that the images in mirrors are not according to Plato ανακλάσεις, reflections, as Proclus thought they were, but απορροιαι, efluxions, and υποστασεις, or things which have a natural and real subsistence, adds (p. 219) Οτι δε τουτο αληθές εστι, κατασκευάζου σιν οι παλαιοι, τουτεστι το είναι υποστασεις τας σκιας πρωτον μεν οτι, ει κυνος καθεύδοντος εν υψηλῳ τοπῳ η σκια αυτου εκπέμποιτο εις την γην, υαινα διελθουσα, και πατήσασα την σκιαν, καταπέσειν ποιει τον κύνα. Δηλον αρα, οτι ουκ εισιν εμφάσεις, αλλα απορροίαι. Δευτε ρον, οτι αι καθαιρόμεναι γυναικες την επιμηνιον φοραν, ει ίδοιεν εις κατοπτρον, ευθεως αυτο κηλιδουσιν, ωστε σαφές εξ απορροίας αυτών τουτο γινεσθαι. i. e. “ That this is true, that shadows have a real existence, the ancients inferred in the first place, because if the shadow of a dog that is sleeping in a lofty place should be transmitted to the ground, an hyæna passing by, and trampling on the shadow, will cause the dog to descend. It is evident therefore that shadows are not representations of, but effluxions from things. In the second place, if women when they are undergoing their monthly purgation, look into a mirror, they will immediately defile it, so that it is clear that this is effected through an effluxion from them."

In these passages, the first remarkable circumstance that presents itself, and which is not noticed by the learned editor, is the mistake of Olympiodorus in asserting that Proclus thought the images in mirrors to be reflections, and not effluxions; as Proclus in Plat. Polit. p. 431, most clearly says that they are efluxions. For his words are, εκ δη τούτων συλλογιστέον ημίν, και οτι κατα Πλατωνα αι εμφάσεις υποστάσεις εισιν ειδωλων τινων δαιμονια μηχανη δημιουργούμεναι, καθαπερ αυτος εν τω Σοφιστή δι δασκει. και γαρ αι σκιαί, αις τα ειδωλα σύζυγειν φησι, τοιαυτην έχουσι φυσιν. και γαρ αυται σωματων εισι και σχηματων εικόνες, και παμπολυν εχουσι προς τα αφ' ων εμπιπτουσι συμπάθειαν, ως δηλουσι, και οσα μαχων (lege μαγων) τεχναι προς τε τα ειδωλα δραν, και επαγγέλλονται και τας σκιας. και τι λέγω τας εκεινων δυνάμεις, ο και τοις αλόγοις ηδη ζωοις υπαρχη προ λογου παντος ενεργειν. η γαρ υαινα φασιν την του κυνος εν ύψει καθημένου πατησασα σκιαν κατα βαλλει, και θοινην ποιηται τον κυνα. Here we see Proclus mentions the same thing as Olympiodorus respecting the hyæna and the shadow of the dog, and with the same view, to prove that representations in mirrors have a real existence, and also observes that this is confirmed by what the arts of magicians are able to effect through images and shadows. The second remarkable thing is, that the learned editor has not noticed that the circumstance of a mirror being defiled when looked into by a woman during her menstrual purgation, is mentioned by Aristotle in his treatise De Insomniis cap. 11. as follows: οταν

γαρ καταμηνίων ταις γυναιξί γινομένων, εμβλέψωσιν εις το κατοπτρον, γίνεται το επιπολής του ενοπτέρου, στον νεφελη αιματώδης και μεν καινον η το κατοπτρον, ου ράδιον εκμαξαι την τοιαυτην κηλιδα· εαν δε παλαιον, ραον. And this circumstance also is noticed by Proclus in the above cited place, as a thing asserted by Aristotle: και γυναικός καθαιρουμένης, φησιν Αριστοτελης, εις ενόπτρον ίδούσης, αιμα τούται το τε ενοπτρον και το εμφαινομενον ειδωλον.

