Waer 't dat mijn Tromp de Leids-man van mijn Vloter
Sijn handen slecht gehad had onverlet!
Maer (ô wat spijt) die Zee-leeuw voelt zich dringen
Van dubbel wee; moet voor, moet achter aen,
Hier zijn en gins, beschermen en bespringen,
De Kudde voor de Wolven tegenstaen.
Noch even wel weet hy zoo gaeu te waken,
Dat hy den vloed doet strecken veler graf:
Het ongediert bijt stout met ope kaken
Tot driemael aen, en driemael byt hy 't af.
Wat doet hy vlijts met zijne met-gezellen
Met Ruiter die zoo ruiterlijck sich queet,
Op dat hy mag zijn' Schapen veilig stellen,
En hoeden voor dier dulle Wolven beet!
Maer luistert, stil, wat komt de Faem verhalen?
Wat bly geroep is 't dat mijn' ooren raekt?
Soo, dat gaet wel, zoo moedige van Galen,
Soo, beuckt' er in, zoo, lustig, dat het kraekt.
Gelijck mijn Tromp in 't Noorden met de Roede
't Fel ongediert vast rug en lenden tout,
Verft oock alzoo in 't Zuiden met den Bloede
Der Tygeren het Middellandsche sout.
Livorne ziet van schrick om 't hert benepen
In vlam en roock zijn water staen en strand,
En flux daer aen de vijftien Britsche Schepen
Gevlucht, gevat, versoncken en verbrand.
't Siet mijnen Held noyt sijnen Mast verlaten;
Schoon hem 't geschut afsnijt den eenen voet,
Maer sittende bestieren zijn' Soldaten,
En schoon hy sit, noch pal staen met den moed
Waer zijnze nu, die zouden derven wanen
Dat d'oude deugd in my beswijckt en wijckt?
Ick hebbe noch Heemskercken, Heinen, Hanen,
Als aen dit stael voor al de wereld blijckt:
Ik hebbe noch rechtschape vrome Borsten,
Noch liên van raed, noch Mannen van bedrijf,
Die niet zoo zeer na goud als glorie dorsten,
Ja d'eere verr' waerdeeren boven 't lijf
En zulcke zijn 't daer ik naest God op hope;
Die zullen eens 't verdruckte Brittenland
Tot heil van my ja van geheel Europe,
Ontweldigen der wreede dieven hand.
Maer 't is genoeg: waer word ick heen gedreven ?
Mijn' Helden, waer, waer of mijn' reden loopt?
Ick was verruckt, ghy moet' et my vergeven;
't Is al te lang het willig Ros genoopt.
Wemmer van Berchem. 1584—1653.
Op een koopvaarder naar West-Indië 1605. Angola 1607. Oost-Indië 1609. Vice-Admiraal tegen Duinkers 1628. Ostende 1638. Uit den dienst ontslagen.
Op het graf van den Heere Wilhem van Berchem, Onder Amirael van Hollant en West-Frieslant.
Hier rust de helt, die, trou voor 't lant,
Door twee Duinkerkers overmant,
Om als een Amirael te sneeven,
Zich tusschen 's vijants kielen in
Besloot, om met Alkides zin
Door 't vier ten starren in te streeven.
't Gelukt hem ook: zijn kruit verrast,
In vlam gezet op zijnen last,
Met eenen sprong drie vlugge kielen.
De Doot gevoelde deezen slagh
Die lucht en aerde, nacht en dagh
Vermengde en Duitsche en Spaensche zielen.
Zij vliegt den Zeehelt te gemoet,
Die haer dus uittart met een groet,
Hem schenkende een langdurigh leven,
Tot hij, der rust en onrust zat,
Zijn lichaem hier aen Drusus stadt,
Zijn geest den hemel heeft gegeven.
Slag bij Nieuwpoort tusschen Tromp en Monk en Deane. 15-16 Juni 1653.
De Staatsche Vloot trok terug, en de vijand kwam voor de Hollandsche Kust.
Drol'ge kuur. Uitgevoert toen de Engelsche Oorlogsvloot voor onze wallen was.
Daar mijn goet is, is mijn hart,
Zeide Engel, en hy zuchte,
Ach! wat droevige geruchten
Brouwen my zo groote smart?
Zijn de Engelsche voor 't Landt?
Wape mannen, 't zal ons gelde,
Schreeuwden Engel onder 't schelde.
Och! men ziet heur al aan 't strant;
Komen zy noch nader by,
'k Vrees zy raken wis aan 't plondre.
Hoor ik heur geschut niet dond're?
'k Loof ze binnen al in 't Y.
Hiet ik Engel, 'k bin quaat Staarts,
Want zy konnender meê steken.
't Zwiet beguntme uit te breken,
'k Word van angst schier bleek en paarts.
Och mijn goet! mijn kost'lijk goet,
Zal ik dat zo late rove?
Is dan te vergeefs mijn slove!
Kreet hy; 'k lijdt niet by gants bloet.
Mit greep hy zijn Kooper, Tin,
Ja veel Huis-raat, zelf uit 't Pakhuis,
En hy wierp het in zijn kakhuis,
Met een gants ontstelde zin.
Griete-buur riep, binje dol,
Of ontzint? wat Droes begin jy?
Kost het goet gien gelt? Wijf spin jy,
Zeide Engel, 'k bin op hol.
D. QUESTIERS.
't Ongequest leve best.
Gemeene mompeling en misnoegen van Jan Rap,
en sijn Maet.
Myn hairen rijsen, en mijn bloed kilt in mijn aren,
Als ik het los Gemeen soo schriklijk uyt hoor varen
Op 't hoog en mogend' Volk, dat hier sit aen het roer,
En (soo sy seggen) wel haest voor den Duker voer.
Soo men den Leeu, die onder haer maer is te vinden,
Niet af en laet sijn trots gesicht soo bot te blinden,
En hem te stellen tot een spot, gelijk een Uyl,
Sijn nagels uyt sijn klaeu, sijn tanden uyt sijn muyl.
Sy praten, dat men hem niet als de tong wil laten
Om hem te dienen als een Reekel langs de straten,
Of als een Boeren Hond, mot kinder-drek gemest,
Te blaffen van sijn werf, te knorren in sijn nest.
Sy seggen, dat men hem soekt d'aders af te tappen;
|