer. Alterum—amans oro—te gigne, nec aurea forma Intereat nobis, seu tua, sive tui. As fast as thou shalt wane, so fast thou grow'st gave thee more; Which bounteous gift thou shouldst in bounty cherish: She carved thee for her seal, and meant thereby die. XII And nothing'gainst Time's scythe can make defence Quam cito per senium marces, in prole vicissim Crescis, ubi partem severis ipse tui; . Providet hoc formae generique; hoc deme, relicta est Stultitia, et senii marcor, inersque gelu. Mens tua si cunctis, hic rerum desinat ordo, Binaque post hominum saecula desít homo. Is sine prole cadat quem non natura creando Destinat, informem corpore, mente rudem. Dat tibi, tu dando dona tuere deae. Sculpere te, posset ne bona forma mori. XII Seu video in nigra nocte perire diem; Nigrave caesaries sparsa colore nivis; Si mihi celsa arbor foliis spoliata videtur Quae modo contra aestus texerat una gregem, Seu vehitur plaustro spicis in mergite vinctis Cana rigens, viruit quae modo verna seges; Tum mihi cura tua de forma multa recursat, Tu quod, ubi tempus cetera vastat, eas. Omnia namque solent formosa ac dulcia sese Linquere, dumque vident altera nata mori. Temporis et falcem fugiet res una, propago, Sospes, ubi victum te quoque tempus habet. O, that you were yourself! but, love, you are No longer yours than you yourself here live: Against this coming end you should prepare, And your sweet semblance to some other give. So should that beauty which you hold in lease Find no determination; then you were Yourself again after yourself's decease, When your sweet issue your sweet form should bear. Who lets so fair a house fall to decay, Which husbandry in honour might uphold Against the stormy gusts of winter's day And barren rage of death's eternal cold? O, none but unthrifts ! Dear my love, you know You had a father; let your son say so. XIV methinks I have astronomy, go well, Or else of thee this I prognosticate: Thy end is truth's and beauty's doom and date. O utinam posses tuus esse! at posse negatur Id tibi post spatium perbreve, care, morae. Consule in hunc igitur venturum, consule, finem, Ac speciem nato trade, venuste, tuam. Fit tua, nec iuris terminus ulla dies. Tu tua post etiam funera vivus eris. Queis modica a cura perpetuetur honos ? Mortisque in rabiem perpetuumque gelu? O, nisi socordes, nemo; tu, care, creatus Es patre, fac suboles ut tua dicat idem. XIV Vlla mihi, astrologum me tamen esse reor. An sitis, an febris, candida, necne, dies. Non ego momentis sua fata volantibus edo, Quid tonitru aut ventus, quidve minetur hiems. Non ego vaticinor quo vertat regibus annus, Saepe requirendo praescia signa poli. Ars mea sunt oculi, sidera certa, tui. Haud tibi sed generi si studuisse velis. |