As it is so obvious from these passages, that Proclus did not conceive the images in mirrors to be reflections, but asserted conformably to Plato that they were efflurions, it is reasonable to suppose that the name of Proclus is an error of the transcribers; and 1 should conjecture that for ο φιλοσοφος Προκλος, Olympiodorus originally wrote ο φιλόσοφος Πορφύριος, as the appellation of the philosopher was given to Porphyry by all the Platonists that succeeded him. This at least is more probable than that a man so conversant with the writings of Proclus, as Olympiodorus was, should have made such an egregious blunder.

Τ.

In DEMOSTHENEM Commentarii JoANNIS SEAGER, Bicknor Wallicæ in Com. Monumethia Rectoris.

No. II.—[Continued from No. LII. p. 239.]

IN Philippum iv. p. 134. 1. 4. οὐ στήσεται, πάντας ἀνθρώπους ἀδικῶν, τάδ' ὑφ ̓ αὐτῷ ποιούμενος Φίλιππος, εἰ μή τις αὐτὸν κωλύσει. Probabilius, πάντας ἀνθρώπους ἀδικῶν ΚΑΙ ὑφ ̓ αὑτῷ ποιούμενος. In Philippum iv. p. 136. 1. 5. ταῦτα τοίνυν ἕκαστον εἰδότα καὶ γιγνώσκοντα παρ' αὐτῷ δεῖ μα Δί' οὐ γράψαι κελεύειν πόλεμον τὸν τὰ βέλτιστα ἐπὶ πᾶσι δικαίοις συμβουλεύοντα· τοῦτο μὲν γάρ ἐστιν ὅτῳ πολεμήσετε λαβεῖν βουλομένων, οὐχ ἃ τῇ πόλει συμφέρει πράττειν.

Eadem constructio, Adversus Leptin. p. 457. 1. 11. ἐγὼ δ' ὅτι μὲν τινῶν κατηγοροῦντα πάντας ἀφαιρεῖσθαι τὴν δωρεάν ΤΩΝ ΑΔΙΚΩΝ ΕΣΤΙΝ, ἐάσω.

In Philippum iv. p. 136. 1. 19. ἀλλ ̓, ὃν ἐκεῖνος πολεμεῖ τρό πον, τοῦτον ἀμύνεσθε· τοῖς μὲν ἀμυνομένοις ἤδη χρήματα καὶ τἄλλα, ὧν ἂν δέωνται, διδόντες· αὐτοὶ δ ̓ εἰσφέροντες, ὦ ἄνδρες Αθηναῖοι

κ. τ. λ.

τοῖς ἀμυνομένοις ἤδη Diopithi et militibus ejus in Cherroneso. In Philippum iv. p. 140. 1. 10. ὑπὲρ δὴ τούτων ἁπάντων οἴομαι δεῖν ὑμᾶς πρεσβείαν ἐκπέμπειν, ἥτις τῷ βασιλεῖ (Persarun sc.) διαλέ

ξεται, καὶ τὴν ἀβελτερίαν ἀποθέσθαι, δι ̓ ἣν πολλάκις ἐλαττώθητε. ὁ δὴ βάρβαρος, καὶ κοινὸς ἅπασιν ἐχθρὸς, καὶ ἅπαντα τὰ τοιαῦτα.

