ut ea pars hominis, quae rationis ac liberae voluntatis imperio non paret, naturae legibus, quae maxime doloribus ac malis imperium suum exercent, obnoxia sit. Iam vero quo magis corpus, ut quod rationis imperio non ita pareat, ut variis fortunae vicissitudinibus haud obnoxium sit, naturae legibus succumbit, eo excellentior ac sublimior exhiberi poterit voluntatis vis: inde sequitur, corporis dolores eosque acerrimos primae personae inflictos tragoediae maxime conuenire. Id ex eo quoque demonstratur quod, cum miserationis sensus nonnisi ob mala innocenti inflicta in nobis oriatur, in promtu sit, corporis dolores, ut qui saepius innocentissimos affligant, si constet nobis de calamitosi innocentia, optime posse hunc excitare sensum. Quorum dolorum acerbitas ac vehementia quum significanda sit spectatori, tantum corporis gestu atque habitu v. c. vultu distorto, corpore exeso, clamore etc. hoc fieri posse patet. Inde concludit clamorem recte adhiberi posse in tragoedia. Sed hic quaeri poterit, utrum prima persona ipsa, tanquam quae ostendat libertatis vim sibi inesse, significare debcat dolorem sic, ut miserationis sensum in spectatoribus moueat, an potius ita sit instituendum a poeta, ut prima persona graui ista libertatis vi fulta, hunc dolorem contemnere ac despicere videatur, neque adeo verbis prodat, eam esse vim doloris, ut vix sustineri possit, contra vero ipsa doloris cogitatione spectatori de eius acerbitate ac vehementia persuadeatur atque adeo miserationis sensus excitetur. Quodsi posterius affirmandum fuerit, id quod mihi videtur, quippe cum poetae semper curandum sit, ut libertas primae personae summa atque excellentissi ma conspiciatur, certe clamor a cothurni grauitate remouendus foret, utpote cum lingua semper libera rationis voluntate regi debeat, nec naturae caecae eman cipari, id quod solum mulierum atque infantium est. His de aesthetica Philoctetae parte disputatis, transgreditur ad alterum, quod posuit, obseruationum genus G., quod in emendandis quibusdam huius fabulae locis versatur. Sed quum in indicanda priore harum obseruationum parte iusto longior fuerim, breuiori licebit mihi esse in hac. Iuuabit igitur locos recensuisse, in quibus versatur auctoris doctissimi sagacitas, suspenso meo iudicio. V. 55. facillima literarum transpositione pro δεῖ -- λέγων legit δεῖν — λέγω. V. 64. pro παρέδοσαν legere suadet προύδοσαν, quippe cum non satis grauiter dictum esse videatur. Sed de hac lectione adhuc dubitare licet. Eodem versu docet, λέγων ὃσ ̓ ἄν rectius referri ad sq. ἀλγονεῖς. V. 79. pro oida nai legere suadet dy. Eleganter. v. 81. post al' et laßeiv commate interpungit. V. 150. expulso ava, ex Aldina veteribusque Codd. restituit: TÒ CÒV. V. 157. vindicat vulgatam lectionem a Wakefieldii temeritate. V. 187. sqq. sic emendauit: βαρεῖ ὡς δ ̓ ἀθυρόγλωσσος Hoc sensu: Iacet Echo procul resonans cum acerbis ge: mitibus (eiulatu Philoctetae excitata?) Sed ipse fassus est, hanc emendationem sibi non satisfacere. Fortasse mutatione paullum audaciori pro vлónsтαι legi posset επιθρεῖται ab ἐπι ρέομαι, quod quamquam occurrere non memini, tamen similium verborum comparatione confirmatur v. c. 9gyvéw collamentor, allamentor. ἐπιθρηνέω Idem significat Tipéoμai: Sensus est Echo accinit, ἐπιθρέομαι: allamentatur tristi eiulatui scil. Philoctetae. Unum me male habet. Nescio an ἐπιτρέομαι cum genitivis πικρᾶς οἶμ. coniungi non possit, quanquam hoc a natura praepositionis i non abhorrere videatur. V. 212. vindicat a Wakefieldii ineptiis. V. 225. sqq. priores vers is non mutandos esse, contra Reiskium et Wakefieldium. asserit. V. 228. ex Hermanni emendatione dedit καλώ μενον. V. 297. Coniecit ὁ καὶ σώζοιμ' ἀεί. V. 298. 