Pagina-afbeeldingen
PDF
ePub

d'un collège héraldique, destiné principalement à l'étude l'archéologie du blason.

Le R. P. Van der Moere, l'un des bollandistes, envoie à M. De Reiffenberg un manuscrit du Museum Bollandianum, copié au XVIe siècle, et renfermant une ancienne chronique de l'abbaye de Liessies. M. De Reiffenberg la comparera avec celle qu'il a déjà préparée pour sa collection des monuments du Hainaut, et s'efforcera d'en tirer tout le parti possible.

COMMUNICATIONS.

M. Gachard dépose sur le bureau les documents suivants, qu'il a recueillis tant dans les archives et à la bibliothèque d'Arras, qu'aux archives du royaume, concernant Renom de France, auteur de l'Ilistoire des troubles des Pays-Bas, dont la publication est confiée à M. Dumortier.

1° Notes biographiques et généalogiques sur Jérôme de France, extraites d'un manuscrit intitulé: Dictionnaire du diocèse d'Arras, par le R. P. Ignace, capucin, t. II, p. 851, et conservé à la bibliothèque d'Arras.

2° Lettres patentes de nomination de messire Renom de France, à la charge de président du conseil d'Artois, en remplacement de Jérôme, son père, du 1er octobre 1605 (ces lettres sont tirées des registres du conseil d'Artois, reposant aux archives départementales du Pas-de-Calais).

3o Lettre de l'infante Isabelle au grand conseil de Malines, du 11 janvier 1622, ordonnant à ce conseil de lui proposer trois candidats pour la place de président, vacante

par le décès de messire Jacques Liébart (cette pièce et les suivantes sont tirées des registres du grand conseil, reposant aux archives du royaume).

4o Réponse du grand conseil, 17 janvier 1622.

5o Lettres patentes du 30 avril 1622, par lesquelles Philippe IV nomme Renom de France, président du grand conseil;

6o Lettre de l'infante Isabelle au grand conseil de Malines, du 30 juillet 1622, lui notifiant cette nomination. 7° Lettre de félicitation du grand conseil à Renom de France, du 5 août 1622.

8° Acte par lequel le grand conseil autorise messire Renom de France, son président, à habiter le rez-de-chaussée du palais dudit conseil, 25 août 1622;

9° Requête de Renom de France, par laquelle il demande la permission d'occuper le rez-de-chaussée du palais du grand conseil, suivie du consentement du conseil des finances, en date du 26 août 1622.

Ces documents sont remis à M. Dumortier.

M. Willems fait remarquer que la lettre de Henri IV au prince Guillaume d'Orange, qu'il avait extraite d'un manuscrit de M. Parmentier ', et considérée d'abord comme inédite, se trouve dans la Correspondance publiée par M.Groen van Prinsterer.

M. de Reiffenberg communique l'extrait suivant d'un manuscrit d'Alexandre Wiltheim (bibl. roy., 2o section, nos 6835-36). Il concerne la célèbre abbaye de St-Maximin de Trèves, et peut servir de supplément à la Gallia christiana, ainsi que les autres documents analogues dont M. De Ram a précédemment enrichi le présent recueil.

1 Voy. pp. 219-220.

Series abbatum imperialis monasterii S. Maximini eorumdemque regiminis aliqualis denudatio, a prima monasterii hujus fundatione usque in praesens.

Nomina abbatum hujus loci.

Primo, fundatum est hoc monasterium jussu Constantini Magni atque Helenae sanctae, matris ejus, et a sancto Agritio consecratum in honore sancti Johannis evangelistae, eidem que monasterio praefecerunt Johannem quemdam monachum Antiochenum circa annum Domini 377, eumque ibidem pauperes Christi congregare fecerunt.

Deinde, monasterium destructum est a Wandalis, anno 433, et Hunnis, anno 453.

Secundo, ergo reaedificatum est a sancto Hildulpho, archieepiscopo Trevirensi, tempore Wiomadi, abbatis hujus monasterii, post archiepiscopi Trevirensis, anno 667.

Tertio, post Northmannorum eversionem factam circa annum 883, quando corpus sancti Maximini miraculose reinventum est, denuo per dominum abbatem Ogonem, postea Leodiensem episcopum, reparatum est.