Legendum videtur, ὅτι δὴ βάρβαρος—ὅτι habet iudex Lambini. τὴν ἀβελτερίαν (ὑμῶν λεγόντων) ὅτι δὴ βάρβαρός (ἐστιν ὁ Περσῶν βασιλεὺς) καὶ κοινὸς ἅπασιν ἐχθρὸς, auxilioque ejus adversus Philippum uti nolentium. Recte dicit Wolfius ὁ δὴ βάρβαρος—κ. τ. λ. esse ἐξήγησιν τῆς ἀβελτερίας.—Mirum hæc convicia de Philippo, non de Artaxerxe, accipere Reiskium, quasi talia convicia in illum objurgaret Orator, in quem ipse cum maxime inveheretur ; et quasi non sequatur, ἐγὼ γὰρ ὅταν ἴδω τινὰ τὸν μὲν ἐν Σούσοις καὶ ἐν ̓Εκβατάνοις δεδοικότα, καὶ κακόνουν εἶναι τῇ πόλει φάσκοντα, ὃς καὶ πρότερον συνεπηνώρθωσε τὰ τῆς πόλεως πράγματα, καὶ νῦν ἐπηγ γέλλετο· —ὑπὲς δὲ τοῦ ἐπὶ ταῖς θύραις ἐγγὺς ούτωσὶ ἐν μέσῃ τῇ Ελλάδι αὐξανομένου λῃστοῦ τῶν ̔Ελλήνων ἄλλο τι λέγοντα, θαυμάζω· καὶ δέδοικα τοῦτον, ὅστις ἂν ᾖ πότ', ἐγώγ', ἐπειδὴ οὐχ οὗτος Φίλιππον.

In Philippum iv. p. 141. 1. 12. ἦν πότ ̓ οὐ πάλαι παρ' ἡμῖν, ὅτ' οὐ προσῄει τῇ πόλει τάλαντα ὑπὲρ τριάκοντα καὶ ἑκατόν· καὶ οὐδεὶς ἦν τῶν τριηραρχεῖν δυναμένων οὐδὲ τῶν εἰσφέρειν, ὅστις οὐκ ἠξίου τὰ καθήκοντα ἀφ' ἑαυτοῦ ποιεῖν, ὅτι χρήματα οὐ περιῆν.

οὐ περιῆν] τῇ πόλει scil. Malis forsan ότε, ut tempus, potius quam causam, significet.

Adv. Philippi Epist. p. 155. 1. 14. ἔτι δὲ τῶν μὲν πολλῶν ἐπειδὰν ἁμάρτῃ τις, ζημίαν κατὰ τὴν ἀξίαν εἴληφεν· οἱ δ ̓, ὅταν τὰ μέγιστα κατορθώσωσιν, τότε μάλιστα σκορακίζονται καὶ προπηλακίζονται παρὰ τὸ προσῆκον.—Idem fere Græcis εἰς κόρακας (unde σκορακίζω) quod Anglis, go to hell.

All sciences a fasting Monsieur knows :
And bid him go to hell, to hell he goes.

Johnson. Imit. of Juvenal. Ad Philippi Epist. p. 160. 1. 3. ὥστε ἔγωγε (inquit Philippus) ἀπορῶ τί ποτ ̓ ἔσται καινότερον ἐὰν ὁμολογήσητέ μοι πολεμεῖν· καὶ γὰρ ὅτε φανερῶς διεφερόμεθα, λῃστὰς ἐξεπέμπετε, καὶ τοὺς πλέοντας ὡς ἡμᾶς ἐπωλεῖτε, τοῖς ἐναντίοις ἐβοηθεῖτε, τὴν χώραν μου κακῶς ἐποιεῖτε.

Restituenda particula negativa: καὶ γὰρ, ὅτε Οὐ φανερῶς διεψερόμεθα, λῃστὰς ἐξεπέμπετε, κ. τ. λ.—nisi si sensus sit bic;-Quid pejus facere possitis, si mecum belligerare confiteamini? Quæ enim olim, quum ex professo et aperte dissideremus, fecistis, eadem omnia nunc, sub pacis specie, facitis.

Ad Philippi Epist. p. 160. 1. 17. ὑμεῖς δ ̓ οὐκ αἰσχύνεσθε ταῦτα ποιοῦντες, ἃ διετελεῖτε τοῖς τυράννοις ἐγκαλοῦντες.

Γ. ταυτά, Eadem.

