Fortunae fugiens iras oculosque virorum Sicubi desertum me miserumque fleo; Sive deûm irrito frustra clamoribus aures, Meque tuens fatis imprecor omne malum; Huius amicitiis, illius ore, parem, Quoque meum magis est hoc minus omne placet; Tum, per eas idem curas me paene perosus, Forte tui memini, laetaque cuncta reor; Mane novo ad caeli cantat alauda fores. Vt mihi tum regum despiciantur opes. XXX Acta repraesentant praeteritosque dies, Tempus ob effusum fit novus ille mihi. Propter eos, longa qui mihi nocte silent; Flere queo exstinctos et amores, flere parata Gaudia non parvo, sed fugitiva tamen. Nominaque accepti dinumerare mali; Tanquam eadem nullis ante soluta forent. Omnia compensat damna, fugitque dolor. Thy bosom is endeared with all hearts Their images I loved I view in thee, XXXII If thou survive my well-contented day, When that churl Death my bones with dust shall cover, And shalt by fortune once more re-survey These poor rude lines of thy deceased lover, Compare them with the bettering of the time, And though they be outstripp'd by every pen, Reserve them for my love, not for their rime, Exceeded by the height of happier men. O, then vouchsafe me but this loving thought: ‘Had my friend's Muse grown with this growing age, A dearer birth than this his love had brought, To march in ranks of better equipage: But since he died and poets better prove, Theirs for their style I'll read, his for his love.' Quos desiderium finxit periisse meorum Morte, tuum pectus, carius inde, tenent; Omnis ibi pietas et munus amabile regnat, Cordaque amicorum quae data rebar humo. Quot lacrimas autem veras ad triste sepulcrum Ex oculo elicuit relligiosus amor, His velut exstinctis; quae tantum novimus esse Mota situ, in te nam viva latere tamen. Pectus, amicitiae custos ac vita sepultae, Tu mihi carorum pignora quanta capis! Hi tibi legavere in me sua; debita multis Quae fuit, ad te nunc ius redit omne rei. Tot facies caras in te contemplor, habesque Has ubi tecum omnes, sum tuus omnis ego. XXXII Haec ubi mors atrox texerit ossa solo; Quod rude panxisset, iam tibi raptus, amans; Cum meliore die lectum conferre memento, Victumque a calamo quoque tuere tamen. Tactus amore mei facias, non carminis arte, Magnorum ingeniis cesserit illa virûm. Comiter o tum fare, ‘mei si versus amici * Robore crevisset cum meliore die, Ediderat pietas aliquid felicius ista, 'Aptius et iunctos fecerat ire pedes. • Quando obiit, meliusque novi scripsere poetae, 'Hos arte egregios, hunc pietate, legam.' Full many a glorious morning have I seeh Yet him for this my love no whit disdaineth ; . XXXIV Ah! but those tears are pearl which thy love sheds, And they are rich and ransom all ill. deeds. Saepe diem vidi, splendens ut mane niteret Blanditus summis regius ore iugis; Pascua caelesti viridantia tangeret auro, Auro caeruleas pingeret amnis aquas. Qui breve post tempus nimborum obscaena sinebat Agmina in aetherio turpiter ore vehi; Mox faciem miseris abdens mortalibus ibat Occiduum furtim sic maculatus iter. Haud aliter quodam in frontem mihi mane refulsit Qui veluti vitae sol erat ipse meae; Abditur in nubis iam regione diu. puto mortalem, si nigret ille deus. XXXIV Tam male munitum vestibus ire foras, Turpibus in fumis occuleretur honos ? ; Non ita; nemo hominum laudat fomenta, receptum Dedecus intactum quae remanere sinant. Sunt ea? non explet damna recepta pudor. Grande iniustitiae qui tolerabit onus. |