1. πλὴν τὸ μὴ νοσεῖν τινά. V. 319. Scribi vult: μάρτυς ὢν λόγοις. V. 520. sq. legit: συντυχὼν κακὰ κακών Ατρειδών etc. V. 324. sequutus est Brunkii lectorem, pro θυμῷ γένοιτο χεῖρα legentis θυμὸν γένοιτον χειρὶ. 1.445. ρτο όπου μηδεὶς ἐφη legit ὅπου μεθεὶς ἐφης, ve rum audaciae notam non omnino effugere posse videtur. V. 491. pro δείραδα, ut metro consulatur, rescri bit cum Toupio δεράδα, ν. 493. fluctuatur inter παλαί dv et Triclinii lectionem παλαιόν ν. 494. Scr. βεβήκη σ Cod. Β. v. 495. ἔςελλον verum esse et pro μετέτελλον positum cum Brunkio contra Wakefield. contendit. Praecedenti versu pro ἱκμένοις, monente Hermanno, scribit ἱγμένοις, siquidem ἵκμενος ubique sit secundus. V. 500. sq. sic scribit: νῦν δ ̓ εἰς σὲ πόμπον, τέκνον, εδ' αὐτάγγελος ἥκω, σὺ σῶσον. V. 528. pro ἔκ γε τῆς δε γῆς scribit ἐκ τε τ. γ. V. 572. Glossema odoratur atque expulso nomine proprio Οδυσσεύς sic scribendum censet: πρὸς ποῖον ἂν τόνδ ̓ αὐτὸς ἂν τελῶν ἔπλει; ν. 677. 1. τῶν Διός. v. 678. metri causa delet Ιξίονα. V. 689. sq. ut artistr. respondeant, sic scribendos esse docet, expuncto δέσμιον δέτον ὡς ἔλαβ ̓ ὁ παγκρατὴς κρόνου παῖς. Sed praefert Her manni rationem, tanquam faciliorem, sic legentis κατ ̓ ἄμπυκα δὴ δρομάδ ̓ ὡς artic. τάν ante θερμ. pariter ac γε ν. antecedenti. Cae. terum versus hos ita coniungit: οὐδ ̓ ὃς θερμοτάταν V. 1032. sq. ἐμοῦ πλεύ αἵμαδα κηκισμέναν ἕλκεων. v. 698. interpretatione adiuuare conatur. V. 731. pro ὧδ ̓ ἔχη scribit ὡς ἔχει v. 971. eleganter coniicit: ἄλλοις σε δους. V. 974. sq. meliorem suadet explicationem. V. 994. ἔγωγε, quod mauult in ἐγὼ δὲ mutare, tribuit Ulyssi. V. 1028. scr. ἄτιμον ἔβαλον, ὡς σὺ φής, κεῖνοι, σὺ δὲ. sic scribendum censet: ποῖα θεοῖς εὔξεσθ' σαντος, αἴθειν ἱερά; πῶς σπένδειν ἔτι; v. 1100. leg. τοῦ λώονος δαίμονος εἵλου τὸ κάκιον ἔλθειν. V. 1115. metri causa scripsit: ἐμὰς λαχόντ ̓ ἂν ἀνίας. V. 1138. scr. μυρία τ' αἰσχρῶν ἀνατέλλον' et q. s. v. 1140. sqq. egregia interpretatione adiuuit, ita ut totam sententiam Chori ad Philocteten referendam esse doceret. V.1144. cum Erfurdto legendum suadet τώνδ' ἐφημοσύνα. V. 1189. scr. metri causa: τεύξω τῷ μετόπιν τάλας. 1217. Suauioris rhythmi causa vulgatam lectionem χρώγος, ἔτ οὐδὲν εἰμί praefert Heathianae mutationi. V. 1288. ut anapaestus vitetur, aut cum Porsono sic scribendum iudicat: πῶς εἶπας; ἆρα δεύτερον δολούμεθα; aut sic: οὐ γὰρ δεύτερον δολούμεθα. V. 1306. Cemma post Αχαιών delendum ac ψευδοκήρυκας cum τοὺς τῶν Α. coniungendum esse docet. V. 1386. pro ös ye legit őv yɛ quod mihi paulo durius esse videtur. VIII. M. Henr. Aug. Schotti Specimen II. Obseruationum ad Dionysii Halic. Artem rhetoricam. C. VII. §. 4. p. 272. Monet scriptor, multa eorum, quae in exordiis orationum, athletas ad fortitudinem et constantiam exhortantium, apte et commode profe-, rantur, aeque accommodata esse orationibus Panegyricis, modo personarum aliarumque rerum ratio congruat. τούτων δὲ τῶν ἀφορμῶν τάχα ἄν τινες καὶ εἰς τὸν πανηγυρικὸν λόγον ἁρμόζοιεν, τοιούτων προσώπων πανηγυριζόντων, καὶ τοιούτων ποιητῶν ἐμπεριειλημμέ vwv. Dum haec legi, miratus sum, quod Sylburgio, qui merito in vocabulo Torv, h.l. omni sensu destituto, haerebat, non in mentem venerit voc. πOLOTYTwv, et omni orationis nexui, et cum aliorum scriptorum, tum nostri usui satis accommodatum. Cfr. v. c. c. 6. §. 2. p. 261. lin. 12, η ποιοτης του προσωπου TαDEXO EH TYS Quosws. Sensus: nonnulla ex illis ar παρέχοι ἐκ gumentis, quae dicendi opportunitatem praebent, etiam Panegyricae orationi conuenire putaverim, modo tales personae (sc. quales cap. antec. describuntur) orationem recitent, et tales iis insint (s. inhaereant, proprie: inclusae teneantur) qualitates. J. 6. p. 276. Explicaturus rationem, qua ii athletae, qui paucas hucusque coronas nacti fuerint, ad constantiam, assiduitatem, fortitudinem excitari debeant, haec addit: τοὺς δ ̓ ὀλίγους (scil. ςεφάνους έχον |