Περὶ συμμοριών. p. 182. 1. 28. Τὰς δὲ τριήρεις πως; (φημὶ δεῖν συντετάχθαι) τὸν ἅπαντα ἀριθμὸν κελεύω τριακοσίας ἀποδείξαντας,

κατὰ τὴν πεντεκαιδεκαναίαν εἴκοσι ποιῆσαι μέρη· τῶν πρώτων ἑκατὸν πέντε· καὶ τῶν δευτέρων ἑκατὸν πέντε· καὶ τῶν τρίτων ἑκατὸν πέντε, ἑκάστῳ μέρει διδόντας.

Tres centuriæ navium in viginti classes ita distribuendæ erant, ut unaquaque classis (μέρος) quinque naves e prima centuria (τῶν πρώτων ἑκατὸν πέντε), et quinque de secunda centuria (καὶ τῶν δευτέρων ἑκατὸν πέντε), et quinque de tertia centuria (καὶ τῶν τρίτων ἑκατὸν πέντε), haberet. His rebus clarissimis miror Wolfium et Reiskium tenebras obduxisse.

Περὶ συμμοριῶν. p. 183. 1. 13. τὴν δὲ συμμορίαν ἑκάστῳ τῶν μερῶν μίαν ἑξηκονταταλαντίαν ἀποδοῦναι. ὅπως, ἐὰν μὲν ὑμῖν ἑκατὸν δέῃ τριηρῶν, τὴν μὲν δαπάνην ἑξήκοντα τάλαντα συντελῇ τριήραρχος δ ὦσι δώδεκα· ἐὰν δὲ [δέῃ] διακοσίων, τριάκοντα μὲν ᾖ τάλαντα τὰ τὴν δαπάνην συντελοῦντα, ἓξ δὲ σώματα τριηραρχοῦντα· ἐὰν δὲ τριακοσίων, εἴκοσι μὲν ᾖ τάλαντα τὰ τὴν δαπάνην διαλύοντα, τέτταρα δὲ σώματα τριηραρχοῦντα.

Naves 300, Talenta 6000, Trierarchi 1200, in partes 20 æquales dividuntur, quarum singulæ, naves 15, talenta 300, trierarchos 60 continent.

Subdivisio postea fit ad hunc modum:

Ita, si de trecentis navibus centum usi fuissent Athenienses tantum, in prima divisione habuissent 5 pro 15, et in secunda 1 pro 3, cui uni navi fuissent nihilominus talenta 60, trierarchi 12. Ducentis navibus utentes, in prima divisione habuissent 10, in secunda 2: et sic unicuique navi fuissent talenta 30, trierarchi 6. Trecentis omnibus in partes vocatis, fuissent in prima divisione 15, in secunda 3, et sic singulis navibus attributa forent talenta 20, trierarchi 4.

De Rhodiorum libertate. p. 194. 1. 9. οὐ μὴν, οὐδ ̓ ἂν εἰ δι ̓ αὐτῶν εἶχον τὴν πόλιν οἱ νῦν ὄντες ἐν αὐτῇ Ρόδιοι, παρήνεσα ἂν ὑμῖν τούτους ἑλέσθαι, οὐδ ̓ εἰ πάνθ ̓ ὑπισχνοῦντο ἡμῖν ποιήσειν.

Verum etiam si Persis, et illis qui nunc urbem Rhodiorum subjectam tenent, nihil esset commune; si hi potentiam suam VOL. XXVI.

Cl. Jl.

NO. LIII.

nulli nisi sibi deberent; ne sic quidem horum amicitiam, quam totius populi Rhodiorum, malle suasissem.

Pro Megalopolit. p. 209. 1. 5. λέγουσι τοίνυν οἱ μάλιστα δοκοῦν τες δίκαια λέγειν, ὡς δεῖ τὰς στήλας καθελεῖν αὐτοὺς τὰς πρὸς Θηβαίους, εἴπερ ἡμέτεροι βεβαίως ἔσονται σύμμαχοι.

Has pilas Megalopoli fuisse reor.—ἔσονται σύμμαχοι] οἱ Μεγαλοπολῖται δηλονότι.