Quarta reparatio chori nimirum et testudinis sub Henrico. Bruch abbate procurata est dedicataque est ecclesia nostra a Conrado, Coloniensi archiepiscopo, sub honore priorum patronorum, videlicet sancti Johannis evangelistae, sancti Maximini, Agritii et Nicetii, in praesentia Arnoldi, archiepiscopi Trevirensis, et Sifridi, archiepiscopi Moguntinensis, et aliorum episcoporum, anno Domini 1245, die octavo Aprilis.

Quinto, monasterium S. Maximini per Trevirenses post discessum Francisci Sickingii destructum, ab abbate Johanne Cellensi reparatum est anno 1533.

Sexto, exustum est per marchionem Brandeburgensem, anno 1553.

Tempore Sigismundi imperatoris, devastarunt Trevirenses

monasterium S. Maximini. Querela delata fuit ad imperatorem per Lambertum abbatem, ad quam imperator mandavit refundi a Trevirensibus monasterio, pro damno illato, sexdecim millia florenorum Rhenensium; quod si renuerent, minatus est se venturum et oppugnaturum civitatem. Interea cives tumultuantes magnam partem muri monasterium ambientis ad jactum lapidis subverterunt, et nisi prohibiti essent totum subvertissent. Quae res haud modice imperatorem offendit. Unde mandato Caesareo praecepit, ut quod dejecissent nisi citius reaedificarent, se venturum cum exercitu et civitatem Trevirensem in vindictam funditus eversurum. Quare turbati cives consilium et auxilium ab archiepiscopo et capitulo postulant, qui litteras ad Caesarem pro induciis miserunt. Interim cives propriis expensis muros monasterii restaurarunt, timentes adventum imperatoris, qui obiit anno Domini 1438. (voy. plus bas.)

Joannem, monachum Antiochenum, primum hujus monasterii abbatem statuerunt, eumque hic pauperes Christi, laudatores Dei, congregare fecerunt (Constantinus et Helena), circa annum Domini 333, ut historia docet.

Fibitius, abbas hujus nominis primus, in serie abbatum secundus.

Odilradus, sive Odilardus tertius reperitur in abbatum serie. Quartus fuit Tranquillus, nomine et re.

Quintus Emerentianus, emeritus Christi miles aliosque mereri docens.

Maurelianus sextus, nec maurus intus neque foris, sed semper candidus.

Septimus, Honestus nomine, honestissimus opere et con

versatione.

Octavus, Remigius, per hoc mare magnum et scopulosum feliciter navigans, se suosque indefesse remigando, felicem perduxit ad portum.

Fibitius, ejus nominis abbas secundus, in ordine vero nonus, factus est episcopus Trevirensis 45 circa annum Domini

518 et archiepiscopus primus, sepultus juxta pontem Trevirensem, miraculis coruscans. Sic habet catalogus episcoporum Trevirensium.

Folmarus, sive Folmerus, fuit abbas decimus.

Undecimus fuit Roadingus, sive Roudingus.

Duodecimus exstitit Hundilandus.

Decimus tertius fuit Memilianus, anno Domini 645, tempore Dagoberti primi.

Decimus quartus abbas fuit Geruardus sive Bernardus.
Decimus quintus abbas fuit Hervinus.

Decimus sextus fuit sanctus Basinus, dux Lotharingiae, anno Domini 690, post Trevirensis archiepiscopus, 56 anno Domini. Decimus septimus fuit Udilradus, sive Odilardus, tempore Pippini.

Eberhardus, decimus octavus abbas S. Maximini; huic doBavit Carolus Magnus Petræsala.

Wiomadus, decimus nonus abbas, post archiepiscopus Trevirensis 60. Hujus tempestate monasterinm nostrum prius a Wandalis, anno 432, et ab Hunnis, anno 453, destructum, per sanctum Hildulphum, hujus loci monachum, simulque Trevirensem archiepiscopum, reaedificatum est anno circiter

667.

Wernolphus, sive Reinoldus, vigesimus abbas; sub hoc Ada, soror Caroli Magni, varia dona bonaque donavit monasterio, anno 882.

Vigesimus primus fuit abbas Helizachar, tempore Ludovici Pii, imp. Hujus abbatis mentionem facit Carolus Sigen in Ludovico Pio, imperatore.

Vigesimus secundus abbas fuit Williherius.
Hattaboldus, vigesimus tertius abbas.

Waldo, vigesimus quartus abbas; huic Lupus episcopus scripsit vitam sancti Maximini.

Eckenbertus, vigesimus quintus; hoc defuncto, electio ab imperatore non est admissa, sed monasterium potenti cuidam hujus provinciae domino, nomine Megingando, ab impe

« VorigeDoorgaan »