Pro Megalopolit. p. 209. 1. 10. οἱ δέ φασι μὲν αὐτοῖς οὐκ εἶναι στήλας, ἀλλὰ τὸ συμφέρον εἶναι τὸ ποιοῦν τὴν φιλίαν· τοὺς δὲ βοη θοῦντας ἑαυτοῖς, τούτους νομίζειν εἶναι συμμάχους. ἐγὼ δ', εἰ τὰ μάτ λιστ ̓ εἰσὶ τοιοῦτοι, ὡδί πως ἔχως φημὶ δεῖν ἅμα τούτους τε ἀξιοῦν καθαιρεῖν τὰς στήλας καὶ—&c.

εἰσὶ] οἱ βοηθοῦντες scil.—τοιοῦτοι] σύμμαχοι.

προστ

De fœdere cum Alexandro. p. 220. 1. 12. καὶ γὰρ ἔτι γέγραπται ταῖς συνθήκαις, ἐὰν βουλώμεθα τῆς κοινῆς εἰρήνης μετέχειν τὸ δ, ἐὰν βουλώμεθα, ἐστὶν ἅμα καὶ τουναντίον, εἰ ἄρα ποτὲ δεῖ παύσασθαι αἰσχρῶς ἑτέροις ἀκολουθοῦντας, ἀλλὰ μηδ ̓ ἀναμνησθῆναι μηδε μιᾶς φιλοτιμίας τῶν ἐξ ἀρχαιοτάτου καὶ πλείστων καὶ μάλιστα πάντων ἀνθρώπων ὑμῖν ὑπαρχουσῶν.

δολο

Fors: ἀλλὰ μηδ ̓ ἀναμνησθΕΝΤΑΣ μηδεμιᾶς κ. τ. λ. Ne recordantes quidem

Pro Corona. p. 225.-" Meminerimus ipsam dispositionem plerumque utilitate mutari, nec eandem semper primam quæstionem ex utraque parte tractandam. Cujus rei, ut cetera exempla præteream, Demosthenes quoque atque Æschines possunt esse documento, in judicio Ctesiphontis diversum secuti ordinem; cum accusator a jure, quo videbatur potentior, cœperit, patronus omnia, vel pene omnia, ante jus posuerit, quibus judicem quæstioni legum præpararit.” Quintil. vi. 1.

Pro Corona. p. 226. 1. 7.—τὸν ὅρκον, ἐν ᾧ πρὸς ἅπασι τοῖς ἄλ λοις δικαίοις καὶ τοῦτο γέγραπται, τὸ ὁμοίως ἀμφοῖν ἀκροᾶσθαι.

Verba jurisjurandi judicum sunt: καὶ ἀκροάσομαι τοῦ τε κατη γόρου καὶ τοῦ ἀπολογουμένου ὁμοίως ἀμφοῖν. Demosth. In Timocrat. p. 747.

Pro Corona. p. 226. 1. 19. οὐ περὶ τῶν ἴσων ἀγωνίζομαι· οὐ γάρ ἐστιν ἴσον νῦν ἐμοὶ τῆς παρ' ὑμῶν εὐνοίας διαμαρτεῖν, καὶ τούτῳ μὴ ἑλεῖν τὴν γραφήν. ἀλλ ̓ ἐμοὶ μὲν—οὐ βούλομαι δὲ δυσχερὲς εἰπεῖν οὐδὲν ἀρχόμενος τοῦ λόγου· οὗτος δ ̓ ἐκ περιουσίας μου κατηγορεί.

ἐκ περιουσίας μ. κ.] At a great advantage. Figura videtur ab iis desumta, qui supervacanea tantum ex fortunis suis in discrimen committunt; quibus vel amissis, jacturam non ita magnam faciunt.

Pro Corona. p. 230. 1. 9. νῦνδ' ἐκστὰς τῆς ὀρθῆς καὶ δικαίας ὁδοῦ, καὶ φυγὼν τοὺς παρ' αὐτὰ τὰ πράγματα ἐλέγχους, τοσούτοις ὕστερον